Wow, wat een helden heb ik weer ontmoet. Mensen die het aan willen gaan, om te leren omgaan met hersenletsel. Vandaag heb ik wederom gesproken voor mensen die net hersenletsel hebben. Wat geeft dit voldoening en energie!! Geen enkele baan kan hier tegenop, want ik doe iets goed met mijn negatieve belevenis.

Ik had dit nooit zo kunnen denken, dat ik mensen mijn verhaal vertel en dat ik mensen probeer te behoeden wat ik allemaal heb gedaan om terug te komen in een arbeidsproces. Te vechten tegen het hersenletsel, maar die bleef staan … dat hersenletsel blijft staan als een ijzeren muur. Het deinst altijd terug, het is er altijd, altijd afwegingen maken en eigenlijk kan niets meer spontaan.

Alhoewel het nu wel een stuk beter gaat, iets spontaan, in eerste instantie schrik ik, want het kan niet. Het kan niet omdat ik bijvoorbeeld een rustdag heb ingepland. Dan kom ik er op terug .. of niet, het kan allemaal. Weet je hoe lekker!! Ik ben een spraakwater en wil dat 10 dingen tegelijk vertellen omdat ik bang ben dat ik iets vergeet. Ben enthousiast over de methode die ik heb gevonden omdat het je zoveel meer rust geeft. Aan de andere kant denk ik ook, dat ieder mens verschillend is en iemand anders van wandelen kapot is. Er was een vrouwtje in de groep, die idd erg moe was van wandelen.

De methode is eigenlijk de basis en als je op een gegeven moment de basis goed onder de knie hebt, kan je hand in hand gaan met je hersenletsel. Hand in hand in iets wat je is overkomen, iets waar je eigenlijk niets van wilt weten, maar het is er.

De basis wat voor mij werkt is:

• onderzoek naar je inspannende & ontspannende activiteiten.Voorbeeld: inspannend kan werken zijn, autorijden, boodschappen doen of wandelen etc. Ontspannend kan wandelen zijn, sporten, breien, mandela’s kleuren of maken etc.
• als je deze activiteiten af gaat wisselen en dan moet je denken aan eerst iets inspannend en dan iets ontspannend, inspannend en ontspannend etc. Het ligt niet aan de “duur” van de activiteit maar om de ontspanning of inspanning die jou dat geef. Dat afwisselen is heel belangrijk, zodat als je inspant, weer kan opladen met ontspanning.
• het is zoeken, wat voor jou het beste is. En dat is een zoektocht, een zoektocht die lang kan duren, want geloof me, je hebt de basis niet in één keer onder de knie.
• je hebt ook inspannende, ontspannende activiteiten. Voor mij geldt dat een verjaardag, gezellig eten met familie of vrienden, kroegje bezoeken etc. Ik weet van te voren dat dit inspannend is, maar ook ontspannend om samen te zijn, te praten hoe het met degene gaat, lol maken, een dansje doen of lekker geiten met z’n allen. Heerlijk!! Helaas zit daar ook een keerkant aan, ik moet de dag erna bijkomen en dus maak ik keuzes. Steeds meer bewuste keuzes. Als iets doe waarvan ik weet, dat ik er een week van moet bijkomen, sla ik dat nu eerder af als een paar jaar geleden. En soms denk ik: “dikke vette poep ………. ik wil dit meemaken” en pak ik de consequenties hiervan.
• iemand vroeg in de groep hoe ik omga met boosheid of verdriet, omtrent mijn hersenletsel. Ik ben heel boos geweest, huilen uit pure onmacht maar de piek is al een poosje voorbij en ik heb mijn hersenletsel omarmt. Hand in hand trekken wij samen de kar, de kar van mijn hele zijn. En geloof me, ik ben nog steeds een mens van vlees & bloed en wordt ook weleens een keertje boos, waarom moet ik bepaalde keuzen maken? Hierna volgt meteen het antwoord en dat is; “omdat dit goed voor mijzelf is”  en dan ebt de boosheid langzaam weer weg.
• belangrijk is om er niet tegen te gaan vechten, dat heeft mij jaren van mijn leven gekost. Ik wilde het niet zien en wilde het niet aangaan, ik wilde het niet aangaan omdat ik gewoon mijn leventje wilde leiden net als al mijn andere leeftijdsgenootjes.
• ik ben er ook van overtuigd dat voeding een rol speelt om je energieker te voelen. Op dit moment eet ik geen “dierlijke producten” en het doet mij heel goed. Ik voel me steeds fitter terwijl ik bijna een week niet goed heb geslapen. Hoe en/of wat ben ik nog voor mezelf aan het zoeken, naar welke kant ik ga. Ik ga in ieder geval mijn “50 days off green happiness” volmaken. Ook dat is persoonlijk en weer een zoektocht. Je hebt het er maar druk mee.

Mijn weblog is doorgegeven aan de groep mensen waarbij ik vanmiddag heb mogen spreken. Het bovenstaande is eigenlijk een korte samenvatting, want ik weet van mezelf dat ik een waterval ben, van enthousiasme en ook stiekem een beetje van gezonde zenuwen. Mocht je het lezen, bedankt voor je verhaal en ik hoop dat je er iets aan hebt gehad wat ik te zeggen had. Je kan mij volgen door je mailadres in te typen rechts op de pagina. Dan krijg je een mailtje, als ik een nieuwe blog heb geschreven . In ieder geval succes met de zoektocht naar jezelf, hou het maar op 2.0, wees vooral lief voor jezelf en denk altijd: “alles komt goed!!!!” Niet in de zin, dat je hersenletsel weg wordt genomen maar dat je er mee om kan leren gaan. En dat kan jij!! Take care!

Liefs,
Sjanie