De titel zegt het al: “focus on the good” dus focus je op de goede dingen van het leven. Deze mindset wil ik graag nóg meer gaan vasthouden. Ik krijg best wat complimenten over mijn blog, over mijn eigen Facebook pagina, hoe ik dingen aanpak en juist deze complimenten komen uit verassende hoeken. Daar ben ik super dankbaar voor!

Loslaten heb ik het in één van mijn vorige blog over gehad. Gemist? Je kan deze blog HIER nog eens lezen. Iemand zei van de week, zij had een hernia gehad en kampt nog met wat problemen zoals pijn of verdoofd gevoel in haar been. Zij zei: “als ik in de ochtend rot wakker wordt, vanwege de pijn, dan denk ik bij mezelf laat het maar los, want deze dag wordt toch niet wat ik ervan verwacht.”

Dit heeft me tot nadenken gezet. Ik denk na over haar uitspraak en wil het toepassen op mijn eigen “beperking.” Dus als ik doodmoe wakker wordt of heb ik pijn (chronische zenuwpijn)….laat ik de dag, wil ik de dag laten, laat ik de dingen die ik van plan was om te doen, los. Als je me goed kent, weet je dat ik dit een hele lastige vindt. Ik wil het toepassen, ik pas het toe en ik heb het meteen toegepast. Het geeft me iets meer rust. Nog niet elke dag, nog niet elk moment .. maar hé ik ben nog in de leer. Dank je wel voor je inzicht!

Daarnaast mijn “controle.” Ik wil overal controle overhouden. Ik ben zo’n zogenaamde controlfreak. De controlfreak in mij,  helpt mij niet om én in balans te komen én om een zo fijn mogelijk leven, te leven. “Probeer nog iets milder te zijn voor jezelf” appte een vriendin. Deze opmerking heb ik opgeslagen en neem ik mee….ik ben al een stuk milder geworden voor mezelf, maar nu zou ik het nog meer moeten toepassen, zeker nu, zeker nu Lina er is.

Zij is mijn dag, zij bepaalt mijn dag … dus ik ga zorgen om in een zo’n goed mogelijk balans te komen en in te blijven. Om in deze balans te komen, red ik het even niet in mijn uppie op de dag. Hulp vragen vind ik lastig, wil niemand tot last zijn, wil van niemand afhankelijk zijn, maar toch ga ik het doen, toch heb ik het al gedaan. Mijn ouders passen iets vaker op, op Lina, zodat ik een beetje tot rust komt. Daarnaast werk ik aan mezelf, werk ik aan mezelf om weer op een goed energielevel te komen.

De ergotherapeut

Morgenochtend komt er een ergotherapeut langs die verstand heeft van NAH (Niet Aangeboren Hersenletsel) en zij gaat mij helpen, wat handvaten geven, wat richtlijnen om mijn dag te verdelen, hoe organiseer ik mijn huishouden etc.  Het ging best goed, óók al heb ik altijd “terugvallen” gekend sinds mijn NAH. De terugvallen duurde wél korter, maar toen was ik vooral alleen en kon ik beter bijtanken. Nu wil ik leren, NAH in ons gezin toe te passen. Ik wil de kwaliteit van mijn, nee ons leven verbeteren. De tijd met elkaar, de tijd voor elkaar en de tijd met anderen, zoals familie & vrienden.

Dat laatste is er de afgelopen maanden niet of nauwelijks. Het kost me teveel energie, het brengt me (nog) niet de energie wat je er eigenlijk uit kan halen. En daaraan merk ik, dat ik gewoon even niet in orde ben. Overbelast, mentale vermoeidheid, koppie vol en stuk verminderde energie. Ik kom de dag door en dat is het .. en dat is genoeg, dat is genoeg voor mij.

Ik lees vaak over NAH, het is ongrijpbaar, het is ontastbaar, het is een strijd en blijft een strijd, want ik ben ervan overtuigd dat iedere fase van je leven NAH weer moet gaan “evalueren.” Waarom ik daarvan overtuigd ben? Ik spreek, nee niet ik spreek, maar ik heb contact met mensen met NAH en zij lopen allemaal tegen hetzelfde aan. Toevallig kwam ik net een stukje tekst tegen in een artikel op http://www.hersenletsel-uitleg.nl.

Verbeten volhouden

Let op verhoogde en intensere activiteitensnelheid. Alsof iemand verbeten is om vol te houden. Dat lijkt op een ‘standje overdrive’. Dat wordt vaak gezien bij mensen die voor het hersenletsel gewend waren om alles maar vol te houden. 

Deze eigenschap is na het hersenletsel vaak versterkt en de rem is dan zoek. Bij deze mensen is de kans op uitputting en burn-out erg groot. 

• Let op een verhoogde en intensere activiteitensnelheid. Dat zijn signalen dat iemand op de tenen loopt om een taak toch af te krijgen of om vol te houden vanwege sociale druk. 
• Veel mensen met hersenletsel kunnen zichzelf niet meer doseren of begrenzen. Dat is geen falen het is een gevolg van het kapotte brein.

Ik lees dit .. bam .. die komt binnen en lees het met een brok in mijn keel .. dit gaat over mij, dit ben ik. Ik ben degene die altijd probeert vol te houden, ik ben degene waarbij de rem er soms gewoon niet is, ik ben degene die haar grens heel lastig kan bewaken, maar ik ben degene die dat wil veranderen.

En óók deze weg zal vervelende bochten hebben, ook dit pad zal niet altijd over rozen gaan, maar hé ik leef, ik leef en wil graag doen wat goed voor mijzelf is en uiteindelijk ook voor mijn gezin, familie & vrienden. Ik leef en langzaam aan kom ik weer op orde en dan denk aan de tekst van een liedje van Nijntje: “twee stapjes naar voren .. en één stapje terug.”

Een bijdehand konijn … maar wat een pienter konijntje 😉

Liefs,

Jeannette