Tsja, dat was ik gisteren .. alles was teveel, erg overprikkeld. Iedereen wil me nog even zien voordat ik beval dus had iedere dag één of soms twee afspraken. Ik slaap niet goed omdat onze kleine tante Pollewop op mijn blaas ligt te drukken. Conclusie: 4 tot 6 keer naar de wc per nacht.

Dat laatste geeft niet, het is wat het is. Het eerste ga ik actie op ondernemen en ga niets meer plannen. Heb gisteren één grote huilbui gehad, met manlief gepraat omdat ik toch meer wil wat ik aankan. Dus hop gas van de lolly af, terug naar de basis om goed tot rust te komen. 

Op mezelf, alleen, plan alleen afspraken die “moeten” en dat is zwemmen, fysio & gynaecoloog. De rest kijk ik, ik kijk hoe ik me voel per dag. Als ik het zo aanpak, ben ik er snel weer bovenop. Dat weet ik, is mijn ervaring en heb er vertrouwen in. 

Wat voelde ik me ellendig gisteren, puur omdat ik niet goed naar mezelf heb geluisterd, puur om mensen tegemoet te komen, puur om mensen niet teleur te stellen. En wat is het resultaat? Ik heb mezelf teleurgesteld en dat voelde absoluut niet goed gisteren. 

Ik heb redelijk geslapen, voel me beter als gisteren en ik hou me aan de afspraken die ik met mezelf & manlief heb gemaakt. Dat zijn óók afspraken met mezelf. Met mezelf, manlief en de kleine. De laatste weekjes, de laatste loodjes staat ik het kader van goed voor “ons” zorgen & rust pakken! 

Het blijft terugkomen, hoort bij mijn leven, ons leven. Soms is het even weg, tenminste dat denk ik, maar dit komt puur omdat ik goed naar mezelf luister. De beperkingen, de onzichtbare beperkingen die zelfs voor mij onzichtbaar zijn. 

Dat is fijn, dat is fijn om dat weer te voelen. Dus hup hup naar de basis, voor jezelf, voor manlief, voor je ongeboren kind. Ik ga zorgen dat ik weer goed in mijn vel kom te zitten, let’s do iT!!! 

Liefs,
Sjanie