BAM! Week 4 is voorbij of kan ik zeggen week 8? Ik zat al binnen doordat Lina ziek werd en daarna was ik zelf Sjaak. Verveel je, je? Nee! Absoluut niet. Ik heb veel plezier met Lina, ik kijk genietend naar haar rollenspel met haar knuffels. Wat een fantasie heeft het kind, wat ik erg bijzonder vind. Ze maakt van alles een “spelletje” en wat is ze flexibel. Hoe fijn, om zo flexibel te zijn.

En ik? Flexibel? Nou bij lange na niet … juist is dit de beperking door mijn hersenletsel. Toch voel ik me nu, soms meer flexibel. Dat is fijn, het is fijn dat ik hierdoor meer ruimte ervaar. De externe afspraken vallen allemaal weg, alhoewel ik wel iedere week een FaceTime gesprek heb met mijn begeleider van NAH professionals. Dit gesprek ervaar ik overigens als heel prettig. Zij geeft mij weer wat eye openers, de reminders en zij is er om even tegen aan te lullen. Dit geeft me rust, inzicht en nog meer ruimte.

Ik ervaar de afgelopen weken als een hele grote leerschool, de situatie waar we inzitten, raakt de hele wereld. Ik spreek voor mezelf, als ik schrijf: “hele grote leerschool.” Ik heb sinds mijn hersenletsel altijd wel het idee gehad dat niets vanzelfsprekend is en dat je altijd iets kan overkomen. Ik was tenslotte nog maar 30 jaar met mijn herseninfarct. Ik merk nu dat de schaarse contacten die ik had, mij nog meer dierbaar zijn. Ik mis ze en zij missen mij. Lina is wel waar al mijn energie naar toe gaat. Dat is goed. Ik doe het met alle liefde.

Ik ervaar dat ik gewoon de moeder kan zijn, voor 24/7 en ik denk ook dat als mijn hernia mij niet in de weg had gezeten dat ik het gewoon nog beter zou trekken. Maar let op: “zonder alle poespas erbij.” Zonder het bakkie bij mijn ouders, zonder de afspraak bij de fysiotherapie, de kapper of de pedicure. Dus óók zonder een broodje te eten bij onze ouders, een bakkie koffie bij een vriendin, een telefoongesprek of het meer kunnen schrijven voor mijn blog. Of ik nu gelukkig ben? Ja!! De druk is eraf en dat bedoel ik absoluut niet negatief.

Het hoeft allemaal niet … nee sterker nog het mag allemaal niet. Nou niet alles, een telefoontje mag, maar mijn energie trekt dat niet. Ondertussen FaceTimen we wél met mijn ouders, opa die dan Lina voorleest en fietsen we langs de balkons van opa’s en oma’s die daarop staan te zwaaien. Genieten we van ons terras, de zon & de krijt tekeningen van dochterlief. En oh en het contact via de app, die voor mij nog waardevoller is. En dat alles? Dat is alles, dat is genoeg om heel gelukkig te zijn. ❤️

Blijf gezond lieve mensen!