Moe, soms doodmoe…dan weet jij als NAH-er wat er gebeurd. Je wordt prikkelbaar, kleine dingen die er gebeuren worden grote dingen, meer stressgevoelig, je hebt een kort lontje en kan niets meer hebben. 

Gisterenmiddag knakte ik, was doodmoe, huilde van de slaap en ik heb geprobeerd mezelf rustig te houden, voor mijn kleine meisje in mijn buik. Ik heb een kop thee gepakt, uitgekleed en in bed gaan liggen. Heb 3,5 uur geslapen, ik was op…

Helaas komt dit door hormonen van mijn zwangerschap zegt de gynaecoloog en ik ben hier ook niet alleen in, alleen ik ben meer kwetsbaar. Super fijn dat ze meedenkt, want we gaan het in kaart brengen & een plan maken óók voor na de bevalling. 

Ik heb 1,5 week geleden zelfs voor weeën gehad, door stress maar daar ben ik erg van geschrokken, manlief ook. Slaapgebrek, breekt je op, je kan niet meer helder nadenken, maar probeer nu de boel, de boel te laten. Onze kleine meid moet er nog een poosje in blijven en een advies gehad van de gynaecoloog: “rustig aan doen!” Dat doe ik, alleen al voor onze kleine meid, maar zoals gisteren, breek ik, puur vermoeidheid, teveel hooi op mijn vork genomen de afgelopen periode en nu doe ik alleen dingen die echt moeten gebeuren en daarnaast ontspanning. Zwemmen, uurtje slapen, tijdschrift lezen, serie kijken…

En zo ga ik het volhouden, 13 weken! Dan is onze kleine meid er zeker. Ik heb er zin in, heel veel zin in. 

De eerste foto is voor jullie enne dat wipneusje heeft ze van mama haha. En dan straks de mooie blauwe kijkers van manlief, zucht…ben nu al dol haar! De gynaecoloog zei dat ze fotogeniek is. 

Fijne dag allemaal.

Liefs,

Sjanie