Ea ea ea ea …. error … het wordt anders, het wordt wéér anders. We mogen weer, we mogen weer naar de kapper, naar de fysiotherapeut, naar de pedicure of naar de holistische masseur. Ik zet nu de beroepen neer waar ik vóór het Corona virus zelf naar toe ging.

Super fijn dat het weer mag en ik weet zeker dat het gros van de mensen er blij mee is. De ondernemers staan te popelen om te beginnen, soms met de nodige maatregelen, maar ze mogen weer. Na de persconferentie van afgelopen woensdag voelde ik zoveel onrust in mijn lijf. Ik ben bezig om uit een dal te klimmen, rustig van rood via oranje naar groen . Zoals van de week mijn begeleidster van NAH professionals zei: “geef jezelf de tijd, want dan ben je er het snelste weer bij.” Ze heeft gelijk. En de woorden manlief: “jij bepaald schat!” Ja, ik bepaal wat kan, wat ik aankan, wat past en wat haalbaar is. De Piet paniek stand zakte langzaam weer wat af.

Ik ga eerst beginnen met fysiotherapie en dat is vorige week begonnen. Dit is belangrijk voor mijn lijf, want ik merk dat mijn lijf wat strammer is als voor de Corona. Daarnaast veranderen de structuren continue. Dat gaat om voor veel mensen om kleine dingen, maar voor mij is dat groot. Manlief in eerste instantie veel meer aan het werk, in het begin van de Corona crisis en daarna is hij toch weer een paar uur vrij. Dat is schakelen voor me, patronen veranderen en het is toch een kwestie van aanpassen? Uiteindelijk kan ik dat, maar ik heb daar wat langer de tijd voor nodig. Dan ben ik net gewend en veranderd er weer wat. Mijn hele structuur stort dan in elkaar.

Het was schipperen de afgelopen maanden tussen ziek zijn, ziek kind, mijn energie, mijn pijn en moeder zijn. Het was zoeken naar “hoe kom ik in vredesnaam de week door?” Ik vind weer wat rust doordat Lina naar de opvang gaat, althans dat zou ik moeten voelen. Ik vind het, maar voel het nog niet. Dat komt wel. Ik merk (manlief ook .. sorry schat) dat ik soms buiten portie kan reageren. Ineens huilen of ineens boos worden en dat is iets wat ik zo niet ben, maar de rem is eraf.

Mijn lijf heeft op standje overleven gestaan en het lukt me met mijn rugpijn om wat meer te wandelen. Dat is fijn, dat is goed, mijn lijf kan wat loslaten, vol met spanning is ie. Stukje bij beetje, stapje voor stapje .. ik weet het. Ik weet hoe het werkt. Positief denken, dingen doen waar ik blij van word en het is niet erg, ik heb de tijd en ik pak ‘m ook. Jij ook? 💜