Hulp vragen is niet mijn sterkste kant … ik wil het graag zelf oplossen en het liefst in mijn uppie. Dat kan natuurlijk niet in iedere situatie, dus ik werd 2 weken geleden flink voor het blok gezet. Door mijn gezondheid kwamen we even in een lastige positie.

Ik ben al een poosje aan het klooien, keelpijn, verkouden, maar het ging gelukkig beter voordat we een weekendje weg zouden gaan. Helaas werd ik weer beroerd in het huisje op de eerste avond 🥴

Weekendje weg op 8 paracetamols en neusspray doorgebracht om daarna weer in mijn eigen bed te kruipen voor een paar dagen. Uiteindelijk naar de huisarts geweest en omdat mijn oog dik was, ik koorts had en ik wazig zag werd ik naar de spoedeisende hulp verwezen.

Ik had al tegen de huisarts gezegd dat het geen CVA of TIA, omdat dat anders voelt. Ik had wel enorme hoofdpijn achter m’n oog wat aanhield en dus steeds erger werd. Dit zal wel een alarmbel zijn geweest voor de huisarts en ze wilde een hersenvliesontsteking uitsluiten.

Mijn ontstekingswaarden waren iets verhoogd maar gelukkig had ik geen hersenvliesontsteking. Wel een fikse voorhoofdsholteontsteking dus ik kreeg antibiotica.

Dus daar moest ik, manlief was natuurlijk mee geweest naar het ziekenhuis, maar door personeelstekort op zijn werk kan ik niet aan hem gaan trekken als het niet nodig was.

Maar ik? Ik was gevloerd dus ik moest wel. Dus ik heb hulp ingeschakeld en wat denk je wat?? De hulp was zo trots op me! Dat ik het eindelijk had gevraagd en het ook losgelaten had. Manlief heeft mij meer thuis moeten helpen en het was een proces om stil te moeten staan en vooral veel rust te pakken door te liggen.

Ik heb dus mijn trots opzij gezet en gevraagd, vragen om hulp. Mijn gedachten hielpen mij hierbij dat ik óók iemand zou helpen als ik in de mogelijkheid was. Dus win win .. mensen zijn blij dat ze iets voor ons konden betekenen en wij waren uit de brand geholpen.

Uiteindelijk voelde het goed! En ik draai ‘m om: “hoe voel ik me als ik hulp kan geven?” Juist fijn om iets te betekenen voor iemand. Of iemand dan schuld bij me heeft? Absoluut niet! Dus dat moet ik dan ook niet meer gaan denken als ik ooit nog een keer hulp zou moeten vragen.

Januari is voor ons niet goed begonnen helaas. Lina werd vorige week ziek en hield niets meer binnen. Ze was afwezig, moe en totaal niet ons meisje. Dus het weekend nog een bezoekje aan de HAP gehad. Ze was nog niet uitgedroogd, maar ze zat er wel tegen aan. Slik, ze moest drinken en ze kreeg een sterk middeltje tegen de misselijkheid. Ze ging gisteren wat meer drinken, maar eten weinig dus die blijft lekker nog een dagje thuis bij di mamma 😉

Deze maand stond weer vol van onvoorziene situaties. Dus schakelen, wat niet mijn sterke kant is door mijn NAH, blijft veel energie kosten. En de energie stond al op “low battery” na de december maand. En ik knap niet op, ik blijf hoofdpijn hebben rond mijn oog dus morgen trek ik aan de bel bij de huisarts.

Het moraal van dit verhaal is dat ik moet bijkomen van de prikkels, maar dat ik wél iedere dag mijn genietmomentjes probeer op te zeggen. De zogenaamde lichtpuntjes deel ik met m’n moeder. Zodra ik weer beter ben, is dat het eerste wat ik doe! Naar haar toe, want de hele maand zit ik thuis met een kop vol snot. Ik probeer zo goed als zo kwaad mijn gezin te runnen met de nodige hulplijnen die ik heb kunnen in zetten. Dankbaar hiervoor!

Vraag jij weleens om hulp? Hoe voel je, je hierbij? Ik ben namelijk zo benieuwd naar jullie ervaringen.

Ik kruip weer terug in mijn bubbel! Toedels!