Zon-dag …. met recht dat je zo heet, want wat was het fijn weer gisteren. Wat stond er op de planning? Een kinderverjaardag. De afgelopen maanden ben ik nergens geweest, maar zo is het nou eenmaal. Soms .. soms wil ik voelen dat ik leef. En niet aan allerlei regeltjes houden. Soms wil ik de gezelligheid opzoeken.

Gisterenochtend in  grote twijfel zal ik wel of zal ik niet? Ik zei tegen Lina: “vanmiddag ga je naar een verjaardag…” Haar antwoord trok mij over de streep: “mama óók mee.” Lina is vaak alleen met papa onderweg alhoewel dit de laatste maanden ook, maar weinig is gebeurd door het ziek zijn constant.

Wat ben ik blij, dat zij me even over de streep heeft getrokken. Even een andere omgeving, andere praat, mijn zonnebril op tegen het felle licht, mijn oordopjes in mijn oor wat het geluid een beetje filtert en een glas witte wijn in mijn hand. Na mijn 2de glas, vroeg manlief, zeg jij maar als je naar huis wilt…ik kijk hem aan en zeg: “je weet het hè? Met een glas wijn blijf ik altijd hangen, vervagen mijn grenzen, heb ik naar me zin en vergeet dan de consequenties”

“Hoi, hé, jemig lang geleden zeg meis …” Ik dacht nog: “we moeten zo gaan, dat is beter!” Maar mijn verlangen om even niet aan morgen te denken, is groter en ik zeg  tegen manlief: “ik schenk nog één wijntje in schat.”  Even weer, even weer nergens aan denken, niet nadenken over plannen, niet nadenken over  “hoe zou het morgen gaan” want dat weet niemand. Alhoewel ik het best kan inschatten na zo’n middag.

En nu zit ik, achter mijn laptop, in de stilte en we hebben een rotnacht gehad. Ons moppie was bijna ieder kwartier wakker, kind was volgens gewoon overprikkeld en ze had niet geslapen in de middag. Ik voelde me even een slechte moeder, de loedermoeder die het slaapje van haar kind had afgepakt. De hele nacht: “mama knuffelen, mama vasthouden ….” ze heeft uiteindelijk lekker tussen ons ingelegen. Ze is later naar de crèche gegaan, want ze was bloedchagrijnig vanmorgen. Net als ik en ik stierde door het huis en zei: “het kan gewoon niet, ze is helemaal uit haar doen, ik heb nauwelijks geslapen … bla bla bla.”

De keus die ik heb gemaakt, heb ik zelf gemaakt, wel met twijfels en ik weet gewoon dat onze mop niet zonder haar middagslaapje kan. Dat hebben we nu geprobeerd, maar ze is nog te klein. En ik? Ik kan het natuurlijk niet goed meten, hoe het was gegaan als zij wél had doorgeslapen. Iets van niet of wel permitteren. Ik heb het gedaan, ik sluit mijn ogen en ik denk: “de gezellige middag hebben we toch in de pocket.” Nu over naar de orde van dag, fijne maandag allen!

Liefs,

Jeannette