Mama is ziek. Mama is ál 7 jaar ziek, maar ze is nu dusdanig verslechterd dat ze continue aan het zuurstof moet om haar dag door te komen. Twee dagen na Moederdag (12 mei) kreeg zij het nieuws te horen dat haar ziekte (longfibrose) progressief is geworden. Alhoewel we wisten dat dit moment een keer zou komen, sloeg dit in als een bom.

Juist nu, juist nu in de fucking Corona tijd. Ik heb m’n ogen uit mijn kop gejankt, ik kon alleen maar huilen. Het is een beetje geland en mama heeft haar weg een beetje gevonden. Ook voor mijn vader en René (manlief) was het een klap.

Dat is de voornaamste reden of eigenlijk dé reden dat het hier stil is geweest. Mijn moeder. Mijn moeder en ik. Wij kunnen met elkaar lezen en schrijven, we lachen om onze eigen grapjes en zij hoeft maar naar mij te kijken en ze weet exact hoe het met mij gaat.

Ze is soms erg ziek van de medicatie en vooral in de nacht. Ik heb erg veel bewonder voor haar. Ze lacht, ze is vrolijk en ze is positief. We lachen en huilen soms samen. Ze gaat naar fysiotherapie en ze doet er alles aan om haar conditie omhoog te schroeven, om zo sterk mogelijk te blijven. Ze leest Lina voor en knutselt met haar via de iPad. Gelukkig mag er weer fysiek contact zijn tussen Lina en oma. “Dat is mijn beste medicijn” zegt ze. We zijn en blijven voorzichtig.

Ik geniet echt wel en vaak dubbel op, óók al zitten dingen niet mee. Het afgelopen half jaar of zeg maar 1,5 jaar zijn pittig geweest … de tia, het gaatje in mijn hart, Lina haar continue pseudo-kroep aanvallen, de ingreep in mijn hart, de hernia, een longontsteking, de Corona er bovenop, de zenuwblokkade in mijn rug en daarnaast het rot nieuws van mijn moeder.

Het is allemaal veel te veel geweest. Het is nu weer wat rustiger en dan komen er dingen uit. Ik weet hoe het werkt. Wat een vriendin laatst zei tegen me: “jij moet het altijd zo incasseren.” Yep, klopt, story of my life oftewel het kan nooit normaal 😂

Ik snak naar een uitje met mijn gezin, een keertje met manlief samen iets doen, mijn familie, vrienden of vriendinnen zien of bellen, maar de energie ontbreekt. Dus we maken het leuk, thuis. We gaan naar buiten, bezoeken een speeltuin of doen een rondje fietsen. We spelen met duplo, knutselen en kijken een filmpje. En doe ik er alles aan dat ik naar mijn moeder kan en dat is zo weinig mogelijk binnen afspreken met mensen binnen. Elk nadeel, heeft zijn voordeel want de energie is er toch niet 😉

Nu gaan we het weekend in met een hangende, snotverkouden peuter .. heb ik opvliegers van het medicijn wat ze in hebben gespoten en voel ik nog wat branderige napijn. Dus het weekend wordt verplicht even rust en dat is goed. Beetje rommelen, een frisse neus halen, energie sparen & besparen door lekker de boel de boel te laten. En dat? Dat is al een hele uitdaging ❤️