In de stilte, zorgen dat mijn gedachten rustiger worden. De externe prikkels zijn veel, teveel om te verwerken. Dus ik moet kiezen, even stil, stil zijn in mijzelf. Zorgen dat ik positief blijf en dat het lijntje niet gespannen blijft, maar dat het er losjes bij hangt.

De dingen die gebeuren, heb ik geen invloed op. Mijn moeder die echt de positiefste persoon is in de hele wereld gaat achteruit. Zij gaat door, zegt ze. Je kent me toch? Ik ben een vechter zegt ze. Daar gaat ze, naar buiten achter een rollator. Ze vindt het vreselijk, nog erger als haar zuurstof slang in haar neus. Wat zijn de opties? Binnen blijven? Never nooit niet, dus ze gaat. Wat een bewondering heb ik voor mijn moeder. Van de week moest mams naar adem happen en staat mijn vader er machteloos naast. Dus ik vlak mijn vader óók niet uit. Ik heb gewoon sterke, lieve en altijd behulpzame ouders.

De gekke gezichten die mijn moeder en ik elkaar sturen via de app, klinkt gek maar geeft me moed. Het geeft me positieve energie. Daar gaan ze, mijn gedachten … maar wat als het sneller gaat? De achteruitgang? Of hoe lang heeft ze nog? Stop Jeannette, stop. Het is nu nog niet aan de hand dus blijf bij de feiten.

Ik maak me kwaad dat ze nog niet gevaccineerd is. Mijn moeder, 24 uur afhankelijk van zuurstof met ernstige longfibrose. En zij zegt: “meid maak je niet druk, ik wacht wel op mijn beurt.” Dus ik ga maar mee, met haar flow. Ik blijf nog even, even in mijn stilte. Even ontprikkelen, mijn hoofd wat leger maken met een meditatie, voordat ik mijn kleine meis weer ga ophalen.

Ciao lieve mensen, maak er wat van! En kijk vooral wat goed voelt én wat kan ❤️