De laatste maanden van het jaar zijn er altijd veel mensen jarig en juist in onze dichtbije omgeving. Vooral in oktober. Familie, beste vrienden en kinderen van beste vriendinnen. Ik zit er altijd tegenop, want ik weet dat ik mensen moet gaan teleurstellen. Teleurstellen om juist niet op je neef zijn verjaardag te kunnen komen of bij het dochtertje of zoontje van je beste vriendin.

Ik ga mensen teleurstellen, ik kan gewoon niet naar alle verjaardagen, ik wil en kan me niet in tweeën delen. Vorig jaar heb ik mijn best, teveel mijn best gedaan om minder verjaardagen te skippen. Dat heeft uiteindelijk zijn tol geeist. Dan ben ik natuurlijk niet duidelijk, de ene keer kan ik wel, maar de andere keer niet. Hoe dan? Mijn grenzen duidelijk aangeven, voor mensen en ook juist voor mezelf.

Er zijn vrienden die een vreugdedansje doen als ik juist niet kom…en een ander laat haar of zijn teleurstelling duidelijk merken. De kunst is om zijn/haar teleurstelling niet de mijne te gaan maken. Daarnaast kan ik het wel anders doen, bijv door een één op één date te plannen zonder alle gillende kinderen, luidruchtige ouders en de harde muziek.

Daarnaast moet ik dealen, de grootste uitdaging, met mijn teleurstelling. De teleurstelling naar mezelf, hoe ik ben, hoe ik ben met NAH want tsja als ik het niet had gehad…..ging ik bijna alle verjaardagen af. Ik, het gezelligheidsdier, ik de losbol en ik de moeder, de moeder met NAH.

Een activiteit om “even een bakkie” te komen drinken is voor jou misschien peanuts, voor mij is het een hele activiteit. Daarnaast speelt ook mijn perfectionisme een grote rol en die zit vaak in de weg. Ik merk, met Lina dat ik meer ben gaan plannen. Ik ben misschien weer aan het “over plannen.” Dus plannen om te plannen….snap je het nog?

Ik zal het uitleggen en uitgeschreven waarom een “bakkie” doen zoveel voeten in aarde brengt bij me. Laat ik voorop stellen dat dit hecht een keer kan, maar het moet gepland en niet met andere activiteiten op de dag. Daarnaast wou ik dat het anders kon. Een bakkie koffie drinken in de ochtend, gelden bij mij de volgende activiteiten/gedachten vooraf:

• Heb ik suiker, melk en koffie in huis?
• Lina en ik moeten aangekleed zijn, ontbeten hebben, dat gaat iets langzamer en ik heb hiervoor 1,5 uur nodig.
• Is mijn huiskamer netjes?
• Heb ik een koekje in huis?

Nu ik het schrijf, merk ik bij mezelf…ze komen toch voor ons, voor mij, voor een bakkie koffie? Ze komen toch niet om het rommeltje in mijn huis bekijken? Of dat ze het koekje missen? Dit is de combinatie van NAH, máár ook mijn perfectionisme. Als ik het laatste nou gewoon “uit” had kunnen doen, dat scheelt weer wat kopzorgen.

Gisteren zei een vriendin aan de telefoon, probeer maar wat liever voor jezelf te zijn. Als ik dat namelijk doe, ben ook relaxter tegenover mijn omgeving ipv als een dolle dwaas door het huis heen te banjeren en stampen omdat ik alles nu moet doen. Dus plannen om te plannen een beetje los te laten en juist op de dagen als we niets hebben of hoeven, kijken we hoe we ons voelen. Daarnaast zijn er genoeg dingen die wel gepland zijn of moeten, die standaard zijn, een hapje eten koken, eten, boodschapjes doen, tas van Lina klaarzetten, therapie etc.

De keuze is reuze, maar er is een keuze en laat ik me nu goed voornemen wat voor mij en juist voor ons verstandig is. Niemand ziet mij na een verjaardag of een andere activiteit, het moeten bijkomen, het moeten opladen, dingen die manlief even van mij overneemt, maar het kan. Het kan soms, 1 ding per weekend, mits Lina zich goed voel en ik me fit voel, soms kan ik mezelf even in het feestgedruis mengen en daar kan ik dan van genieten. Met mate, balanszoekende en soms een keer de plank volledig misslaan…..maar hé ik ben ook maar mens, een moeder, een moeder met NAH en ik probeer het goed te doen….niet perfect.

Liefs,

Jeannette

Ps dit plaatje hangt op mijn koelkast … treffend … fijn …. helpend.