Herken je dit? Dat je te moe bent om jezelf aan te kleden of überhaupt te douchen? Dat je energie al op is rond 9 uur in de ochtend? Het continue moeten schakelen kost me veel energie. De afgelopen weken heb ik me zo gevoeld of misschien wel maanden We vallen van het één naar het ander. . Het is veel … het is teveel PUNT.

De klap op de vuurpijl is dat ik twee weken geleden met gierende sirenes op de spoedeisende hulp ben beland. Ik werd ineens heel duizelig, alles draaide. Het zweet brak me uit en ik was erg misselijk. Ik dacht er gebeurt wat in mijn kop, want het trok namelijk niet weg. Om een lang verhaal kort te maken: “er was niets veranderd op de scan, maar er is wel iets met mijn evenwicht.” Dit is gelukkig onschuldig, maar wel vervelend. Het belemmerd me namelijk wéér in mijn dagelijkse bezigheden. Je evenwicht is een soort waterpas, wat bij mij nu scheef staat. Het gaat gelukkig al een stuk beter als 2 weken geleden.

Waar ik nu voor aan het zorgen ben, is dat het thuis weer gaat lopen. Ik kon Lina nog niet de hele dag hebben, omdat de duizeligheid ook weer mijn batterij leeg trekt en omdat ik soms wankel op mijn benen sta. Vorige week had ik haar halve dagen en morgen ga ik het een hele dag proberen. En dat gaat me ook gewoon lukken. Al mijn externe afspraken staan op een laag pitje. Ook omdat ik nog niet zelf kan rijden of fietsen met het evenwicht wat ik nu heb. Het komt wel, eerst dit, eerste prioriteit is dat het thuis weer gaat lopen.

Ik besef heel goed dat ik in een cirkeltje zit, waarvan ik wél weet dat ik er weer uitkomt. Dat is een hele fijne gedachten. Helaas heeft dit weer tijd nodig en kost het weer een dosis geduld. Het afgelopen jaar gebeurt er veel, het continue ziek zijn van Lina, de ziekte van mijn moeder, m’n hernia en een longontsteking, de twee pijnbehandelingen waar ik veel last van heb gehad en nu mijn opname in het ziekenhuis. Alles in krap 9 maanden dus ik zou erg graag rust willen creëren. Ik hoop van harte dat we ruimte krijgen.

Het feit dat ik met één been in de rode zone sta is er. Gelukkig zijn het er geen twee, omdat ik veel bewuster ben met hoe het met me gaat. Leuk? Absoluut niet! Schiet je weleens in vlekken? Weleens? Nee, op dit moment heel vaak. Mijn emoties gaan van hot naar her en ik denk weleens dat ik weer een hele pief ben, maar dan valt dat toch weer tegen. Vertrouwen blijven houden, mijn vader zei: “hou alsjeblieft vertrouwen in je lijf.” Je snapt dat dit soms heel lastig is, omdat mijn lijf mij continue in de steek laat. Maar ja, ik vertrouw erop dat het weer goed komt. Wanneer? Dat weet ik niet. Ik gun mezelf alle tijd om in rust, maar óók tijdens de hectiek van het opvoeden van 3,5 jarige peuter, bij te komen. Het komt goed … ergens. 💜