Dat is het geweest…deze week. Lina & ik en dat was genoeg. De jaarlijks terugkerend Koeiemart heb ik overgeslagen of nee hebben wij overgeslagen. Manlief was vrij maar we hebben toch een kopje snert gegeten bij moeders. Het was genoeg.

Ben je bijgekomen? Nee…helaas en ik laat het maar gebeuren. Iedere ochtend als ik wakker wordt van het gekraai van de kleine ben ik doodmoe. Gelukkig slaap ik goed maar mijn hoofd is moe, er kan niets meer bij. Hoe doe je dat Sjanie? Hoe maak je, je hoofd weer leeg?

Het is een kwestie van alles skippen, alle afspraken die stonden afzeggen want anders loop ik nog achter de feiten aan. Mijn kop moet leeg, rust in mijn hoofd en proberen geen nieuwe info te verschaffen. Alles kan ik niet realistisch zien, zie beren op de weg en dat is een teken van overbelasting.

Hoe ga je dat voorkomen? Het spookt in mijn hoofd en moet nog strenger zijn voor mezelf want ik draag niet alleen zorg voor mezelf maar ook voor onze kleine meid. Zij is afhankelijk van mij overdag. Dat is mijn grootste prioriteit. Gisteren nog zitten geinen met mijn NAH vriendinnetje want tsja wij zijn thuis moeders, de moeders die in de linkerhand een glas sherry hebben om op te drinken en in de rechterhand een bak chips om op te knagen.

Het is niet zo, het is nu zoals het is en moet ermee dealen. Tegelijkertijd ben ik dingen op papier aan het zetten om mijn dagelijkse ritme een beetje om te gooien. Voorzichtig, omdat ik op dit moment niet alles helder zie. De verzorging van onze kleine meid gaat goed, krijg hier ook energie van maar ja het kost ook energie. De rand afspraken moeten korter en ook maar 1 afspraak in het weekend. In het weekend heb ik juist tijd om op te laden want manlief is dan thuis.

Ik ben regels op papier aan het zetten om een “leukere moeder te worden & vooral te blijven!” Stapje voor stapje…..met pure bewustwording, wat absoluut niet leuk is, wat zo niet “mij” is. Maar het moet en ik wil het, tot rust komen, straks dingen oppakken met mate en het voor zijn. Hoe rete moeilijk is dit proces iedere keer, iedere keer denk ik: “ik ben er, ik heb het onder de knie” maar het blijkt dus zo te werken, iedere fase van je leven is er eentje waardoor je, je programma toch weer aan moet passen.

Aankomend weekend heb ik een reünie van de basisschool, maar ik ga het niet doen, ook al had ik heel veel zin in. Ik moet er niet aandenken, de drukte, het geroezemoes, de prikkels etc. Nee, dit weekend staat voor rust & quality time met het gezinnetje. Een uurtje of misschien wel 2 slapen overdag en ik hoop op lekker loopweer. Misschien kunnen we naar het bos, de dennengeur opsnuiven, de mooie kleuren bewonderen, saampjes, saampjes met mijn gezin. Fijn weekend allen!

Liefs,

Sjanie