De basis, mijn thuis en de thuisbasis. Hier voel ik me fijn, hier voel ik me veilig. Veilig, zonder teveel “buitenaf” prikkels, veilig zonder “anderen verhalen” om mij heen.

In stilte, alleen zacht hoor ik Winnie the Pooh. Dochterlief is een paar dagen ziek en ja … alweer. Het is meer wel, dan niet en ze is wel één keer per week de Sjaak vanaf half september.

Ons moppie, ik merk dat ze het zat is, ze huilt wat meer, maar hé wie zou dat niet zijn? Weer een antibiotica kuur en nu wordt er geopperd om haar neusamandelen te laten knippen. Ik verdiep me erin en ja … ja ze valt perfect in dat plaatje.

Het zachtjes gesnurk, het veld kwijlen (ik dacht tandjes), pijn in haar oortjes en haar volle neus. Ik leg de hoop in de handen van de KNO arts waar we volgende week al terecht kunnen. Super fijn!

Alleen de gedachten, dat kleine lijfje, onder narcose moet ik nog even niet aandenken. Blijf erbij , hier en nu, geen beren op de weg zien en het komt goed. Dat zeg ik tegen mezelf, in gedachten.

Zieke kinderen zijn altijd pittig, óók voor gezonde ouders. Ik besef dat erg goed. Voor moeders (of vaders) met hersenletsel betekent dit: “weg structuur, dag ritme, bye bye regelmaat en hallo chaos in het hoofd.” Dus ja de basis, mijn thuisfront. Dat is het….en dat is mijn alles.

Het gevoel van falen, maar het verstand zegt: “je doet het goed.” Je maakt even een keuze wat niet leuk is, maar om even bij te tanken. Dochterlief bivakkeert een nachtje bij mijn ouders. En ik? Ik doe even niets, ik lig in bed. Ik dommel wat weg en schrijf en dommel weer weg ….

Liefs,

Jeannette

Ps. heel toevallig heb ik een blog geschreven en die wordt zaterdag gepubliceerd op “Club van moeders met hersenletsel.”

Lees jij al mee??