Het was me een weekje wel. Een uitdaging maar het is wederom gelukt! Het was een betere week als vorige week, alhoewel ik donderdagavond helemaal af was. Ze heeft wat “hangerige” dagen gehad en ik sta versteld dat ik er best goed mee om kan gaan. Het gaat vanzelf. 

Op een gegeven moment zat ik wezenloos op de bank te staren en ik betrapte mezelf, dat ik de speen van Lina in mijn mond had en haar op de arm. Stiekem met één oog te gluren of ze nog steeds bij mama lag. Overigens maakt het niet uit, waar ze ligt, als ze maar bij iemand in haar armen. Deze dagen troost ik haar, knuffel ik haar want dat heeft ze nodig. 

De huiltjes leren we steeds meer kennen, jammerend of tranen die zowat uit haar tenen komen. Welkom in de wereld Lina! Voor jou is alles nieuw…..en ik snap haar ook, dat als ze bij manlief op zijn borst in slaap is gevallen en uiteindelijk in haar eigen bed wakker wordt, dan zou ik ook janken. Janken van: “where the fuck am I??” 

Vanmiddag zat Lina in de draagzak, dat levert heel veel win-win situaties op. Zij wordt rustig, hoort mijn hartslag, ik heb mijn handen vrij en bovenal kan ik “mijn ingekomen” prikkels even tegenaan. Een broodje eten met een draagzak is geen succes, want je raadt het al…je kan niet boven de tafel eten. Resultaat: broodkruimels in Lina haar, haar en ik vond nog een verdwaald stukje rucola die op mijn broodje zat. 

Kortom Lina is leuk!!! Als ze niet goed in haar doen is, dan vraag ik me soms wel af wat er aan de hand, waarom huilt ze? Ik ben zelf ook moe, zeker aan het einde van de dag. Alhoewel ik nu soms om 2100 uur op bed ligt ipv 1900 uur. Ik heb prikkel erbij gekregen maar wel de leukste! Natuurlijk is het soms veel, maar dan kijk ik naar haar koppie en haar grote blauwe ogen…dat maakt alles weer goed. Wat hou ik veel van dat kleine meisje, onvoorwaardelijke liefde! 

Fijn weekend allemaal!!

Liefs,
Sjanie