Ken je dat? Het gevoel dat je eigenlijk “nog” meer wilt, maar je lijf & je hoofd zegt: “ho?” Afgelopen week, vooral bij mijn ouders geweest, geholpen met hun verhuizing. Het was een grote klus, maar ze zijn over. Ze hebben wel 10 keer gezegd hoe blij ze waren met mijn (en natuurlijk manlief) hulp. Mijn ouders zijn over de 60 en je merkt, zeker met deze grote veranderingen, dat ze minder goed en/of snel kunnen schakelen. Logisch, want tsja je wordt wat ouder.

Je wordt, als je weer zo’n intensieve week met elkaar hebt gehad, even met je neus op de feiten gedrukt, van ja .. ze worden ouder en ja je merkt dat ze wat sneller moe zijn. En ik? Ja, ik ben ook moe. Gisteren was ik nog bij mijn ouders, maar ik liep een beetje met mijn hoofd in de wolken, ik was klaar, ik was af. Gisteren lekker op tijd naar bed gegaan en een aardige nacht gehad.

Vorige week had ik zo’n momentje, een momentje dat je veel meer van je zelf verwacht en misschien ook eist. Het gevoel dat ik mijn hersenletsel heb geaccepteerd, is dan eventjes weg. Het is iets nieuws, een verhuizing van mijn ouders waar ik mijn steentje bij kan dragen want de andere 2 verhuizingen lag ik in het in ziekenhuis of was ik aan het bijkomen van een operatie. Het gevoel dat bijv. manlief de hele dag kan werken en dan in de avond nog door kan gaan om te helpen, tot een uur 11 in de avond.

Ben ik dan jaloers? Gun ik hem dat niet? Of zou ik zo graag willen zijn, of willen voelen, of willen ervaren hoe hij zijn dag doorkomt? Of is het zo, dat ik het óók zo graag zou willen. Als ik meer verg van mijzelf, ga ik er zelf aan onder door, dus die optie kan ik doorstrepen. Als ik vet over mijn grenzen gaan, ben ik minimaal 2 weken uitgeschakeld, dus nee, dat is het ook niet. Of is het zo dat ik het stiekem heel goed gedaan heb deze maand??

Het was tenslotte “ouders maand!” Mijn schoonmoeder zat in de lappenmand, waardoor we daar ook wat meer naar toe zijn geweest en dan de verhuizing van mijn ouders erbij, betekend voor mij dat mijn/ons sociaal leven even op -1 staat. Geen theetjes bij vriendinnen, geen etentjes met vrienden en óók geen boterhammetjes eten met tante Sjanie. Waardoor ik nu kan zeggen, ik ben voldaan, zeer voldaan!! Natuurlijk ben ik moe en óók dat calculeer ik in, deze week geen afspraken, maar bijkomen, mijn rust pakken wanneer het nodig is en als ik energie/zin heb, dan haak ik even bij een vriendin aan.

Vandaag even helemaal niets … buiten een was die draait … manlief is de auto aan het wassen, omdat hij niet moe is, ik gun het hem, ik gun het hem om lekker zijn ding te doen. En ik? Ik ga zo lekker op mijn bed liggen, serietje aan, beetje wegdommelen en zeg: “hoi lazy Sunday … ik heb je gemist!”

Liefs,

Sjanie

Ps. tussendoor nog wel wat gezonde happen gemaakt … buiten de patat speciaal en de kaassouflé 😉