Bij mij kan dus niet iets heel onverwachts. Ik zeg altijd dat ik toch iets autistisch heb overgehouden na m’n herseninfarct. Geloof me, ik vind dat zelf ook heel erg vervelend, maar ik denk ook voor mensen in m’n omgeving. Aan de ene kant weten zij het, dat is super fijn en houden er vaak rekening mee.
Zoals gisteren, gisteren zou ons tuinset komen tussen 1645 en 1845 uur. Om 1600 uur nog een telefonisch interview, het kan allemaal. Dan word ik gebeld, de man van het tuinset staat voor de deur, om 1530 uur. Paniek, ik zei in eerste instantie dat het niet kan en loop beschaamd naar beneden. Waarom kan ik niet normaal reageren?
Als ik er nu over nadenk, weet ik precies hoe ik zou kunnen reageren, het lukt me niet, niet op dat moment. Paniek in m’n hele lijf, ik sla dicht en geef rare antwoorden. Daarna kan ik mezelf wel voor mijn kop slaan. Waarom ik nou dit niet hebt gezegd ipv dat!

Ik loop naar beneden, een man van tegen 60 en een jongen van om na bij 20 jaar. De man van 60 vraagt meteen of de tafel wel in de lift kan? Waarop ik meteen zeg: “ik heb aangegeven dat er een lift is, dat we 3 hoog wonen en dat de tafel waarschijnlijk niet in de lift kan.” Zuchtend en steunend pakt de man z’n steekwagen en de jongen zegt tegen mij: “we gaan gewoon kijken of ie er in pas en anders sjouwen we het gewoon naar boven!”
Einde van verhaal is dat de mannen de tafel 3 hoog moesten tillen, dat ik de laatste klant was dus tsja ik begrijp het ook wel. Geef netjes een kopje koffie aan de mannen en bedank ze heel hartelijk voor het bezorgen van ons rijkdom. Er stond iets extra’s op de bon: “mooi weer….gratis!”
Fijne avond allemaal!
Liefs,

Sjanie

Ps. oh ja….telefonisch interview licht ik later wel toe….super leuk!! En God in Frankrijk met dit tuinset 😉