De afgelopen jaren heb ik best wat therapieën gevolgd voor mijn hersenletsel, maar ik merk dat ik de afgelopen jaren heb gekozen voor wat bij mij past. Dus niet een planning van uur tot uur invullen en juist sommige dagen “vrij” houden qua planning. Dit werkt namelijk voor mij het beste. Ik kies steeds vaker voor mijzelf: “hoe voel ik me?” “Wat heb ik nodig?” Wat geeft me energie?” “Wat kost me energie?” En vooral: “wat levert het me op?” En dat bedoel ik niet in geld, maar puur of ik niet helemaal leeg getrokken wordt van een bepaalde activiteit, dus wat brengt me.

Sinds dat de ziekte van mijn moeder erger is geworden, word ik terug gegooid, een soort “throwback.” Hoe ik mij heb gevoeld na mijn infarct. Ik was euforisch, ik kon alles weer, ik had een tweede kans gekregen dus ik pakte wat ik pakken kon. Dat ging even goed, maar daarna kwam het weer. Het diepe dal waar het veel lastiger was om er uit te komen. Vooral qua tijd, want het duurde erg lang voordat ik weer op m’n oude niveau zat. Dat wil ik niet meer en kies ik veel meer bewust.

En nu? Nu pak ik de momenten, maar veel bewuster. Deze momenten zijn korter zodat ik er niet zo erg van bij moet komen. En daarbij is mijn gevoel soms óók euforisch. Ik ben gelukkig, gelukkig omdat ik veel beter weet, wat ik aan kan en wat juist niet. De keuzes die ik maak, de keuze om juist zo goed mogelijk te blijven functioneren, maak ik met mijn hart, maar ook met mijn hoofd. Een soort afweging. Dus mijn gevoel wordt steeds fijner en meer milder naar mijzelf toe. Ik sta achter hoe ik dingen doe, omdat dit de manier is, die bij mij past. Juist de manier met de beperkingen die ik heb. En of ik soms meer wil? Oh yeah baby!!! Maar ik weet mezelf steeds meer te koesteren, wat ik wél allemaal (aan) kan.

Het is meer het “laten” van dingen, het “moeten” uit de dag halen en mijn schouders ophalen en denken: “morgen is er weer een dag!” Soms maak ik het mezelf nog moeilijk of lastig. Dit gebeurd vooral als ik overprikkeld ben, maar ook daar kan ik steeds beter mee omgaan. Ik wil mezelf niet meer in de weg zitten en proberen te leven i.p.v. te “overleven.”

Kortom: haal het moeten uit je dag, leef je leven op de manier welke het beste bij jou past en vallen? Vallen hoort erbij …. en moet je kijken hoeveel keer ik weer ben opgestaan. Iedere keer een stukje sterker, iedere keer met meer kracht en iedere keer voel ik me wat wijzer. Het leven is één grote leerschool en zoals mijn oma altijd zei: “kind, ik leer nog iedere dag.” En zo is dat!