Weekje voorbij, een week met veel tranen & emoties, een week vol van weinig slapen & vermoeidheid. Kortom, het was me een weekje wel! Ik voel me in ieder geval ietsje beter. 

Controle bij de gynaecoloog en tot de conclusie gekomen om toch weer even met iemand te gaan praten. Mijn neuropsychologe benadert en die zei: “heb vertrouwen, heb vertrouwen in jezelf!” Dat gaf me rust, want ik weet dat ik hier uitkom en ik weet dat ik mezelf de tijd gun, dat wil ik en dat doe ik. 

Belangrijk is dat ik straks zo uitgerust mogelijk mijn keizersnede ingaan, zorgen dat ik weer tussen de lijntjes zit om óók manlief te helpen. We hebben veel gepraat en hij (en de rest) snappen dat het soms retelastig is om binnen de grenzen te blijven, als ik me goed voel. Dat is dus DE valkuil voor mij en andere mensen met NAH. Stoppen terwijl je eigenlijk nog kan. 

Ik kom langzaam tot rust, dit is er ook langzaam ingeslopen dus geef mezelf de tijd. Ik rommel, ik loop, ik fiets, ik slaap, ik lees een tijdschrift, ik kijk Netflix….and repeat. De rest heb ik allemaal gecanceld, afspraken, alleen afspraken in het ziekenhuis staan, dat is genoeg. Dat is genoeg voor nu! Het zijn spannende tijden, ik heb er echt ook heel veel zin in. Erg benieuwd hoe ons kleine meisje eruit ziet, benieuwd hoe ze is of we ons zelf herkennen. Daarnaast is het nieuw, ik weet niet wat er komt, wanneer..nieuwe dingen. 

We gaan het doen, daar heb ik het volste vertrouwen in, manlief & ik. Super team zijn we! O ja, er zijn natuurlijk ook hormonen, hormoonmonster noem ik mezelf soms gekscherend. Emoties, hormonen, zwanger, NAH….alles zo bij elkaar mag ik best zo’n week hebben. Misschien duurt het wel 2 of 3 weken, prima, zo is het nou eenmaal. Ik trek me terug in mijn cocoon en wil jullie een fijn weekend wensen. 

Liefs,

Sjanie