De gordijnen gaan open en alles is wit, het blijft sneeuwen! Mooie plaatjes, heerlijk om vanuit binnen naar buiten te kijken want ik blijf vandaag lekker binnen. Een kopje thee, beetje rommelen, beetje schrijven, beetje slapen, beetje koken, beetje Netflix-en … van alles een beetje. Manlief is gezellig thuis dus we zullen vast een filmpje kijken vandaag.

Hoe zie ik de wereld vandaag? Gaat het wat beter? Het is 2 weken geleden toen ik een terugval constateerde, een terugval wat me aardig in de weg heeft gezeten, een terugval wat er langzaam is ingeslopen, waar ik rustig weer uitkomt. Het woord rustig is een goed woord, dat geeft me rust, de ruimte, de ruimte om te herstellen en mijzelf klaar te maken voor de bevalling.

Het komt allemaal dichterbij en of ik het spannend vind? Ja!! Ik vind het rete-spannend, maar zie er absoluut niet tegenop. Daarnaast ben en blijf ik een controlfreak en vind ik het lastig om dingen te laten gaan, zoals ze gaan. We mogen bijvoorbeeld maar beperkt kraambezoek, max 1 of 2 bezoekjes per dag, van max 30 minuten. Ook niet iedere dag en ook niet in de avond. Dat vind ik lastig en ik maak het mijzelf nog lastiger als mensen zeggen: “ik mag toch wel even om het hoekje komen kijken?”

Wat gebeurd er dan? Ik sla dicht of er breekt paniek uit, ik lig er wakker van. Waarom ik wakker van lig? Is omdat ik deze periode niet zoveel kan hebben, ik kan dingen dan niet goed relativeren en dan hoop ik maar dat mensen niet zomaar op de stoep staan bij het ziekenhuis of thuis. Het is enthousiasme van mensen, zegt manlief en ze vergeten dan even dat je een keizersnede krijg en dat je daarnaast ook NAH hebt. Veel gepraat met manlief en mijn ouders. Ze zien waarschijnlijk de paniek in mijn ogen, zien dat ik overstuur raak van “een mug” en ze willen me zo niet zien.

Nu 2 weken later …. gaat het allemaal weer een beetje. Ik kan dingen loslaten, ik kan bedenken dat het onze bevalling is en dat mensen rekening moeten houden met ons en wij niet met hun. Dat laatste ben ik altijd mee bezig, wil niemand voor het hoofd stoten, ik wil het voor iedereen goed doen en dat iedereen tevreden is. De knop is weer om, de knop is om, omdat ik mijzelf, manlief en straks onze dochter op de eerste plaats zet. Ik eerst, klinkt egoïstisch, maar als ik niet goed voor mijzelf zorg, zit manlief met de gebakken peren en ik wil ook heel graag een leuke & relaxte moeder worden voor onze kleine meid.

Ik zit weer op de goede weg en ik ben blij dat het nu gebeurd en niet vlak voor de bevalling want geloof me, ik gun niemand die zich zo rot heeft gevoeld de afgelopen weken. Totale overprikkeling, woede, verdriet, machteloosheid … maar ik krabbel op en daar moest ik vertrouwen in hebben zei mijn neuropsychologe en ze had gelijk!!

Maak er een mooie, witte zaterdag van! Geniet van de sneeuw is niet buiten … dan wel binnen.

Liefs,
Sjanie