Dit gedicht is voor mijn dappere mede strijders, voor mijn collega’s, lotgenoten … what ever. Iedereen die iedere dag af moet wegen wat wel en wat niet. Voor iedereen die soms zijn koppie even laat hangen, maar de volgende dag weer met goede moed er tegenaan gaat. Deze is voor iedereen, ieder die moet wegen wat wel én vooral wat niet werkt. Het blijft lastig, maar ik heb redelijk mijn modus gevonden. De modus die nog steeds bestaat uit soms mezelf schuldig voelen, maar ook de modus wat voor mij het beste werkt. En wat heel belangrijk is, dat ik sta waar ik sta en niet onderuit kukelt.

Het blijft een strijd, maar gelukkig met minder vechten. Het (visuele) touwtje loslaten, want anders krijg je pijn in je handen…..zo werkt het óók in je hoofd. Ik ben dankbaar voor de kansen die ik heb gehad, ik ben dankbaar voor alle hulp die ik aangereikt heb gekregen (en nog steeds) en ik ben dankbaar dat ik best een heel fijn leven leidt. Het is klein, maar fijn! En aan de andere kant is het groot, groot genoeg om het te behappen. Ik ben happy en ik kijk altijd waar nog winst te behalen is. We kunnen onze hersenen echt nog wel wat leren, maar het gaat niet snel …. maar hé ik heb de tijd, ik heb de tijd voor dit proces. 💜💜💜