Maandag, een grauwe en regenachtige dag. Tijd om mijn kast uit te mesten en daar bedoel ik mee: “opruimen en weggooien.” Zou dat in je hoofd ook kunnen? Ik visualiseer een prullenmand, net als die je hebt op de computer. Ik klik op dingen die niet meer van toepassing zijn en sleep ze, ik sleep ze naar de prullenmand.

Ik denk dat een hoofd hetzelfde werkt als een computer, de termen “crashen” of “CTRL+ALT+DELETE” werken óók zo in je hoofd. Het eerste is dat je, jezelf zo hebt afgepeigerd, dat je zo opgebrand ben en dan crash je. Je begint weer van vooraf aan en drukt op of “CTRL+ALT+DELETE.” Even terug naar het beginscherm van de computer en wat voor een mens geldt; terug naar de basis en vanuit daar weer opnieuw en vooral langzaam opbouwen.

Zo werkt het, voor mensen met hersenletsel. En waarschijnlijk ook mensen met andere beperkingen. Het is soms lastig te begrijpen, omdat het vaak onzichtbaar is. Daarentegen heb ik plezier, veel plezier. Toch voel ik me soms best eenzaam. Het feit om na te denken: “als ik dit doe, kan ik dat niet doen.” Dus ik ben vaak alleen en dat is goed, maar soms óók verdrietig. Ik weet dat dit het beste is. Ik geniet dus extra als het wel kan, 80% kan niet maar de andere 20% wel.

Stel ik mensen weleens teleur? Ja, dat denk ik wel. Als ik mensen niet teleurstel, dan ben ik niet trouw aan mezelf. Trouw naar mijn eigen kunnen, niet naar mijn willen, want de wil, de wil is er wel. Het kunnen laat zich vaak afweten. Ik leer wel steeds meer om wat los te laten, stukje bij beetje. Aan de andere kant is er ook weleens paniek, zie ik hele hoge bergen en zie ik door de bomen het bos niet meer. C’est la vie, het is zoals het is … zo is het leven ❤️