De stilte op straat, uit respect voor onze ouderen, die op dit moment niet in vrijheid leven. Ze blijven vooral thuis. Al kan je het niet met een oorlog vergelijken, is het toch een stukje vrijheid wat mensen missen. Voor mij geldt een stukje bezinning en dankbaarheid wat we hebben.

75 jaar vrijheid en ik bedenk me wat een lucky bastard ik ben. Ik heb me eigenlijk nooit “onveilig” gevoeld. Niet thuis, niet op straat of op een sportclub. Niet bij familie, niet bij vrienden … nergens. Wel in onzekerheid en wat beperkt, maar dat is totaal niet te vergelijken wat voor gevoel mensen 75 jaar geleden hebben gevoeld.

Onze vrijheid vandaag. Is het beperkt? Of is het een tijd van bezinning? Omdat we alles maar “gewoon” vonden. Opa’s en oma’s die oppasten, vallen weg. Het bakkie koffie en een boterham eten. Nu ben ik nog meer dankbaar en een portie bewust. Ook dankbaar dat ze er nog zijn. We zien ze even niet, alhoewel we aardig creatief zijn met FaceTime, raamvisite en Lina danst voor het balkon en we zwaaien.

Andere familie of vrienden? Die zien we gewoon niet. We blijven vooral thuis. We gaan wel naar buiten, ik ben gelukkig zelf wat relaxter, want schakelen en plotselinge veranderingen kan ik gewoon niet handelen. Daarnaast is er stiekem wat meer energie afgesnoept in de afgelopen maanden. Het ziek zijn, hernia, artrose … en daarnaast blijf ik functioneren in de rol als moeder.

Het is echt doorbijten op bepaalde momenten, dat kan ik en is het de kunst om andere mensen even los te laten om ze daarna weer stevig vast te kunnen pakken. Juist, op deze manier. Mis je ze? Ja! Ik ben vanmorgen voor het eerst weer met een vriendin naar het bos geweest, op gepaste afstand. De kindjes speelde in de speeltuin en we hebben genoten van elkaars aanwezigheid. Het is goed, het is fijn…het is fijn om te weten dat je gewoon de draad weer oppakt.

Ik ben voor vandaag klaar, gesloopt maar er stroomt ook zoveel nieuwe energie in mij. Even wat anders, de zorgen die ik heb over onze ouders, de last die mijn man draagt, die toch de afgelopen maanden 2 tandjes harder moet lopen zodat het thuis blijft lopen en de zorg “hoe hou ik mijzelf staande.”

Het lukt, op deze manier en het geeft me ook een portie zelfvertrouwen. Ik moet er overigens niet aan denken dat alles weer gaat lopen, want dan beginnen bij mij weer de afzeggingen. Het rood, moet naar oranje en langzaam weer naar groen. De basis, is nu heel basic maar het is goed. Ik ben ervan overtuigd dat het goed is hoe we het doen, het is goed dat we achter en naast elkaar blijven staan en elkaar helpen wat mogelijk is én waar nodig is.

Ondertussen blijven we zwaaien, bakken we koekjes en sturen soms een kaart. We kleuren tekeningen, spelen buiten op het terras en fietsen lekker in de natuur. We kijken naar de jonge lammetjes en eendjes, brengen een bloemetje bij mensen die het even nodig hebben en genieten van de zon die onder gaat. Wat is het fijn, wat is het heerlijk …. om in vrijheid te leven. 💜