Daar zit ik dan, aan de tafel, met mijn laptop voor me en een kopje thee. De stilte, alleen het tikken van de regen op tuintegels van ons terras. Niemand in de buurt, alleen de poes die ligt te knorren in haar mandje. Ze heeft het fijn! En ik? Ik voel me dubbel. Dubbel? Dubbel is toch geen gevoel? Ik ervaar rust, geen zorgen en even echt tijd voor mezelf. Daarnaast het gevoel: “doe ik het goed als moeder?” Ik breng tenslotte mijn kind weg, terwijl ik thuis ben.

Dat gevoel …. het gevoel of je er goed aan doet.  En ja … het is en het gaat een win-win situatie worden voor Lina, manlief en ikzelf. Ik kan opladen, even echt tijd voor mezelf te pakken, te schrijven, te zwemmen, te koken … alles waar ik energie van krijg. Ons kind, ons moppie hebben we vanmorgen voor het eerst naar het kinderdagverblijf gebracht. Daag controle, hallo loslaten!! Ik ben er daarnaast van overtuigd dat dit ons heel goed gaat doen. Mama opladen, Lina spelen, mama een leukere moeder, Lina & manlief blij. We gaan het ervaren. Een dag even niets plannen en kijken wat ik nodig heb.

Moeder zijn is een echte fulltime job en ik ben ervan overtuigd dat het meer als een fulltime job. Na 1,5 jaar moeder zijn, kan ik dit echt toegeven, door mijn ervaring. Moeder met NAH is nog zwaarder, want wij hebben een lagere belastbaarheid en hierdoor ook meer tijd nodig om bij te komen.  Mijn leven bestaat nu vooral uit “moeder zijn” en daarnaast ben ik nog volop bezig met therapie. Het moeder zijn, vind ik echt heel, leuk maar het is ook retezwaar op bepaalde momenten. Ik ben gaan zoeken, want voor mij als “thuisblijvende” moeder (WAO) heb je geen recht op kinderopvangtoeslag. Het heeft me heel veel energie gekost, maar ik heb nu dezelfde regeling gekregen als een werkende moeder onder de noemer: “Sociaal Medische Indicatie.” 

Vanmorgen bij het kinderdagverblijf had ik stiekem gehoopt op veel drama van mijn kind, die natuurlijk absoluut niet wilde dat we weggingen. In tegendeel, madam was meteen zo druk aan het spelen, dat we bijna moesten smeken voor een kus om gedag te zeggen.  Ik liep naar buiten en manlief vroeg: “gaat ie …. ” Mijn antwoord was: “ik vind het toch een beetje lastig.” Ik slikte mijn tranen even weg en bedacht “het is goed, voor ons, voor ons alle drie.” Gelukkig was ik snel afgeleid, want ik wilde mee doen met aquarobic, dus hiervoor moest me een beetje haasten. Het heeft geholpen, want daar heb ik even mijn frustratie eruit  kunnen kicken.

Echt even de tijd voor mezelf, geen therapie, geen bijzondere afspraken … alles mag en niets moet. Er wordt niets gepland die dag en kijk hoe ik me voel en waar ik behoefte aan heb. Wat ik er wel in wil gaan houden, is dat ene uurtje zwemmen. Belastend, maar niet mentaal, energie opdoen en even alles eruit gooien om daarna weer op te kunnen laden. Ik kijk op mijn telefoon, geen bericht, geen nieuwe telefoontjes, kind heeft het naar haar zin. Gelukkig, even mijn tijd, mijn tijd om ongedwongen te schrijven, zonder gestoord te worden. Met op de achtergrond de tikkende regen tegen het raam en het knorrende poest. Hoe fijn, hoe fijn dat het echt even mijn tijd mag zijn.

Liefs,

Jeannette