Je denkt vaak dat de definitie is van rouwen, om iemand verliezen, iemand die dood gaat en is, iemand die overlijdt. Dat klopt als een bus, maar rouwen betekent ook dat iets verliezen, iets verliezen in jezelf, je gezondheid. Rouwen met NAH, klinkt waarschijnlijk bekend in je oren of niet? Je rouwt omdat je niet meer de persoon bent, die je was. Niet omdat je het niet meer wilt, maar puur omdat het niet lukt of kan. Je hele leven wordt vanaf je hersenletsel een weegschaal, een figuurlijke weegschaal. Als ik dat doe, dan moet ik concessies maken of als er iets gebeurd, moet ik dingen laten schieten.

Rouwen en NAH, aanvaarden en NAH … daartussen ligt nog een hele weg, vol van inzichten maar daarnaast ook verdriet en boosheid. Ik weet hoe het werkt, gelukkig ben ik zover dat als in de neerwaartse spiraal zit, dat er uiteindelijk inzichten komen, waardoor je weer langzaam omhoog kruipt. Ik, ik en mijn karakter zouden een hele andere partner, dochter/schoondochter, vriendin willen zijn, maar ik doe wat ik kan, ik doe wat mogelijk is en probeer mezelf te temmen als het juist goed gaat. Als het goed met me gaat, ben ik meer flexibel, maar dan ligt “over de grens gaan” óók weer op de loer.

Ik denk wel de grootste verandering in mijn leven is dat we een dochter hebben gekregen. Of in ieder geval de leukste, de mooiste maar óók wel de meest ingrijpende gebeurtenis in mijn … ons leven. Er zijn wel meer ingrijpende gebeurtenissen gebeurd, maar ik wil vertellen over het moederschap en NAH. Ik had het in mijn vorige kopje over “flexibel zijn” en dat ben ik totaal niet. Ik ben het wel, maar dan komt het vanuit mijzelf, omdat ik weet dat ik ergens ruimte heb, maar als er iets plotseling gebeurd, is er paniek en soms grote paniek in mezelf.

Ik ben de moeder met NAH, de moeder met beperkingen, maar ook de moeder die zoveel liefde voor haar kind heeft, dat is niet een pen te beschrijven. Onvoorwaardelijk!! Daarnaast wil ik graag de moeder zijn, wat ik eigenlijk niet kan. Hierbij is het een potje doseren, concessies maken, wikken & wegen. Als er dat gebeurt, moet ik dat laten schieten of de tijd voor mezelf wat al nihil is, moet ik pakken. Puur om goed voor mezelf te blijven zorgen. Egoïstisch? Nee! Als ik niet goed voor mezelf kan zorgen, kan ik het ook niet voor anderen.  Schuldgevoel? Ja! Tekortkomen aan, de aandacht aan en voor mijn kind.

Daar gaan we weer …. de cirkel van rouwen en aanvaarden, want ik wil graag de moeder zijn, die ik wil zijn, maar dat lukt me niet. Ik heb zoveel inzichten gekregen de afgelopen weken, ik voel me sterker, ik voel me (figuurlijk) lichter, ik kan kijken naar mijn dochter en denken: “wat hou ik toch veel van jou!” Dat laatste was weg, ik kon gewoonweg niet meer van haar genieten, ze was “teveel,” teveel om voor te zorgen omdat ik totaal niet goed voor mezelf zorgde.

Ken je dat? Je moet eerst goed op je bek vallen, om er weer bovenop te komen. Dit ben ik, zo zal ik mijn hele leven, leven. Het is mijn persoonlijkheid, ik wil dit leren te aanvaarden, maar net zoals het stukje:  “goed voor mezelf blijven zorgen” en ik ben me ervan bewust dat ik wat minder op “mijn bek hoef te vallen” en het eerder in de gaten hebt, als ik goed voor mezelf blijf zorgen. Ik was zo boos, ik was zo verdrietig …. de gedachten: “hebben we de verkeerde keuze gemaakt?,” “ik kan toch niet voor haar zorgen, want het is teveel,” “ik kan nergens naar toe, dus ik doe haar tekort” etc. etc. Allemaal gedachten die in mijn hoofd hebben gespookt. Door deze gedachten voelde ik mij weer heel schuldig tegenover mijn dochter, waardoor ik in een cirkeltje ben beland. De grote neerwaartse spiraal!!

Het blijkt dus bij iedere grote gebeurtenis, dat mensen met NAH het heel lastig vinden om te schakelen. Het weer opnieuw doen, jezelf leren kennen in een andere rol, het wiel weer opnieuw uitvinden etc. Dat is waar ik in zat en waar ik nog steeds inzit, maar een stuk sterker als een paar maanden geleden. Ik krijg meer zelfvertrouwen, ik krijg meer inzicht in mijn mentale belastbaarheid, mezelf nemen zoals ik ben, mijn dag weer in kaart brengen etc. Ik leer, ik heb geleerd, maar leer nog steeds. Het is investeren in mezelf, in mijn toekomst en vooral in onze toekomst.

De weegschaal is een feit, die verdomde weegschaal, wikken en wegen, wat kan wel en wat kan niet. Mijn dagen zitten vol met zorgen voor ons meisje, de dagelijkse bezigheden en therapie, maar  daarnaast krijg ik wel weer wat meer energie om mensen te zien. Daarnaast blijft het wegen, want als ik mensen wil zien, is het handig dat óf manlief thuis is óf manlief bijna thuis is óf dat Lina bij mijn ouders is.

Het zijn nieuwe inzichten, maar die weegschaal zal blijven en daar ben ik mij vandaag bewust van geworden. Is de weegschaal leuk? Absoluut niet, want ik wil meer, maar is de weegschaal nuttig? Ik schrijf volmondig: “JA!!!” als ik de weegschaal niet gebruik, zorg ik niet goed voor mezelf. Op en af, iemand zien en de dag erna rust. Ik besef dat er weinig dagen overblijven, want mijn therapie slokt óók mijn energie op. De dagen die ik over heb, koester ik, om even bij te praten met iemand of even iemand te zien, al is het maar even, maar even is vaak genoeg bij heel veel mensen.

Rouwen, wikken & wegen, een proces, een lang proces, vol ontkenning, het maar doorgaan, niet willen voelen en daarna de instorting. De instorting, die je totaal verrast en waarin je totaal mentaal overbelast bent. Je kan dingen niet meer helder kunnen zien, je emoties van hot naar her gaan. Dan volgt de boosheid en het verdriet, er tegenaan willen schoppen maar zelf dat lukt je niet. Er komt verlichting, het wordt beter, hou dat voor ogen, blijf positief, blijf praten want het is niets anders als een proces, maar dit proces kan alleen verbetert worden waardoor je er weer sterker uitkomt. Dit is mijn ervaring, puur uit mijn eigen ervaring, wikken & wegen. Je komt er wel en ik? Ik ook!

Liefs,

Jeannette