De hele week, zit ik mezelf zo in weg … echt mam, iedere dag lijkt moeilijker te worden. Nu komt de ontlading, de tranen en voel de scherpe pijn van binnen. Ik ben zo fucking trots dat jij mijn moeder bent. We praten dagelijks over je, met René, soms met Lina, en ik veel met pa. Ik weet dat je super trots bent op hem, hoe hij het doet. Op mij? Ik weet het niet. Ik ben zo onzeker of ik dingen goed doet. Ik word in ieder geval huilend wakker vandaag en deze week ben ik zo geconfronteerd door alle advertenties over Moederdag.
Ik heb altijd empathie in mijn donder gehad …. ieder jaar stond ik stil bij de moeders die er niet meer waren, maar nu behoor ik zelf tot die categorie. Mam, ik mis je, iedere dag een beetje meer. Ik heb alles wat je hebt geleerd in mijn rugzak en ik voel jouw liefde en warmte om mij heen. Wat ben ik blij dat ik je zo lang in mijn leven hebt gehad en dat je me zoveel liefde in de meest pure zin hebt gegeven.
De eerste Moederdag zonder jou. We halen pap vanmiddag op en Lina maakt de dag goed voor mij vandaag. Mam, maak er iets moois van boven, dan doen wij het ook. ❤️
De meivakantie zit er weer op .. en eerlijk? Ik had er best nog wel een weekje willen aanplakken. We zijn afgelopen donderdag een dagje naar de Efteling geweest. Daar in de buurt een B&B gereserveerd en onze dochter heeft de tijd van haar leven gehad .. dus wij ook. Ik ben alles eruit gehaald wat erin zat 😉
De dagen daarna waren niet zo leuk. Ik noem ze de “na(h)genietdagen,” maar ze waren heftiger als dat ik had verwacht. De dagen voelden alsof mijn hoofd op een stokje stond. Ken je die? De poppetjes die op de hoedeplank of op het dashboard staan van een auto? Die zo met hun hoofd wiebelen? Zo voel ik me. Mijn lijf tintelden van top tot teen, alles om me heen komt 10x zo hard binnen en ik loop met kleine oogjes het huis rond.
Toen manlief zaterdag vroeg of het wel ging met me barste ik in huilen uit en zei: “waarom moet ik zo boeten als ik zó iets leuks heb gedaan?” Het moet er dan dan even uit en dat voelt óók als opluchting.
We zijn vier dagen verder en ik ben er nog niet….het grootste gedeelte heb ik gehad en de grote, blije lach op onze dochter haar gezicht dat dit alles waard is geweest.
Ik creëer mijn eigen bubbel, met zo weinig mogelijk prikkels. Concentreren op thuis, lummelen & rommelen in mijn pyjama broek en Lina heeft heerlijk gespeeld. Alsof ze het voelde.
Het vraagstuk: “wat had ik beter kunnen doen?” komt later. Eerst maar weer fijn zijn, fijn mezelf kunnen zijn, nagenieten van de foto’s van het dagje Efteling en voelen hoe de hele mei vakantie is geweest. En daarna weer denken. Nu voelen, ik kan vandaag nog in de bubbel blijven en even samenzijn met mezelf.
Onze dappere strijder, onze krachtige vechter en voor Lina haar allesie. Je hebt gevochten als een leeuwin, maar nu mam heb je rust. Damn mam … ik mis je nu al zo. 💔
Maanden hebben jullie weinig gehoord, maar ik ben dankbaar dat ik zoveel bij mijn moeder (ouders) heb kunnen zijn. Mijn moeder heeft een heftig ziekbed gehad.
Jullie horen zeker nog van me! Voor nu pak ik mijn tijd om rust te creëren, het is onwerkelijk, het is oneerlijk. Ik wil er zijn voor mijn vader en voor mijn gezin. 💜💜💜💜
Joehoe, ik ben er nog .. het zijn wederom pittige weken. “What’s new” bedenk ik me dan meteen. Rust? Even op adem komen? Het is er gewoonweg niet.
Dit is het leven, het leven waar ik in leef. En ja soms is het echt overleven. Mijn ouders kregen Corona en mijn moeder werd er helaas heel ziek van. Ze ligt al 2 weken in het ziekenhuis en er is een schimmel ontdekt en die is gevaarlijk in haar situatie.
