Altijd weer de tweestrijd … de eeuwige tweestrijd, ik wil wel, maar ik kan het niet. Ik kan het soms wel, maar moet er dan soms een flinke prijs voor betalen. De prijs die ik me soms kan permitteren, heel soms. Toen ik alleen was, toen we samen waren, wij, manlief en ik maar nu, nee … de prijs betalen kan gewoon niet meer. We hebben een dochter van 20 maanden, waar ik voor wil zorgen. Oh ja, soms kan het wel, als ik in mijn groene zone zit. Ik merk dat het lijntje tussen groen, oranje en rood dun is en dat ik kwetsbaarder ben.

Mezelf erin berusten, ik kan het, soms, op bepaalde momenten, maar absoluut niet altijd. Het aanvaarden van mijn hersenletsel blijft voor mij toch een dingetje. Het aan mezelf denken, zonder schuldgevoel, staat ook niet in mijn lijstje met karaktereigenschappen.

Ik baal soms als een stekker en wordt er verdrietig van. En oh ja boos….boos om het feit dat ik altijd moet nadenken, als er iets gepland moet worden. Het flexibel, of nee het niet flexibel zijn sinds mijn hersenletsel en puzzelen wat het beste is. Wat laat ik varen, waar doe ik aan mee, maar vaak maak ik deze beslissing met een knagend schuldgevoel naar iemand.

Afgelopen week zei iemand tegen me dat ik nu vooral het negatieve zie en dat het positieve verdwijnt. Ik denk, ik denk hier over na…en ja het klopt, het negatieve overheerst op dit moment. Dit komt omdat ik mijn oranje/rode zone zit. Ik kan dingen veel lastiger relativeren, ik wil dingen, wat ik eigenlijk niet kan en op een bepaald moment juist niet kan.

Een voorbeeld: ik kom aardig onvermoeid bij mijn ouders aan, met een heel schattig bosje bloemen. Ze hebben me wederom uit de brand geholpen, om dochterlief op te vangen, zodat ik een nachtje door kon slapen. Ik loop naar de kast met vazen om de bloemetjes in een vaas te zetten. Dat hoort er ook bij, denk ik…nu denk ik dat, maar op dat moment denk ik dat onbewust.

Ik pak wat vazen uit de kast, waar de bloemen totaal niet in passen. Daarnaast tik ik tegen een vaas aan en er vormt meteen een barst in. Ongecontroleerd, het moeten van mezelf en de vaas is rijp voor de glasbak. En oh ja….mijn moeder negeren terwijl ze herhaaldelijk zegt: “ik doe het zo wel!” Negeren, is trouwens óók onbewust, omdat ik zo in het moment ben.

Er zijn trouwens best positieve dingen gebeurd deze week, ik heb mijn vriendinnen weer eens een keer kunnen zien, ik heb wat bij kunnen kletsen. Het tegendeel is dat ik wel met een flinke hoofdpijn in mijn auto zit, moeten concentreren op de weg, rijden in een vreemde auto, omdat die bij de garage staat en dan net de file die ik net niet had ingecalculeerd inrij. En dat ….. dat nekt me. Onvoorziene dingen, net te lang blijven zitten, terwijl je denkt je goed te voelen.

Dus bij de positieve dingen als “je vriendinnen” weer zien, staat daar weer recht tegenover het negatieve of zal ik ze minder positief noemen, want anders lijk ik weer zo negatief. 😉 Deze mindere positieve dingen zijn:

• hoofdpijn / gespannen nek
• het overzicht kwijt
• concentratie die erg laag is
• een filter die weg is waardoor geluid en beeld heel hard binnen komt
• onrustig slapen
• erg moe
• erg vergeetachtig dingen
• Kortaf, chagrijnig etc.

Kortom …. ik word geen leuke persoon, voor iemand anders maar zeker óók niet voor mezelf! Toch doe ik het soms, maar snap je me? Snap je soms mijn tweestrijd, mijn eeuwige?

Ik ben daarnaast óók “dedicated” aan familie en vind ik dat ik bij bepaalde dingen bij moet zijn. Het zijn mijn normen & waarden, wat me is bijgebracht. Maar ja, de prijs, de prijs die ik ervoor moet betalen, staat mij steeds meer tegen. Dan maak ik een lastige beslissing, om er niet bij te zijn. Nu het schuldgevoel nog. Waar is het knopje??? Waarschijnlijk hangt het knopje van schuldgevoel naast het knopje van …. juist … loslaten.

Liefs,

Jeannette