Mijn leven met hersenletsel is óók ons leven. Wij, als gezin, wij met familie of vrienden. De afgelopen maanden waren soms roerig, daar zal ik in een latere blog meer over vertellen.

Vorige week, op zaterdagmorgen werd manlief gebeld dat hij nodig was op zijn werk. Ik raak dan in paniek, want de dingen lopen niet zoals ik het voor ogen had. Het onvoorzien, het onvoorspelbare, ik kan er erg slecht tegen sinds ik hersenletsel heb.

De kleine lag op bed en ik analyseer wat er nou daadwerkelijk gebeurt. Er komen weer langzaam seintjes en ik zit inmiddels wel in de oranje zone. Het feit dat ik vorige week mijn hele tas overhoop haal om mijn zonnebril te zoeken en deze zit gewoon op mijn hoofd, dat is een signaal. Net als ik mijn telefoon aan het zoeken ben en ik deze gewoon in mijn hand heb. Ook een signaal.

Ik gniffel er nu om, maar op dat moment kan ik er wel om janken. Dat gebeurt op dit moment. Tijd om weer meer bewust te zijn, meer mijn rust te pakken, meer aan anderen over te laten of het gewoon te laten liggen, mijn agenda nakijken en afspraken skippen. Dat laatste … is niet leuk, maar ik krijg er steeds meer rust mee, meer vrede.

De grens, de bewaakte grens die in mijn goede doen soms zo onbewaakt lijkt te zijn. Het onverwachte, de onvoorziene dingen en de dingen die je onzeker maken. Ik ben op tijd, ik hoop een goede timing, voor mij en mijn gezin. Hallo plaats, hallo pas, welkom terug, ik ga je weer rocken!

Wat doe jij als je over je grens gaat?