Twee weken dacht ik: “dit is het” en was bezig in mijn hoofd om afscheid te nemen. Het was heel zorgelijk, ze is gewoonweg heel erg ziek en dan nog de Corona én de schimmel erbij.
Ze is gelukkig weer strijdlustig en dat geeft hoop! Het geeft mij hoop en mensen om haar heen. De strijd was er niet, ze was moe, daarom was ik bezig met afscheid in mijn hoofd. Ze staat op de lijst van een revalidatie centrum, want ze kan nog niet naar huis.
En met mij? Mijn lijf tintelt, mijn hoofd is vol, mijn benen doen 24/7 pijn, mijn kracht in mijn lijf is nog lang niet op de helft wat het deed voor long COVID, lopen gaat moeizaam, ben kortademig, heb hartkloppingen en oh ja …. ik loop de hele dag te zoeken naar spullen waarvan ik zeker weet dat ik het heb neergelegd op de plek waar ik zoek. Tevergeefs, het ligt dan op een zo’n niet logische plek. En dat? Dat kost energie, bergen energie.
We waren een paar dagen weg met Hemelvaart, een camping. Het was heel fijn om er uit te zijn, maar het was óók een confrontatie. Ik kan niet eens heen en weer lopen van de caravan naar het zwembad. Dus we pakten de auto. En natuurlijk is dit voorbeeld een luxe probleem. Op een camping zitten en niet heen & weer kunnen wandelen, maar van huis naar school lukt de afgelopen weken ook gewoonweg niet.
Lopen ging wat beter begin mei, ik wandelde 2x per week naar school, maar de afgelopen weken is het wandelen weer moeizaam. Lang leve de long COVID, schrijf ik sarcastisch. Ik ben er dus nog lang niet en ik ben al bijna 5 maanden onderweg. Het is een weg met terugvallen, kleine stapjes vooruit en een stap terug. Echt … wat een klote virus. Mag ik dat zeggen? Ja, ik zeg het gewoon, zo voelt het ook.
Ik lees er veel over, volg de onderzoeken die er gaande zijn, maar zoals mijn longarts zegt: “we weten er gewoonweg nog heel weinig van.” Toch zijn er interessante onderzoeken zoals een medicijn genaamd BC 007.
Dit zou de brainfrog (hersenmist) en de vermoeidheid kunnen verminderen. Het staat nog in de kinderschoenen, maar denk jij wat ik denk? Dit zou een enorme doorbraak kunnen zijn voor mensen met long COVID, maar juist ook voor mensen met hersenletsel.
Ik heb echt wel vertrouwen dat het goed komt, alleen het gaat gewoon heel langzaam. Ik probeer eraan toe te geven, mezelf moed in te praten, bemoedigde woorden van mensen die mij lief hebben tot me te nemen en ik krijg een enorme oerkracht als ik mijn moeder zo zie vechten in haar bed, vechten tegen haar zieke lijf.
Dus ja ik ga door, kijkend naar mijn kleine en vorige week na een telefoongesprek met een vriendin besef ik echt hoe sterk ik ben. Ze zei letterlijk: “je kan veel meer dan je denkt.” En dat is zo en ik voel het ook. Wat ben ik sterk én de moeilijke momenten blijven, maar het is vallen en opstaan. Zolang ik dat laatste maar blijf doen en dat is het … dat is alles ❤️
Wat werd ik wakker met ambitieuze plannen!! Ik had een goede, lange nacht gehad en voelde me een stuk beter als de dagen daarvoor. Ik wilde naar de stad, struinen langs de kraampjes, bier drinken en lallen op het plein.
Ho, stop … geen gas op de lolly, maar heel bewust op mijn rem getrapt. In de ochtend tompoezen bij de ouders gebracht en daarna lekker naar huis. De hele dag gechild zodat ik naar de kermis kon met Lina. En het is gelukt, 1,5 uur kermis gewapend met mijn oordopjes. De terugweg liep ik wel te zwalken op mijn benen, maar I did it!
Het was het dubbel en dwars waard. Nu lekker de beentjes omhoog en nagenieten. Keihard nagenieten, want dit is toch wel weer een mijlpaaltje.
De week vol contrasten, dat was het .. deze week. Lieve volgers, ik ben blij, ik ben happy. Deze week 2,5 goede dagen gehad. Dat is veel meer als de afgelopen maanden.
