Alles komt in drieën toch? Tenminste vaak als er 3 dingen, nare dingen gebeuren ben je er weer een poosje vanaf. Toch? Eens? Ik had van de week een beginnende longontsteking, antibiotica gehad en ik kan je zeggen dat hoesten met een hernia geen pretje is. Alhoewel manlief en ik ook diverse keren hebben gelachen (tot huilend aan toe) dat dit ook niet bevordelijk is. 😉 maar hé wat is leuker? Lachen of hoesten.

Wat heb ik gemist? Welke signalen?? Dat mijn lijf nu zo heftig protesteert? Is het domweg pech of heeft dit mij iets te vertellen? Ik schrijf en schiet vol, ik wil zo graag. Aan de andere kant vraag ik mezelf af “wat wil je dan?” Ik heb het aardig goed voor elkaar. Huisje, boompje, beestje is wel dood, maar wel een kindje. De dingen die mij overkomen, zie ik weer leerprocessen. Klinkt zweverig maar ach zo ben ik en zo ben ik een beetje geworden. Misschien juist om het mezelf iets comfortabeler te maken. Dit geeft mij meer tijd, meer ruimte om na te denken en niet omdat het kan, want het moet.

Hoe doe je dat? Met mijn mindere energie. Wat ik mij heb laten vertellen, betekent dat “neurofatique,” dus hersenmoeheid. Daarnaast met zenuwpijn wat nog meer energie kost en dan nog er bovenop … een longontsteking. Ik voel me net een oud wijf, gelukkig ben ik niet meer zo buiten adem als van de week. Ik kon niet eens lullen of er kwam al een hoestbui. En ja als ik niet meer goed kan kletsen dan ben ik ziek.

Mijn tips, uit mijn eigen ervaring bewandel ik mijn week op deze manier en óók om zo min mogelijk afhankelijk te zijn.

1. Boodschappen worden bezorgd

2. Een kruimelduif aangeschaft met een lange steel

3. Afspraken allemaal geannuleerd … fysio en mijn begeleiding van NAH professionals óók, eerst letterlijk op adem komen

4. Koken = zo simpel mogelijk, maar wel met veel groente (ik heb veel snack groente in huis, waardoor ik goed aan mijn, ons portie groente kom)

5. Naar buiten, zoveel mogelijk. Goed voor mijn hoofd en lijf. Kleine stukjes lopen maakt uiteindelijk ook een lange wandeling.

Op dit moment ben ik natuurlijk wel afhankelijk, want ik mag geen auto rijden met mijn medicatie. De einde wandelen kan ik op mijn buik schrijven dus ik maak kortere stukjes. Nu kunnen we wel lekker tussen de buien door dus dat is prima. Mijn hulp was ziek en kort daarna belde de vrouw van mijn neef en die zei: “ik kom eraan!” Geen discussie, ze kwam schoonmaken. En tsja vorige week … ik was echt ziek, manlief was 2 dagen thuis gebleven en is Lina 3 dagen naar mijn ouders geweest.

Schuldig? Ja, ik voel me soms erg schuldig, maar ik weet dat ik Lina niets te kort doe. Ik mis haar onwijs op deze dagen, maar ze is in goede handen. En ook de hulp van buitenaf, ik kan het niet terug doen, daardoor vind ik het ook lastig om te vragen. Ik ben dankbaar en flink minder afhankelijk door de dingen die we kunnen inzetten. Ik haat afhankelijk maar goed het is zoals het is en ik probeer het om te draaien. Als ik iets voor iemand kan doen, geeft mij dat een goed gevoel, dus dat … dat hou ik maar vast. ❤️