Zij … zij maakt me blij!! Zij is kleinste liefde in m’n leven. Zij is grappig, ondeugend, lief en nu al zo zorgzaam. Haar hoofdje tegen m’n benen toen ik vorige week in huilen uitbarstte.

Ik til haar op en ze vraagt: “waarom huil je mama?” Met geen twijfel mogelijk antwoord ik zo eerlijk mogelijk wat er is. Ik zeg: “oma is ziek en die wordt niet meer beter. En hierdoor is mama soms verdrietig.”

Ze kijkt me aan met haar grote blauwe ogen en antwoord: “kan ik nu niet meer naar oma toe mama?” Ja natuurlijk wel mop!!! “Kan ik dan nog wel logeren?” Het komt wel goed schatje. Anders mag je altijd bij opa logeren. Kind jubelt, ze is blij en het wordt luchtig … het wordt even luchtig voor mij.

Ze gaat de kamer uit en ik barst weer in tranen uit. Manlief geeft me een knuffel en ik zeg: “ik kan gewoon nog niet zonder haar …” “Dat is nog niet” zegt hij en ik knikte “ja, ik weet het.”

Als ik hieraan denk, doet dit ongelofelijk pijn, ik zie haar inleveren. Ik zie haar strijd, ik zie zo dat ze haar uiterste best doet, ze wil …. maar ze kan niet. Men, wat is het pittig om aan de zijlijn te staan. Wat voel je, jezelf soms radeloos, machteloos, want je kan niets. Ik roep soms wat, puur om haar in bescherming te nemen. En misschien uit wanhoop, want ik wil gewoon niet haar zien in haar strijd. In strijd met haar karakter en haar ziektes. In strijd met alles wat ze nooit wilde. Afhankelijk worden.

Een vriendin zei: “er zijn nog steeds lichtpuntjes en probeer deze te zien.” Dat doe ik, ik geniet echt als ik bij haar ben. Ik geniet van onze gekke gezichten naar elkaar via FaceTime. Ondanks dat ze erg ziek, is haar zorgzaamheid er altijd. Ze denkt altijd aan anderen. Ik bewonder haar kracht, haar enthousiasme en haar positiviteit. Ik bewonder haar tranen, haar humor en haar doorzettingsvermogen.

Ik bewonder óók m’n vader … m’n grote, sterke vader, die er naast staat. “De mantelzorger” zoals de huisarts hem laatst noemde. Ik weet dat hij dit niet zo voelt, ik weet dat hij dit nooit zo zal voelen. Hij doet het met liefde. En ook hij kijkt soms, machteloos naar zijn sterke vrouw. Zijn vrouw die nog steeds een sterke wil heeft om dingen zelf te kunnen doen, maar het lukt helaas vaak niet.

Ik kijk naar m’n dochter, mijn dochter is mijn drijfveer en mijn moeder maakt mij sterker, maar de situatie maakt me óók kwetsbaar. Sterk zijn is ook je verdriet kunnen delen. Dat heb ik wel geleerd het afgelopen jaar. We zijn eerlijk tegen onze dochter. In Jip & Janneke taal, niet meer en niet minder. Ze voelt het anders toch.

Terug naar hier, samenzijn met mams. De afgelopen weken probeer ik er elke dag te zijn. Ze is gisteren avond teruggekomen van een weekje ziekenhuis, omdat ze thuis niet opknapte. Het gaat ietsje beter en ze heeft haar vechtlust weer terug. Dat geeft hoop!

De keren dat we bij elkaar zijn praten we, we maken herinneringen, gewoon door samen te zijn en in stilte elkaars aanwezig voelen. Samen zijn, de aandacht voor elkaar en de liefde voor elkaar voelen. Het is in één woord: “intens.”’We beleven hele intense weken en momenten en dat is super fijn, maar soms óók pittig en verdrietig.

Ik ben dankbaar dat mijn moeder er nog is en ik ben dankbaar dat ik moeder ben geworden. Ook ben ik dankbaar met heel veel lieve mensen die om ons heen staan. Het zijn de kleine dingen, de kleine gebaren en die voor mij heel groot voelen. Ik ben een dankbaar mens. Een vriendin zei vorige week aan de telefoon “jij bent sterker dan je denkt.” En wat denk je? Dat denk ik zelf ook! ❤️