Dus ja … deze dagen, deze momenten waar ik bewust van heb genoten. Wat was het fijn om in het zonnetje mijn eerste wijntje te drinken sinds O&N. Wat was het fijn een stuk te kunnen wandelen, met rustpunten maar I did it. Wat was het fijn om bewust te zijn van mijn energie en deze ook daadwerkelijk te kunnen temperen. Wat was het fijn om gisteren weer helemaal opgemaakt te zijn, want dat kost ook bakken energie, maar wat voelde ik me goed. Wat was het fijn, deze week, ondanks dat ik precies een week geleden mijn dieptepunt heb meegemaakt. Deze week maakt het dubbel en dwars weer goed.
En nu door, op mijn eigen tempo, mijn gaspedaal lichtjes intrappen en op tijd op mijn rem trappen. Mijn rustmomenten blijven pakken en vooral nog veel bij mijn basis zijn. Thuis, zodat het hier goed blijft gaan. Soms een uitstapje en weer terug naar huis, naar mijn basis.
Het geeft me moed, het geeft me hoop en ik besef heel goed dat er nog zat mindere dagen komen in het herstel van mijn long COVID, maar hé deze 2,5 dag heb ik mooi in de pocket. Vallen is prima, maar opstaan is des te belangrijker. Dat opstaan, ik klauter altijd weer uit een dal, dus daarom heb ik vertrouwen dat dit óók goed komt. Geduld, de tijd nemen en mezelf geven en heel goed mijn grenzen blijven bewaken. Ik ga lekker euforisch het zonnige weekend in … 2,5 goede dagen! Heel fijn 💜
Maandag was er eentje! Eentje voor in de boeken. De eerste goede dag in de afgelopen maanden. Wat was ie fijn! Ik heb genoten, waarschijnlijk dubbel en hierdoor loopt het de afgelopen 2 dagen weer wat minder.
Ik was euforisch, ik heb me zo lang niet zo goed gevoeld. Wat doe je dan? Dan pak je meer hooi op je vork, want het gaat goed. En even niet denken aan de dag daarna of daarna. Het is weer een fijn leerproces. Op de rem trappen en juist als je, je goed voelt.
Afgelopen weekend had ik mijn dieptepunt. Nog nooit zo slecht gevoeld. Mijn lijf stond aan, alle vezels uit mijn lichaam stonden op scherp en ik bevroor. Ik bevroor en kon niets. Alleen maar huilen …. de koek was op. Ik was op, letterlijk even kapot van binnen. Door de 10 dagen stootkuur prednison en het buikvirus waren er geen nachten. Dat breekt, want ik heb mijn slaap zo hard nodig.
Wat een contrast vergeleken met maandag. Hoe fijn, ik heb écht genoten, maar ik ben echt nog aan het zoeken. Aan het zoeken naar mijn balans. Wat mijn taak is vandaag? Zo naar fysiotherapie en heel rustig door blijven ademen. Ik heb een fijne ademtechniek geleerd, waardoor ik meer kracht uit mijn lijf kan halen.
De maandag, dat was er eentje voor in de boeken, met weliswaar een kanttekening: “even stilstaan, juist mezelf stoppen, om te sparen …. de fijne energie te sparen voor de dagen erna.” Het was bewust, ik wilde er niet over nadenken, maar genieten van deze pure maandag. Deze maandag is in de pocket en hopelijk dat er nog vele maandagen mogen volgen 💪🏻
Ik sta weer op standje overleven … zorgen dat ik mijn kop boven water kan houden. Voor de 2de keer Corona, vervolgens gestart met een prednison stootkuur, omdat m’n longfunctie ver onder de maat is, vrijdag uit quarantaine komen en dan zondag een buikvirus krijgen.
Drie nachten de pot omhelst en daarnaast nog onrustige nachten door de prednison. Dus ja standje “veeg me op” staat aan. Vandaag de laatste dag van mijn Prednison en dan hoop ik dat er rust gegund wordt de komende dagen.
Even op adem komen, even opladen, accepteren zoals het nu even is en klaar stomen voor (waarschijnlijk) de nieuwe onvoorziene situaties wat komen gaan.
Het zijn er een beetje veel, maar vooral veel achter elkaar. Dus even rust voor ons, mijn gezin, manlief, mezelf .. ik wil je, ik heb je nodig 🙏🏼 duimen jullie mee?
