Op een zelfde dag, foto’s gemaakt van mijn ogen en tussen deze foto’s zit 2,5 uur. Zie jij wat ik zie? Op de bovenste foto zie ik glinsterende, levendige pretogen en op de onderste foto zie ik doffe, wazig, maar vooral vermoeide ogen. Dit is wat overprikkeling kan doen, dit is wat hersenletsel kan doen. Door deze foto wordt het zichtbaar, de onzichtbare beperking van hersenletsel.

De afgelopen weken ben ik bij aan het komen. Klinkt gek toch? Je bent toch op vakantie geweest! Yep! De eerste week op onze vakantie heb ik mezelf totaal overschat of nee ik was gewoon mijzelf, zonder mijn NAH. Heerlijk! Ik de enthousiasteling, helemaal in m’n element! En onze dochter heeft zoveel plezier gehad. Het was fijn! De eerste week dus wan de 2de week stortte ik in, niet slapen, erg prikkelbaar en alles kwam te hard binnen.

Aan het einde van de tweede week werd ik ziek. Ik kreeg koorts, diarree, was misselijk en ik voelde me echt beroerd. Mijn lijf gaat stuiteren, ze gaat soms heftig protesteren en een goede vriendin zei laatst: “moet je eens kijken wat er allemaal vóór jullie vakantie is gebeurd.” Ze had gelijk.

Wat je duidelijk kan zien aan deze foto’s is mijn zichtbare hersenmist of hoe je het ook kan noemen is mijn hersenmoeheid. Dit is wat bijna niemand écht ziet, maar wel hoe ik me soms voel. Wat ik óók merk is dat het drukker is overal en dat m’n brein dit moet verwerken. Ik zei van de week tegen mijn begeleider dat ik het idee heb weer van vooraf aan te moeten beginnen. Zij bevestigde dat meteen, maar wel met een grote maar. Ik weet nu wat wel en niet kan. Ik weet ook dat ik meer bijkom tijd moet inlassen, om dingen weer op te bouwen. En toch overvalt het me nog steeds …..

Onze zomervakantie was één grote leerschool en volgend jaar gaan we het anders doen, het anders indelen. De rest van de zomervakantie heb ik het beter verdeeld. Ik plan weinig en als ik wat plan is dat in de ochtend en in de middag doen we lekker chill of gaan we naar buiten samen. Mijn kleuter uit laten razen in de speeltuin en ik op een bankje. Daar knap ik van op en daar laad ik van op.

Mijn lijf is helaas nog steeds aan het protesteren. Vorige week maar even naar de huisarts geweest en bleek dat ik een blaasontsteking heb. Dus ik ben aan de antibiotica waar ik ook verre van fit van ben.

De helft van de laatste week van de zomervakantie alweer en eerlijk?? Het vliegt onder m’n kont vandaan, ik wilde eigenlijk nog zoveel doen! En óók dat hoeft allemaal niet …. waar ik voor heb gezorgd om m’n energie te sparen zodat ik wel leuke dingen kan doen met m’n dochter. Zoveel mogelijk prikkels vermijden en eerlijk zijn. Eerlijk tegen mezelf, maar ook naar mijn gezin.

Geloof me, het viel me soms vies tegen. Ik voelde onmacht, verdriet en boosheid. Dat had ik dan een dagje of een momentje, omdat ik zo moet bijkomen van een activiteit. Nu is het natuurlijk niet te meten, want ik heb 3,5 week diarree gehad en liep daarbij dus óók met een blaasontsteking. Daar zou niemand fit van zijn 😉

Toch ben ik heel tevreden en ben ik blij dat de zomervakantie toch goed gelukt is. Onze dochter is dankbaar, dankbaar met de kleine dingen. Op de momenten dat het zwaar was keek ik foto’s of filmpjes van de vorige dag, want dat was het waard …. mijn hersenmist. 💜