Na mijn ingreep kreeg ik steeds meer pijn en wel verstaan: zenuwpijn. Kak, daag energie, daag halfvol batterij. Het is een complicatie wat niet veel voorkomt en waardoor de huisarts ook zei: “dat heb jij weer!!”

Zo voelde het óók, de afgelopen 1,5 week. Ik heb me aardig klote gevoelt. Ik ging even onbewust in mijn slachtofferrol zitten en bedacht: “waarom ik?” Ik moet ook wel zeggen dat ik er vaak bij ben, vaak bij de paar minimale percentages waar het weer anders loopt. Ik ben er bij.

Ik besef dat ik mag balen, maar ik besef ook heel goed dat het geen zin heeft om een hoekje te gaan kniezen. Ik doe wat wél kan en kijk hier vooral naar. Morgen is er in onze stad Koeiemart. Heel leuk, gezellig, allemaal beestjes, de bier tent staat al en de kermis is al van start.

Ik heb mezelf gisteren een schop onder mijn hol gegeven en ja dit is gewoonweg weer domme pech, maar ik wil er niet in blijven hangen. Het is zoals het is en ik pak morfine wanneer het nodig is. Daarnaast niet mezelf troosten met producten vol van suiker, dat helpt al helemaal niet.

Door de zenuwpijn, de medicatie en het nog herstellen van mijn ingreep is mijn energie level laag. Ik ben ook meer vergeetachtig. Gewoon omdat weer veel te veel is. Ik liep gisteren met verschillende oorbellen in. Stond ik voor lul óf ben ik juist de nieuwe trendsetter.

Morgenochtend gaan we samen naar de Koeiemart. We gaan de geitjes aaien, koeien kijken en een beetje rond slenteren. Ik heb er zin in, zin om mijn lieve, kleine, blije Lina te zien lopen tussen de diertjes. Ze houdt er zo van!

Ik ben dankbaar voor alle lieve berichtjes, kaartjes en bloemen. Ik ben super dankbaar dat mijn ouders en manlief de zorg over Lina hebben overgenomen. Ik wil kijken wat ik heb en wat ik om me heen heb. Dat zijn mensen die van ons houden. Daar draait het om, het leven…lang leve de liefde!