Ps dit plaatje kreeg ik van een vriendin .. love you long time 💜
Manlief stuurde leuke foto’s van zijn uitje afgelopen vrijdag met Lina. Erg leuk, want ze waren samen op pad … maar toch .. het steekt me, ik wil er zo graag bij zijn. En niet het steekt me: “ik ben stik jaloers,” maar ik voel me machteloos, ik hoor er bij, ik hoor óók bij mijn gezin.
Ik had nog gekeken voor een hotel, maar goed als ik hier naar de lift loop, voelt dat soms alsof ik al heel hard heb gerend. Ik gun het ze, ik gun het ze echt, saampjes op pad, vader & dochter.
Het is soms zo dat we uit elkaar worden gerukt als gezin. Ik wil, maar het lukt me niet, maar zo’n uitje niet. Dus ik werd gisterenmorgen wakker en wil niet zielig in een hoekje gaan kruipen en ik dacht we gaan iets doen. Samen, met z’n drietjes, even eruit. Ik weet wat het me kost en dat het me op dit moment nog meer gaat kosten. Deze momenten, mijn meisje met haar glinsterende pretoogjes en manlief kijkt me bezorgd aan. Ja, ik loop heel langzaam, een soort dronken, maar ik doe het.
Ik heb genoten van een andere omgeving, oordopjes in, zonnebril op, paracetamol geslikt van te voren en genoten van mijn gezin. Het was in stukjes, lopen, in de auto, lopen, wat eten aan een tafeltje aan de zijkant van het restaurant, weer lopen en terug naar huis.
Juist om een activiteit in stukjes hakken, maakt het mogelijk om toch iets te ondernemen. Dat is fijn, het is een fijn gevoel, alsof ik er gewoon bijhoor. Dat je even op deze wereld mee kan lopen. Het maakt me sterk, maar ook kneitermoe, maar ach als ik de was in de wasmachine heb gedaan, kán ik datzelfde gevoel hebben.
Thuis gekomen, met erge mist in m’n hoofd, een kop die uit elkaar barst van de hoofdpijn, pijn in mijn lijf, maar ik was er, samen, een klein uitje na 8 weken.
In the pocket, een kwestie van omdenken, kijken naar wat wél kan op dit moment. Vandaag maar weer genieten van de grote warme bol die schijnt in de lichtblauwe lucht. Genieten, genieten van de dingen, hoe klein ze ook zijn. 💜
De rugzak betekent dat er veel gebeurtenissen hierin zitten, maar wat denk je van de tools? De handigheidjes …. Het omdenken, kijken naar wat wél kan en hier ook gelukkige momenten uit kan pakken.
Ik heb geluk, een beetje geluk bij een ongeluk, dat ik deze rugzak met trots kan dragen. Zonder dieptepunt geen hoogtepunt, klinkt cliché maar het is echt zo.
Corona heeft mij goed te pakken gehad en ik ben degene (met heel veel anderen helaas) de (on)gelukkige die long COVID heeft. Wat zei de huisarts? Dat ik moet rekenen op 1 jaar hersteltijd.
Dat was slikken, één focking jaar, hoe dan? Ik kan wel bij de pakken neer gaan zitten, maar dat doe ik niet. Tevens heb ik zeker m’n momenten vol emoties maar ik herpak me en kijk wat ik wél kan.
Mijn leven was al klein, maar het is was goed. Ik aanvaarde en nu heb ik soms het idee dat ik weer teruggeworpen wordt. Naar 15 jaar geleden, naar het 1ste herstel van mijn herseninfarct. Naast de lichamelijke rest klachten. Het voelt soms heftig, maar ik kan dit, ik vertrouw mijn hele zijn dat ik hier uit kom en dat ik de tijd neem.
Mijn tools zet ik bij hartelust in als het nodig is, want ik heb toch Lina die afhankelijk is van ons. Stukje hulpvragen, ik moet, want kan ik niet anders. En Lina vindt het allemaal leuk. Dus win win …. Lina leuke middag en mama slapen.
Daar gaat ze … weer een revalidatie traject in, hetgeen wat ik niet meer wilde, maar ik ga om er boven op te komen. Kleine stapjes, genieten van de momenten, juist de kleine, huilen als het eruit moet en wat ben ik blij dat ik toch een grote stap voor ben, de rugzak met de fijne tools erin. 💜
Mijn hersenspinsels 