De trein rijdt razendvlug, langs weilanden, gebouwen, huizen, koeien .. in een sneltreinvaart rijdt hij langs. Oeps zomaar weer, zomaar weer één jaar voorbij. Vandaag de dag waarbij ik de 42 aantik én 12 jaar hersenletsel heb.

De dagen ervoor ben ik onrustig, rusteloos, mijn hele lijf staat aan, de “klaar voor de start” houding zeg maar en het schot is gelost, gelost voor een nieuw jaar. Een nieuw levensjaar én een nieuw jaar met NAH.

Wat zal je brengen? Ga je het me lastig maken? Of juist wat simpeler? Krijg ik meer rust in mijn donder? Of blijf ik tobben met mijn soms grensoverschrijdende gejaagdheid? Wie zal het zeggen … de grote vraag is: “hoe ga je ermee om?”

Het lukt me steeds vaker om mijn onrust te laten zijn wat het is door juist te zitten, een serie te kijken of lekker schrijven. Ik ben vooral bezig wat wél werkt en me niet meer zo bezig houden met wat niet werkt. Het heeft trouwens nooit gewerkt, want ik moest er zoveel voor doen, dat mijn hersenpan de pan uit flipte. En stond het stoplicht weer op rood voor een lange tijd.

12 jaar geleden schreef ik in mijn dagboek: “help het gaat niet goed.” De zin stond scheef in mijn dagboek en daarna nog wat letters waar niets van te maken was. En toen? Een groot herseninfarct! En nu? Ik schrijf, ik schrijf soms met fouten, maar hé het is leesbaar. Afgelopen jaar is in een sneltreinvaart voorbij gegaan. Ik heb genoten van momenten, maar ik heb mijn hersenletsel soms intens gehaat.

Haat en liefde, ligt dichtbij elkaar. Laten we vandaag de liefde vieren, mijn start van mijn 42ste levensjaar en dat ik er nog ben, al 12 jaar. En tot mijn grote vreugde, al bijna 2,5 jaar met ons wondertje. Ik kijk naar haar heerlijke bekkie en wat vooral pret uitstraalt. We gaan vandaag net iets meer intens leven, samen … en samen vieren we ons leven ❤️