Ik wil jullie allereerst hartelijk bedanken voor de belangstelling bij mijn eerste blog, die onlangs werd gepubliceerd bij de Hersenstichting. De reacties waren hartverwarmend en dit geeft mij nog meer motivatie om door te schrijven. Vooral. voor mijzelf, maar ook voor jullie! Ik wil mijn ervaringen delen, jullie stimuleren, inspireren & motiveren.

Ik hoef jullie niet uit te leggen hoe je zwanger zou kunnen worden. Iets met ooievaren, bloemetjes & de bijtjes. Ik zal en wil hier graag open over zijn, open zijn over onze weg naar onze zwangerschap. Onze weg, naar wat nu in haar ledikantje ligt, ons wondertje, ons pakketje met liefde, ons bijzondere meisje. Wat kan ik naar haar kijken, wat kan ik om haar lachen en wat kan ik van haar genieten.

NAH en moeder worden .. ik had zelf twijfels, heel veel twijfels. Vooral vol onzekerheid, want tsja als je echt overprikkeld ben, moet je niet denken aan een jankend kind om je heen. Wij hebben zelf met mensen gepraat in onze omgeving, zij hebben óók hun zorgen geuit. Ik kon het hebben, maar niet bij iedereen. Boos, verdrietig .. pure onmacht omdat mij iets was overkomen waardoor ik er toch anders over na moest denken.

Daarnaast heb ik gepraat met ”ervaringsdeskundigen.” Moeders met NAH, gelijkgestemden, vrouwen waar je eigenlijk aan één woord genoeg hebt. Op een gegeven moment heb ik gedacht, dit wordt onze keus. Een keus waar wij achter moeten gaan staan. Een keus om eraan te beginnen en dan nog maar eens zien of het lukt. Manlief heeft altijd een kinderwens gehad, maar heeft altijd achter me gestaan. “Als jij het niet aandurft schat, doen we het gewoon niet” zei hij. Toch bleven bij mij de twijfels ….

Bij toeval zijn we in een traject terecht gekomen. Er was een cyste gebarsten in mijn buikwand en hieraan ben ik geopereerd. Niet leuk, maar uiteindelijk ben ik toch erg blij dat dit gebeurd is. Toen zijn we namelijk in een traject gekomen, geloof me, we wisten niet dat dit bestond. Het is blijkbaar voor iedereen toegankelijk. Ik noem het maar een geluk bij een ongelukje. Ik dacht altijd, je gaat naar een specialist als je iets hebt. Wij hebben bij een hele fijne gynaecoloog gelopen, zij sprak óók haar zorgen uit, lichamelijk kon het allemaal wel, maar wel dat het zwaar “kan” worden.

Deze uitspraak heeft me geholpen, want deze uitspraak: “het kan zwaar worden” heeft mij uiteindelijk over de streep getrokken. Ik heb namelijk voor hetere vuren gestaan en toen kreeg ik er niets voor terug. Er was toen al overleg geweest met mijn neuroloog Een keizersnede stond al wel vast, want ik heb niet alleen NAH maar ik heb óók nog 4 hernia operaties gehad.

Niets is vanzelfsprekend, óók dat heb ik wel geleerd in mijn leven, dus ook niet “zomaar” zwanger worden. Ken genoeg mensen om mij heen, genoeg verhalen, dat je niet een kind “neemt” maar dat het een gelukstreffer is. Het is je gegeven, het is niet zomaar wat. Ik ben daarom erg dankbaar dat het ons gelukt is, want hormoonbehandelingen mag ik niet.

Mijn zwangerschap? Die was fantastisch! Wij waren er realistisch ingegaan, de uitspraak van de neuroloog hebben we ook meegenomen. De kans was groot dat ik de helft van mijn zwangerschap op bed zou komen te liggen. Dus realistisch, niet negatief, absoluut niet …  de weken vorderden en de laatste weken heb ik wel in een cocon gezeten, maar goed volgens mij doet bijna iedere zwangere vrouw dat.

Volgens plan, ook dat was zo belangrijk voor mij, maar hé een zwangerschap kan je niet sturen. Ik ben een control freak, alhoewel ik er wel wat soepeler mee om kan gaan de laatste jaren, maar het zit in mij en dat zal blijven. Vrijdag 24 februari is onze kleine meid geboren. Hoppa, één obstakel overwonnen ….. zo trots!! En nu? Nu gaan we de uitdaging aan van moeder worden, moeder zijn, ouders zijn. Ik heb er zin in en hou van uitdagingen. Er bestaat een groep op Facebook: “moeders met NAH” en daar heb ik veel aan. Ben jij ook een moeder met NAH?  klik hier en meld jezelf aan.

Ik sta altijd open voor vragen, dus schiet … graag!!!

Liefs,
Jeannette
Website: www.herzenspinsels.wordpress.com