Vrijdagavond, nog heel even de stad in. Twee winkels naast elkaar en daarnaast zit de parkeergarage. Top! Deze mama trekt haar schoenen en jas aan en doet een grote sjaal om zich heen. Kijkt nog even in de spiegel, fatsoeneer haar, haar en stift nog even haar lippen. Zonder iets op mijn lippen, ga ik zelden de deur uit. Zie je mij, dan verifieer je dat meteen met lipstick, lippenbalsem of glos. Boeien .. de ballen, want zo ben ik.

Ik stap in de auto met “de jongens los in het hok.” Wablief????? Sorry Guys…in de auto kom ik erachter dat ik geen bh aan heb. Ach what the fuck, 1. ik ben toch al bezet, 2. niemand ziet het in mijn winterjas en 3. er zit een grote sjaal overheen. Geloof me, normaal gesproken zou ik naar boven zijn gegaan en mijn bh aangetrokken hebben. De ballen, want zo ben ik.

We zijn bijna bij Kerst, echt ruim over de helft van december. Het lijkt erop dat het ieder jaar eerder komt, alsof het verschuift. De drukte in de winkel, de drukte op de weg, de rijen bij de kassa’s. Het lijkt alsof het iedere jaar eerder komt, alsof het verschuift. Gelukkig liggen de kerstkadootjes al een week ingepakt onder de boom. Met hersenletsel moet je plannen, dat je niet alles tegelijk krijgt of doet. Dan gaat het verkeerd, dan crasht je systeem en dan mogen we weer lekker bijkomen. Zo ben ik …. zodoende de ballen.

Zal ik dan echt? In 2019 … het echt accepteren? Het laten zoals ik ben of nee hoe ik ben geworden? Zal ik dan echt met recht kunnen denken: “de ballen?” Ik kies voor mezelf en gelijktijdig voor mijn gezin? Mijn sociaal leven ligt op zijn gat, ik zie mijn vriendinnen en vrienden nauwelijks. Zelfs de kraamvisites overgeslagen. Daarentegen is er wel contact, met een fotootje van de kleine meid, een lief berichtje of een kaartje.  We vergeten elkaar niet, het is nou eenmaal even niet anders. De ballen … dat is dus wél de keuze die we hebben gemaakt. En zo is het, dus de ballen. 

Het gezin, mijn gezin, het is mij heel dierbaar en zou het voor geen goud willen missen. Alleen soms vallen de consequenties tegen. Is dat gek? Nee, maar mijn energie gaat nu eenmaal uit naar mijn gezin en ik probeer tegelijkertijd zo goed mogelijk voor mezelf te zorgen. Daarnaast staat familie, ouders, toch op nummer 2. Dus als daar iets is, dan wil ik daar ook zijn. Vaak lukt het, maar soms ook niet. En dat voelt als teleurstelling en soms zelfs als falen. Een therapeut zei laatst: “het is niet jij die niet wilt hè? Het is je hersenletsel!!” Ze had gelijk, nee ze heeft gelijk. Ik weet het, ik voel het, dus de ballen.

Het belangrijkste voor mij is om weer helemaal goed in mijn vel te komen zitten. Dan komt meteen de vraag, kan dit überhaupt? Misschien moet ik dit toch anders gaan formuleren. Ik wil graag accepteren dat het soms óók even niet goed gaat of goed is en er dan niet tegen vechten. Ja .. ja dat is het. De dingen laten, zoals het is, meer leren de boel, de boel te laten en vooral bezig gaan met zelfacceptatie. Ik wil graag gaan naar: “ik kom niet.” Met een grote punt erachter, zonder schuldgevoel, me hierover niet druk maken en vooral niet rot voelen, want ja, zo ben ik, de ballen!

Zullen we ooit vriendjes worden? Ik en NAH (Niet Aangeboren Hersenletsel)? Wij, saampjes op pad, het leven vieren op onze manier? Nu ik dit schrijf, prikken de tranen in mijn ogen, want óók dit wil ik zo graag. Het compleet goedkeuren, het toelaten als ik mijn dag niet heb, het aanvaarden en accepteren. Voor mezelf, wij, samen, jij en ik. Ik en mijn hersenletsel. Ik wil vooral mezelf accepteren, met alles erop en eraan. Hatsikidee! De ballen, want dit ben ik .. ook.

Fijne Kerst lieve volgers en vergeet vooral niet … jezelf te zijn of jezelf durven te zijn. Mooi voornemen toch voor 2019? Het leven is en blijft één grote leerschool, soms gaat het makkelijk en soms is het even moeilijk. Onthoud altijd, dat het een moment is, een periode en dat je hoop blijft houden, want het wordt weer beter. Hersenletsel zal natuurlijk nooit weggaan, het is blijvende schade, maar je leert stap voor stap jezelf erin te berusten.  En anders kan je altijd zeggen: “de ballen!!”

Liefs,

Jeannette