Slecht slapen, ziek kind, zelf ziek …. en repeat. Daag ritme, hallo chaos. Chaos in mijn kop. Mijn cognitieve functies als plannen, logisch denken en laat staan informatie verwerken, zijn op dit moment erg lastig. Het kost me, het kost me erg veel moeite. Van de week las ik van meisje die ook hersenletsel (NAH) heeft, dat ze een kuur had gekregen en moeite had om deze op tijd in te nemen. Ik dacht bij mezelf, ik heb daar ook moeite mee. Ik zou mijn dagritme en mijn patroon wéér onder de loep moeten nemen.

En prompt … ik kan meteen de proef op de som nemen, want ik heb van de week een antibiotica kuur gehad voor een forse keelontsteking. Slik, help, alhoewel het slikken even niet zo makkelijk was en je er dan pas van bewust ben hoeveel slikt een mens per dag. Oké verder met mijn verhaal ….. 4 x 2 tabletten per dag en graag goed over de dag verdelen. Dank u apotheker assistente! Zie je het niet? Mijn witte vlek links in mijn hoofd. Heb je, je ogen in je zak? Oh nee….het is onzichtbaar.

In de auto ben ik al driftig aan het denken en rekenen in mijn hoofd. O nee, eerst opletten op de weg. Twee dingen tegelijk kan ik nu helemaal niet aan. Met een dikke keel en mijn koortsige hoofd rij ik naar huis. Ik trek mijn pyjama broek aan, maak een kop thee, doe water met veel ijsklontjes in een groot glas en neem de eerste 2 pillen. Dan begint het … mijn planning voor deze kuur.

Sowieso gaat er iedere dag een reminder in mijn agenda op welk uur ik de pillen moet innemen. Daarnaast moet het óók nog eens 1 uur nemen voordat ik ga eten. Ok, ik slaap gemiddeld 8 à 9 uur per nacht, van de 24 uur. Dus dan hebben we 16/17 uur over. Dus om de 4 à 5 uur dus 2 pilletjes. En oh ja niet vergeten het te plannen voor een maaltijd. De reminders gaan in mijn agenda: 0730, 1200, 1700 en 2130 uur.

Easy peasy toch? Je wordt herinnert je neemt het pilletje. Toch? Of heb ik ‘m nou niet ingenomen? Tegelijkertijd met de herinnering van het pilletje wordt je afgeleid door een FaceTime gesprek. Shit … had ik ‘m nou wel of niet? Ik ga mijn bed uit en tel de pilletjes. Inderdaad vergeten dus ik neem alsnog mijn dosis.

Shit zeg, wat kost dit energie. Adem in, adem uit…..mijn gedachten dwalen weg naar vorig jaar. Ik zit nu in dezelfde periode van het jaar, waar ik vorig jaar ben ingestort. Met dik vetgedrukte letters schrijf ik vorig jaar. Vorig jaar was puur het overvragen van mezelf, ik vergat de regels tussen rust en activiteit doordat ik euforisch was dat onze dochter was geboren. Bovendien was ze kerngezond, dus ja wat wil een moeder nou nog meer? Daarnaast wilde ik veel meer, als dat ik (aan)kan en ik vergat, heel essentieel, de zorg van onze dochter wat erbij kwam. Het inschatten en het overschatten blijft een ding met mijn NAH.

En juist dat … een instorting of terugval wil ik voorkomen en ik heb gelukkig al handvaten, in mijn rugzak zitten. Ja nog meer, ik draag tegenwoordig een backpack rugtas 😉 Een kindje krijgen, is een grote verandering in het leven. Veranderingen en NAH blijft een lastige en ik had het niet door. Ik was en blijf een laatbloeier, degene die haar grenzen soms niet weet, het onbewust negeer, omdat ik zo graag wil.

Toch is er en blijft er een kleine angst … ik doe mijn ogen dicht en voel me even hoe ik me vorig voelde. Uitgeput, bekaf, dood en dood moe. Brrr …. ik doe mijn ogen weer open, gelukkig ben ik daar niet. Ik ben hier, hier in 2018 en ik heb dingen geleerd. Ik wil daar niet meer komen, niet meer zo voelen, niet meer afgepeigerd. Toch hebben mijn therapeuten me al gezegd, dat ik een terugval of een terugslag niet altijd kan voorkomen, want dit gaat weer gebeuren.

Paniek slaat om mijn lijf, als dat tegen me gezegd wordt. Adem in, adem uit … wat mijn taak is, is juist hierop anticiperen, het op tijd kunnen zien, het op tijd signaleren en daarop kunnen reageren. En nu zie ik het, mijn cirkeltje van slecht slapen en ziek zijn. Dat is een teken, het teken dat mijn lijf gaat protesteren. Mijn weerstand is minder, waardoor alles meer energie kost en mijn emoties zijn al een poosje niet meer onder controle door vermoeidheid.

Dus terug naar de basis en de basis is thuis. Het gezin waar ik voor heb gekozen. Dat geeft mij wel weer een fijn en positief gevoel. Eerst mijn lijf, maar wat rust gunnen. Zorgen dat ik fit word. Dit doe ik door wat meer te slapen, maar óók weer rustig aan te wandelen of fietsen. De buitenlucht, daar krijg ik óók energie van.

De oranje zone waar ik in ben beland, is puur door dingen waar ik geen invloed op heb, maar hier wel op kan anticiperen. Terug naar de basis en zorgen dat het geen rode zone wordt. Mijn leven, mijn leven met NAH, ons leven met NAH. Ik heb het, maar ik onderga het niet alleen. Manlief, ouders, vrienden …

Daarnaast onze dochter, mijn vrolijke meid, die ik gráág wil knuffelen en troosten als ze in de nacht wakker wordt, want tsja … hoe kan zij zichzelf verwoorden? Met “bij mama leggen” en “mama kuffelen” is het ook wel gezegd. Daar ben ik voor, daar sta ik voor en ik wil de slapeloze nachten voor lief nemen.

De keuze, de cirkel waar ik soms geen invloed op heb, om deze te doorbreken. Mijn keuze, is mijn basis, onze basis, daar vecht ik voor en tegelijkertijd ben ik wat liever voor mezelf. Liever voor mezelf om juist niet te strijden en het te nemen zoals het is. De cirkel, een cirkel blijft rond. 😉

Liefs,

Jeannette