Lieve volgertjes,

het is al een poosje geleden dat ik wat heb geschreven. Ik ben wel 5 keer begonnen met een nieuwe blog, inspiratie was er wel, maar de energie was er even niet. Ik laat het, ik heb even het schrijven gelaten en óók omdat dit juist niet moet. Sinds de verjaardag van Lina bestaan mijn weken uit extreme moeheid, onvoorziene dingen zoals ziek zijn, begrafenis en een kind die de afgelopen dagen de kinderziekte “pseudokroep” te verwerken heeft. Dat laatste vind ik heel erg, want je kindje is in de avond en nacht echt naar adem aan het happen. Je wilt dat niet, je wilt dit niet als moeder en wil het overnemen.  Ze had ook flinke koorts en last van haar keel. Gelukkig is ze aan de beterende hand, maar dat betekent nog wel gebroken nachten en veel gehuil.

En ik? Ik ga op adrenaline, op de automatische piloot en probeer naast voor Lina goed te zorgen óók goed voor mezelf te zorgen. Het is lastig, nee, maar ik vind het wel lastig om echt de boel, de boel te laten. Herkennen jullie dat ook? Als je moe bent, heel moe bent, dat je dan “hyper” wordt bij de onvoorziene dingen? Dingen die je dus niet gepland? Eigenlijk dingen waar je geen ruimte voor hebt … maar deze dingen gebeuren nou eenmaal.

Het waren roerige weken, maar daarbij ook gesprekken gevoerd met therapeuten. Boeiende, indrukwekkende, maar ook zeker confronterende gesprekken. Ik krijg weer langzaam inzicht in mijn patroon, hoe ik de dingen aanpak en de conclusie is:  “waarom doe ik zo mijn best, als ik weet dat bepaalde dingen mijn zwakke punten zijn?”

Ik ben een doorzetter, een doorduwer, een type waarvan je kan zeggen “wat ze in haar hoofd heeft, heeft ze niet in haar kont,” en daarnaast potje eigenwijs, met daarbij de houding van “mij krijgen ze toch niet klein.” Dit is in kort hoe ik mijn persoonlijkheid een beetje kan beschrijven.

NAH en moederschap, het viel me mee, want ik deed alle dingen die ik heb geleerd van de vorige trajecten. Ik had het op orde, ik had het in de gaten wanneer ik net over mijn grens ging en kon dus “over mijn grens gaan” vermijden. Een keer over je grens gaan, is niet erg, want daar heb je een buffer voor, maar ik ga door, ik ga door tot het gaatje. Wat gebeurt er dan je hoofd?

De prikkels die een mens krijgt met NAH, kan je niet meer goed verwerken. De filter is weg om al die prikkels te onderscheiden en te incasseren. Maar huh??? Ik kan best goed tegen geluid en beeld, ik hou er rekening mee met oordopjes als ik naar drukke activiteiten ga. Preventieve maatregelen, maar als ik echt in een terugval zit, kan ik dat niet.

Ik kan dan gewoonweg niet naar een winkel, naar sport etc. Hoe werkt het dan? De hersenen na een CVA kunnen minder prikkels verwerken, als je dat wel doet, je negeert “de prikkels” komen je hersenen in het “standje overleven” dus eigenlijk zit je dan al in de oranje zone. Als je daarmee doorgaat, dan komt er een dikke, vette error!! Klaar, finito, afgelopen …. einde verhaal en daar is ie dan … de terugval.

Dus eigenlijk moet ik me altijd behoeden voor veel prikkels, óók als het goed met me gaat? Ja is het antwoord en dikke, vette ja. Ik zit met tranen in mijn ogen achter mijn laptop, want dat wil ik helemaal niet. Als ik me goed voel, wil ik juist leuke dingen ondernemen. Dit zijn dingen die ik de afgelopen periode heb geleerd, dus je kan best zeggen dat dit binnenkomt. Het komt keihard binnen en dat het confronterend is en ook wel weer fascinerend hoe je koppie werkt na NAH. Leuk?? Nee, absoluut niet, als ik een keuze had gehad, weten mensen die mij kennen, dat ik hier niet zomaar mee akkoord ga.

Maar ja … wat gebeurd als ik niet akkoord ga? Moet ik me dan zo voelen als de afgelopen maanden? Moe, extreem moe, opgebrand, kaarsje uit, emmertje vol? Nog een leuk voorbeeld. Ik heb een boeiend gesprek gehad met een therapeut. Het heeft indruk op mij gemaakt en het is blijven hangen. Een man die mij meteen leest, het zal zijn vak zijn om zo door mensen door te prikken.

De beste man had pionnen in zijn hand en legde deze op de grond, tegelijk zei hij een cijfer, die hoorde bij een pion. Het was een reeks van 1 t/m 5, dus easy peasy, dacht ik. Daarna was zijn vraag of ik de weg wilde volgen met de pionnen en hij zei: “1, 2, 4, 5, 2.” Driftig in mijn kop, omdat ik het eigenlijk al niet meer weet, maar volg ik de weg van de pionnen, die hij zei, zo goed als ik kan. Het was fout. Ik baalde, ik de strever, ik de vrouw die het altijd graag goed wil doen.

Nogmaals zei hij, “2, 3, 5, 2, 1.” En daar ging ik weer, eigenlijk al gefrustreerd, gefrustreerd omdat ik de cijfertjes bij de pionnen alweer vergeten was. Dus ik deed maar wat. Ik volgde mijn eigen weg en keek wel of het goed was. Weer fout ………”ga maar even zitten,” zei hij. En nu komt zijn vraag: “waarom doe je zo je best???”

Euh ja duh, dacht ik … “jij vraagt me dit, dus ik ga dit gewoon doen,” zei ik.” Hij keek me, indringend aan en zei “je kan dit helemaal niet, dus waarom zo je best doen? Dit gebeurd dus ook in je normale leven. Bam, het gaat natuurlijk niet om de pionnen en de cijfertjes en de weg volgen. Het gaat erom dat ik dingen doe in mijn leven, wat ik eigenlijk niet kan. “Dingen waar je knetterhard je best voor doe, wat uiteindelijk wel lukt, maar dit kost je zoveel energie en kijk hoeveel energie je hieraan verspilt,” zei hij.

Stof tot nadenken … voelen is heel belangrijk voor mensen met NAH, je lichaamstaal leren kennen & herkennen, signaleren en erop inspelen. Ik voel het wel, maar ik negeer het. Als ik mijn ogen dicht doe tijdens de therapie, voel ik mijn tranen opkomen, drukte in mijn hoofd, lichtelijk paniek en boosheid. Ik doe meteen mijn ogen weer open, want dit wil ik toch niet voelen?  Na deze gesprekken was ik leeg, op, maar daarentegen ook weer ontspannen. Het was eruit, een klein beetje maar toch.  

Ik hoop dat ik deze week weer een beetje bij kan komen, de dingen doen die “moeten” en de dingen die morgen of overmorgen kunnen, laten. Heb ik dan een doel voor deze week? Nee … het komt, zoals het komt en probeer te voelen, wat ik voel en er even bij stil te staan. Mijn prioriteit is ons kind, dat ze weer beter wordt. Je cijfert jezelf weg maar hé, dat doet iedere moeder toch? Het is geen rare instelling die ik heb, het enige waar ik voor moet zorgen is, dat ik op de been blijf. Voor mijzelf, voor mijn dochter en voor mijn mooie gezin. Adem in, adem uit ………. en ontspan!!!

Liefs,

Jeannette