Er knaagt een stemmetje, een stemmetje van “schuldgevoel.” Dat stemmetje komt van mijzelf,  van mij, vanuit binnen. Ik kan er niets aan doen, dat stemmetje hoort bij mij, ik laat het, begin de dag maar relativeer eerst.

Ik ben nog niet opgeknapt, maar voel me wel beter als van het weekend. Vermoeidheid hoeft dus helemaal geen fuck te maken hebben met m’n hersenletsel. Heb gewoon de griep te pakken en hierdoor is m’n energielevel gekelderd onder nul. M’n lijf is in het gevecht om weer “up to date” te worden. Gisteren toch even mijn huisarts bezocht, omdat ik aardig benauwd ben en ik piep als ik lig met ademhalen. Ik heb een inhalator gekregen en het advies om goed uit te zieken. Tsja mevrouw de huisarts dat kan je wel zeggen, maar wil van alles of nee ik moet van alles. 

Van de huisartsenpraktijk naar de auto lopen, is al veel inspanning. Ik loop te hijgen als een bejaarde, die minstens 90 is. “Ga jij zo maar lekker op je bed liggen Sjanie” denk ik. De lat, ja die welbekende lat, die ik te hoog legde, komt weer om de hoek kijken. Ik vecht want juist die lat….die lat had ik verkocht. Oude gedrag? Come on Sjanie, dat ging toen niet goed en je weet dondersgoed dat dit vooral ellende veroorzaakt. 

De regels voor de nieuwe Sjanie, herpakken, mezelf de rust geven, uitzieken. Ik voelde me ook een vaatdoek de afgelopen dagen, nu een schuursponsje, dus ga vooruit 😉. Opknappen en dingen weer langzaam oppakken, dat is m’n motto voor de komende dagen. Stapje voor stapje! Beetje bij beetje!

Liefs,

Sjanie