Je vraagt je af, is dat een feest? Tien jaar met NAH leven? Ja en nee, zeg ik. Waarom? Precies op mijn dertigste verjaardag kreeg ik een herseninfarct en vanaf deze datum had ik óók NAH. Het lijkt, nee, het is lang geleden maar deze dag vergeet ik niet, nooit meer. Als ik terug ga naar die tijd, krijg ik toch een brok in mijn keel. Een brok vol onzekerheden, verdriet en pijn. Pijn omdat ik nooit meer de oude zou zijn, maar nu zo blij met mijn nieuwe ik.

Nu ga ik de 40 aantikken, best bijzonder toch? Op 03 augustus 2007 werd ik 30 en deze verjaardag wilde ik niet vieren. Nu wil ik, nu kan ik, nu mag ik. Ik ga het vieren, wel 2 keer, dus een klein beetje een goedmakertje voor mijn 30ste verjaardag. Tien hele jaren, tien jaar, wat eigenlijk voorbij is gevlogen. Tien jaar met NAH! Wat heeft dit voor mij betekend? Bloed, zweet & tranen, therapieën, rouwverwerking, acceptatie, lachen, zelfspot en uiteindelijk mezelf kunnen ontarmen…..

Wat was je grootste dieptepunt? Ik denk dat ik mezelf zo voor de gek heb gehouden, om alles geven. Eigenlijk meer als alles als wat ik had. Gewoon door blijven te gaan en door te blijven werken. Conclusie: lange ziekteperiodes. Spijt van? Nee! Ik moest hier op deze manier doorheen, dat was mijn pad, mijn pad om een paar keer op mijn bek te gaan, om te vallen, op te staan & weer door te gaan.

Wat was je grootste hoogtepunt? Je zal wel zeggen, dat is zeker je dochter? Nee….klinkt cru, maar zij zou er nooit zijn geweest als ik niet met mezelf aan de slag was gegaan. Mijzelf accepteren, het verleden loslaten en leven in het hier & nu. Dit lukt me nu aardig, maar op deze dag, ga ik toch even terug. Even stilstaan en besef me dondersgoed waar ik nu sta en daar ben ik zo blij mee!

Wat is nou eigenlijk je beperking? Je ziet niks, soms hoor je het, lichte afasie, mijn woorden omdraaien, woorden vergeten of gewoon iets heel anders zeggen wat ik eigenlijk bedoel. Mijn beperkingen zijn vooral mijn energie, daar staat alles mee. Als ik weinig energie heb, dus teveel gedaan en soms heb je dat niet in de hand, dan wordt prikkelbaar, ongeduldig. Toen ik nog werkte, werd ik soms zelfs agressief. Prullenbakken gingen door de keuken, huilen uit zoveel onmacht en bloedchagrijnig. Gelukkig is dat verleden tijd!

Vandaag is de dag, dat ik mijn 40ste levensjaar mag aantikken. Het leven begint toch bij 40? Ben zeer benieuwd welke levenslessen mij te wachten staan, nieuwsgierig, leergierig en met mijn volle motivatie ga ik het aan. Vier het leven mensen, kan ineens afgelopen zijn. Proost!! Op mijn 40ste. 😉

Liefs,

Sjanie