Ons dochtertje is 2,5 jaar met een lengte van 99 cm lijkt het alsof ze 4 jaar is. Ze is wijs, grappig maar ook nog zo klein. De afgelopen maanden presteerde ze het om iedere avond een paar keer uit bed te komen. Met de “gebruikelijke” smoesjes zoals: “een heel klein slokje drinken” of “nog één knuffel” of “even kriebelen mama?”

Wat doe jij dan als nieuwbakken ouder? Je trapt erin, zij vraagt, wij draaien. Een week of 2 geleden hadden we afgesproken om haar terug in bed te leggen en haar vraagstelling compleet de negeren. Alleen de woorden: “lekker slapen schat” of “welterusten mop.” De aanhouder wint, want woensdag bleef ze voor het eerst in bed! Jihoe, hebben we toch mooi geflikt manlief. Het duurde soms een uur of anderhalf dat ze uiteindelijk sliep. Het zijn fases, ja ja … volgens mij gaat ieder mens door fases. Niet alleen een kind 😉

Wat wordt ze leuk, ze heeft meer aandacht voor een activiteit i.p.v. na 5 minuten zeggen: “iets anders doen.” Terwijl ik net alle kwasten, papier en verf op de tafel had uitgestald. Ik kreeg van de week nog een complimentje van een vriendin dat Lina zo’n vrolijk en blij kind is. Dat doet mijn moederhart groeien.

Gisteren was ik met haar aan het fietsen en we reden langs een schoolplein met kinderen. En Lina zegt: “kindjes mama, kindjes.” Ik zeg tegen haar “nog 1,5 jaar schat, dan mag je ook naar school.” Ik verzink in gedachten op de fiets en bedenk dat de afgelopen 2,5 jaar zo retesnel is gegaan dus voor je het weet staat de kleuterklas voor de deur. Woensdag en vrijdag, die zijn van ons, saampjes. We gaan fietsen, knutselen, lachen, dansen, soms doen we ergens een bakkie. Ik geniet steeds meer en meer van haar. Het wordt leuker!

Mijn kleine, grote en vooral lange meid. Wat ben ik dankbaar dat ik jouw moeder mag zijn. Je maakt mijn dag, tovert een lach op mijn gezicht als ik het even niet zie en je zegt met je ondeugende blik: “mama vergeten” en lacht hier hard bij. Ik vergeet nog weleens wat dus dan lachen we er maar samen om.

Zij ligt naast me, ze is niet fit. Ik heb last van de weerovergang. Mijn zenuwpijn heeft helaas de afgelopen dagen de overhand. Het geeft niets, we doen gewoon lekker weinig. We kijken een filmpje, ze hangt lekker tegen me aan, manlief regelt het vandaag, we doen onze oogjes dicht en we zijn extra lief voor elkaar. Deze dagen, de reden is niet leuk, maar ik koester ze. Even goed zorgen voor elkaar, het kritische stemmetje in me negeer ik .. het is goed, het is goed zoals het nu is.