Herken je het? Slechte nachten? Door allerlei omstandigheden?? Als je alle omstandigheden in één pakketje mag pakken, mag je het overprikkeling noemen. Overprikkeling is zo breed … ik wil het uitleggen wat het mij doet. Ik heb hersenletsel vanaf 2007 door een groot herseninfarct aan de linkerkant. In 2012 en 2019 heb ik wederom een klap gehad in mijn bovenkamer door een TIA.

Ik ben er van overtuigd dat dit weer een stap terug is geweest. Terug in mijn functioneren als mens. Alsof je een beschadiging weer even wakker maakt. Het is een kwestie van keihard teruggefloten te worden op deze manier. Soms denk ik echt: “wat heb ik vredesnaam gedaan waarom wij (we doen het samen) deze dingen moeten meemaken?” Ik zal wel een seriemoordenaar geweest zijn in mijn vorige leven 😉

Terug te komen over overprikkeling en wat dit bij mij betekend. Bij mij is overprikkeling dat ik in de ochtend wakker wordt en het voelt alsof er een vrachtauto over me heen is gereden. Dat ik alle symptomen heb van een kater. Een kater van de drank, maar dan zonder de drank. Volg je me nog? Of ik word wakker en heb het idee dat ik pas net sliep … ik sta vaak al 10-0 achter op de dag als ik op deze manier wakker wordt.

Ik sta op en ik heb geen kracht om überhaupt iets te doen, alles voelt zwaar en soms heb ik nog een portie zenuwpijn erbij. Gratis en niets. Ik grinnik in mijzelf, ik ben het een soort gewend maar doordat ik echt steeds meer voel hoe het met mijn lijf gaat, is dit de conclusie. Laat ik het even voorop stellen, dit is absoluut niet elke ochtend, maar kan wel zeggen dat dit minimaal 6 à 7 keer gebeurt van de 10 keer opstaan.

Dan denk ik verder en juist om te denken hoe dingen moeten. Bijvoorbeeld de volgorde van thee zetten. Appeltje eitje toch? De waterkoker pakken, de kraan aan doen, water in de waterkoker doen, de waterkoker weer op z’n plek zetten, aandoen, theeglas pakken, theezakje erin en het water ik het glas doen, als de waterkoker klaar is. Ik word al duizelig als ik al deze handelingen lees. Klinkt voor jou misschien als peanuts, maar voor mij werkt het soms niet. Teveel … ik doe het, heb wat “foefjes” zoals dingen de dag ervoor klaar zetten zodat er minder handelingen over blijven, dus het in stukjes hakken helpt bij mij.

Op twee dagen gaat ons kind naar het kinderdagverblijf en manlief gaat 5 of 6 dagen naar het werk en daar loop ik. Ik loop soms als een kip zonder kop, kris kras door het huis, alles kost meer tijd en juist omdat de energie soms ontbreekt. Ook hier heb ik trucjes voor, eerst opschrijven wat in mijn hoofd zit, wat ik graag gedaan wil hebben. En daarnaast of dat allemaal haalbaar is op de dag.

Ik ben soms boos of verdrietig uit het niets, omdat ik mijn emoties niet onder controle heb. De informatie die jij me verteld komt niet binnen of soms half en later verwerk ik het. Vaak kom ik ergens op terug, midden in een ander verhaal en zegt manlief: “waar heb je het over?” Euh …. ik kom even terug op een uurtje geleden. We lachen, we praten en we beseffen erg goed dat mijn interne prikkels ook een grote rol spelen.

Interne prikkels?? Wasda?? Interne prikkels zijn mijn eigen gedachten, mijn eigen gevoelens, bijvoorbeeld me zorgen maken of angstig zijn. Of zenuwachtig, nerveus zijn of juist euforisch. Deze prikkels kosten namelijk ook energie en ik zeg weleens gekscherend dat ik mezelf soms naar de rand van de overprikkeling drijf.

Hoe doe je het dan? Hoe blijf je functioneren? Zonder in hysterie te leven? Of juist zwaarmoedig of depressief te worden? En om te zorgen dat het hysterische mens in mij niet iedere keer aanslaat? Ik kijk vooral wat wél werkt en niet wat niet werkt. What else zou George Clooney zeggen? Niets, dit is het … dit is waar ik het voor doe. Ik probeer positief te blijven en dat lukt me de ene keer beter als een andere keer.

Ik probeer me hoe ik me voel voor lief nemen, genieten van de kleine dingen in mijn leven en ik haal veel positiviteit uit mijn dochter omdat ze bijna altijd blij is. Ik zie mezelf, mezelf vroeger en ik heb nog steeds mijn momenten. Ik ben van nature een blij en vrolijk persoon en ja óók met mijn nukken. Net als onze dochter.

Ik breek soms ook. Dan vind ik de hele wereld oneerlijk, snap ik geen snars van het leven en huil ik met een liedje van de film een “Star is Born” (een aanrader als je verdriet hebt en het er niet uitkomt). Maar hé … ik leef, kijk naar wat ik wél heb en dat is veel, onze dochter en dat is puur geluk.

Puur geluk zit óók in mensen. Mensen om mij heen, vooral René en mijn ouders die mij veel meemaken. Gelukkig dwarrelen er meer mensen om mij heen. Ik ben een gelukkig mens, een mens met hersenletsel en ik kan met recht zeggen dat ik een fijn leven heb, ook al is soms klein en eenzaam. Het is goed, het wordt beter…..doordat ik mij er steeds meer bij neer kan leggen. Heet dit nou acceptatie? Geen idee, ik geef steeds meer mijn vechtmodus op en dat voelt geeft voldoening. Stukje bij beetje, stap voor stap neem ik je mee in mijn leven. En waarschijnlijk herken je veel of een beetje, hoe het in jouw leven óók gaat. Jouw leven, jouw leven met hersenletsel. Lang leve de (h)erkenning 💜