Wat een graftakken weer hebben we de afgelopen week gehad … dit hoorde precies bij het “nieuws” wat ik van de week te horen kreeg. “Je reflexen doen het niet!” “Dat dacht ik al” zei ik zachtjes. Tranen schieten in mijn ogen, er zit weer een hernia. Mijn gedachten razen heen en weer, vol in paniek. Een hernia, met een peuter .. hoe ga ik dat in godsnaam doen?

Tevens gingen we op vakantie over 2 weken met ma en Lina, een echte meisjes vakantie. We hadden ons er erg op verheugd en het is natuurlijk een luxe probleem, maar de vakantie is geannuleerd. Maar hé elk nadeel heeft zijn voordeel….ik heb namelijk al 4 hernia’s gehad waar eentje tot een incomplete dwarslaesie is gekomen.

Ik weet hoe ik ermee om moet gaan: zo weinig mogelijk zitten, bewegen, bewegingen vermijden die veel pijn doen en wat kortere rust momenten pakken. Slapen is namelijk niet echt denderend met een hernia. Ik heb aardig zenuwpijn en ik ben een beetje high van de Tramadol.

Maar of het balen is? Ja, ik vind het ongelooflijk kut, als ik mezelf op z’n Hollands kan uiten. Kut met peren en óók dat is niet lekker. Dus we doen wat we kunnen, ik laat de zware dingen zoveel mogelijk liggen, maar ik kom er niet onderuit om mijn peuter soms even op te tillen.

En ja … ook de gedachten: “dat heb ik weer!” Die zijn de afgelopen week wel 100 keer door mijn kop gegaan, van een TIA naar een gaatje in het hart, waar ik eigenlijk net pas 2 maanden geleden volledig hersteld was … staat dit weer voor de deur. Adem in, adem uit … we gaan weer voor volledig herstel en hopen zonder operatie. Ik hou er ook rekening mee dat het herstel misschien iets langzamer gaat, omdat ik te maken heb met een meisje van 3 jaar.

En dat meisje? Die kreeg weer pseudokroep aanvallen vrijdag en is nu ziek. Dat kan er ook nog wel bij….dus niet naar de opvang deze week en even goed uitzieken. We hebben wel een verwijzing gehad naar de kinderarts want 4x pseudokroep aanvallen in 6 weken is te gortig. Ik zei gisteren tegen Lina: “zullen we morgen een pyjama dag houden?” Waarop haar antwoord eigenlijk altijd enthousiast is, keek ze nu beteuterd en bedenkelijk. Toen zij ze blij: “nee mama, morgen doen we mooie jurken dag!”

Zij is mijn afleiding, het zal pittig worden de aankomende tijd. Ik weet dat ik het kan, samen, ik heb er het volste vertrouwen in dat het weer goed komt. De weg met hobbels en bobbels, de weg, mijn leven, ons leven. Het maakt het spannend en we maken er maar weer het beste van, samen en dat is voor mij het belangrijkste wat telt ❤️