En dat zal je net zien, vorige week kind hoge koorts…dus zuster Ursula is in de weer geweest, maar met alle liefde!!!! Kindlief riep echt dat ze pijn had, maar ja hoe kom je er achter waar een dreumes van 20 maanden last van heeft. Dokter geweest, niets gevonden dus moest urine opvangen. Was nog een hele kunst, maar het is uiteindelijk gelukt. De lucht en het beetje bloed in haar luier deed mij meteen vermoeden wat het was. En daarnaast streek ik over haar rug en ze zei: “pijn in rug.”

Uiteindelijk heeft ze antibiotica gehad voor een blaasontsteking. En als het een nierbek ontsteking is….helpt dit hier ook bij, zei de huisarts. Mijn arme meisje! Ze is nog zo jong. Natuurlijk weet ik dat ze op gaat knappen maar als moeder zijnde, wil je dit van haar overnemen. Dat kan niet dus ik doe lekker wat ze graag wilt, waar zij behoefte aan heeft. Hangen voor de televisie, haar poppen blijven in haar poppenwagen en haar Duplo in de kist. Ze heeft er geen zin in … “dan niet mop,” denk ik. Als ik ziek ben, wil ik ook alleen hangen.

Kan je mijn blog nog herinneren? Van Ladiesavond? Een super leuke avond gehad met, heerlijk gegeten, gelachen en gekletst. Even geen moeder zijn, maar gewoon een vriendin. Maar ja of ik echt heb kunnen nagenieten? Nee! Uitgerust? Verre van dat, maar ja een ziek kind …. hoort erbij. Mijn leven als moeder, fulltime moeder en moeder met NAH. Ik verzorg, ik knuffel, ik troost, mijn leven als moeder en zij, ons kindlief is volledig afhankelijk van mij.

De vraag is, dat houdt me bezig, kan ik dit permitteren?? Ik analyseer en kom tot de conclusie: nee … nu even niet!! De leuke dingen, eisen hun tol en nee je kan het niet plannen óf voorzien dat je kind ziek wordt, niet volgende week, niet morgen en zelfs niet vannacht. Het is iets wat in mijn rijtje staat van “risico situaties,” dus daar bedoel ik mee … de onvoorziene dingen in mijn leven.

Nadat mijn kind ziek is geweest, zeker nu, bijna een hele week ziek te zijn geweest, moet deze moeder met NAH hiervan bijkomen. En oh ja, óók nog van het etentje van vorige week zaterdag. Zie je het? De file? De opstopping? Ik zie het niet als ik in de spiegel kijk, maar van binnen, voel ik één bak ellende van moeheid. Loslaten en accepteren Jeannette! Pak deze dagen, pak de week of desnoods een paar weken, om weer goed op de rit te komen. Jij, Lina & manlief…daar draait het toch om? Met wallen tot mijn ballen en het lijf schreeuwt: KNEITER MOE!!! Is dit dan wel een gevalletje van “zorg goed voor jezelf-modus.”

Ik schreef laatst over genietmomentjes dat ik daar graag meer bewust van wil worden en erbij stilstaan. Ik heb het kunnen doen, tot vorige week maandag. Daag bewust zijn, hallo overlevingsstand. Het is niet erg, het is mijn meissie en voor haar ga ik door het vuur. En ik? Ik kom wel weer! En dat is nu. Mijn afspraken zoveel mogelijk gecanceld, alleen de dingen die moeten. Ik pak zoveel mogelijk mijn rust & probeer te slapen, als zij slaapt.

Ben je toch benieuwd naar wat mijn genietmomentjes waren? Ik heb het opgeschreven, dus hierbij een paar gebeurtenissen in mijn leven:

• In een tentje in Utrecht koffie gedronken met mijn moeder en Lina. En bewust genoten van de liedjes die mijn moeder zong voor Lina.
• Het warme lijfje van Lina tegen de mijne. Ondanks dat ze ziek is, blijft dit goud. Ik ben er voor haar, zij vertrouwt mij, ik zorg en verzorg.
• Genoten van een fietstochtje, alleen, de strakblauwe lucht met een stralend zonnetje. Gratis en voor niets.
• Geverfd met Lina. De kleine Picasso ging zo op in haar werkje. Dit is dus voor mij genieten met een grote G!
• Fijn gesprek gehad met manlief, hij begrijpt mij als geen ander. Ziet mijn worsteling en beseft hoe lastig het soms is. Mijn mannetje!!

Een nieuwe week, een nieuwe dag ligt voor me en ik ga even goed voor mezelf zorgen. Mijn momenten pakken om op te laden, dingen doen die onder mijn energie liggen. Hierdoor hoop ik weer een buffer te krijgen voor de onvoorziene dingen en situaties waar ik juist geen invloed op heb.

Ik rust uit, ik wandel, ik schrijf en dat … dat blijft mijn passie. Mijn passie voor schrijven en al kan ik maar één mens raken, al kan ik maar één persoon op andere gedachten brengen of juist iemand die zich rot voelt, een goed gevoel geven. Het wordt weer beter en deze gedachten …. houden mij op de been.

Liefs,

Jeannette