Auteur: Jeannette Rijpstra - van Raalte

Hulp vragen

Jeannette Rijpstra - van Raalte2 reacties

Hulp vragen is niet mijn sterkste kant … ik wil het graag zelf oplossen en het liefst in mijn uppie. Dat kan natuurlijk niet in iedere situatie, dus ik werd 2 weken geleden flink voor het blok gezet. Door mijn gezondheid kwamen we even in een lastige positie.

Ik ben al een poosje aan het klooien, keelpijn, verkouden, maar het ging gelukkig beter voordat we een weekendje weg zouden gaan. Helaas werd ik weer beroerd in het huisje op de eerste avond 🥴

Weekendje weg op 8 paracetamols en neusspray doorgebracht om daarna weer in mijn eigen bed te kruipen voor een paar dagen. Uiteindelijk naar de huisarts geweest en omdat mijn oog dik was, ik koorts had en ik wazig zag werd ik naar de spoedeisende hulp verwezen.

Ik had al tegen de huisarts gezegd dat het geen CVA of TIA, omdat dat anders voelt. Ik had wel enorme hoofdpijn achter m’n oog wat aanhield en dus steeds erger werd. Dit zal wel een alarmbel zijn geweest voor de huisarts en ze wilde een hersenvliesontsteking uitsluiten.

Mijn ontstekingswaarden waren iets verhoogd maar gelukkig had ik geen hersenvliesontsteking. Wel een fikse voorhoofdsholteontsteking dus ik kreeg antibiotica.

Dus daar moest ik, manlief was natuurlijk mee geweest naar het ziekenhuis, maar door personeelstekort op zijn werk kan ik niet aan hem gaan trekken als het niet nodig was.

Maar ik? Ik was gevloerd dus ik moest wel. Dus ik heb hulp ingeschakeld en wat denk je wat?? De hulp was zo trots op me! Dat ik het eindelijk had gevraagd en het ook losgelaten had. Manlief heeft mij meer thuis moeten helpen en het was een proces om stil te moeten staan en vooral veel rust te pakken door te liggen.

Ik heb dus mijn trots opzij gezet en gevraagd, vragen om hulp. Mijn gedachten hielpen mij hierbij dat ik óók iemand zou helpen als ik in de mogelijkheid was. Dus win win .. mensen zijn blij dat ze iets voor ons konden betekenen en wij waren uit de brand geholpen.

Uiteindelijk voelde het goed! En ik draai ‘m om: “hoe voel ik me als ik hulp kan geven?” Juist fijn om iets te betekenen voor iemand. Of iemand dan schuld bij me heeft? Absoluut niet! Dus dat moet ik dan ook niet meer gaan denken als ik ooit nog een keer hulp zou moeten vragen.

Januari is voor ons niet goed begonnen helaas. Lina werd vorige week ziek en hield niets meer binnen. Ze was afwezig, moe en totaal niet ons meisje. Dus het weekend nog een bezoekje aan de HAP gehad. Ze was nog niet uitgedroogd, maar ze zat er wel tegen aan. Slik, ze moest drinken en ze kreeg een sterk middeltje tegen de misselijkheid. Ze ging gisteren wat meer drinken, maar eten weinig dus die blijft lekker nog een dagje thuis bij di mamma 😉

Deze maand stond weer vol van onvoorziene situaties. Dus schakelen, wat niet mijn sterke kant is door mijn NAH, blijft veel energie kosten. En de energie stond al op “low battery” na de december maand. En ik knap niet op, ik blijf hoofdpijn hebben rond mijn oog dus morgen trek ik aan de bel bij de huisarts.

Het moraal van dit verhaal is dat ik moet bijkomen van de prikkels, maar dat ik wél iedere dag mijn genietmomentjes probeer op te zeggen. De zogenaamde lichtpuntjes deel ik met m’n moeder. Zodra ik weer beter ben, is dat het eerste wat ik doe! Naar haar toe, want de hele maand zit ik thuis met een kop vol snot. Ik probeer zo goed als zo kwaad mijn gezin te runnen met de nodige hulplijnen die ik heb kunnen in zetten. Dankbaar hiervoor!

Vraag jij weleens om hulp? Hoe voel je, je hierbij? Ik ben namelijk zo benieuwd naar jullie ervaringen.

Ik kruip weer terug in mijn bubbel! Toedels!

Hallo … nieuwe volgers

Jeannette Rijpstra - van Raalte2 reacties

Joehoe, hallo 2022 .. euh nee hallo nieuwe volger! 👋🏻 Welkom op mijn pagina “mijn hersenspinsels” en wat tof dat je me hebt gevonden. 🥰

Hierbij een paar feitjes van moi:

⁃ Mijn naam is Jeannette

⁃ 44 zomers oud / jong

⁃ Moeder van een dochter van bijna 5 jaar (stop de tijd!!)

⁃ Nog steeds gelukkig met manlief, bijna 12 jaar 🥰

⁃ Eigenwijs, vrolijk, soms een tikkeltje sarcastisch, creatief en een vechter

⁃ Op m’n 30ste verjaardag getroffen door een herseninfarct

⁃ De koek kon nog niet op, want in 2012 & 2019 heb ik nog een TIA gekregen

⁃ Ik heb gerevalideerd in De Hoogstraat te Utrecht, maar ook bij Vesalius in Woerden

⁃ Mijn meest irritante beperking is: neurofatigue (hersenmoeheid), waardoor ik eerder moe ben. Vooral mentaal. En dat was het? Nope, dus check mijn handleiding op mijn website: https://mijnhersenspinsels.com/3466-2/

⁃ Wat mij het meest is bijgebleven van mijn revalidatieproces? Kijken naar wat wél kan! Wat wél lukt. En niet wat niet kan. Iets van het glas is halfvol i.p.v. halfleeg 😉

⁃ Mijn hulpmiddelen zijn: oordopjes van Noizzes, mijn koptelefoon met noice canceling, mijn spijkermat van Flowee, brainwaves op mijn telefoon, Easy reminders (app) op mijn telefoon en een overzichtelijke weekkalender.

⁃ NAH: betekent bij mij ook “Niet Altijd Handig.” Ik ben een behoorlijke kluns 🥴

⁃ Waar ik het mee red? Met mijn creativiteit!! En met mijn doorzettingsvermogen en mijn grenzen bewaken.

⁃ Wat mijn valkuil is? Mijn enthousiasme! En tsja sowieso mijn hele karakter … ik hou zo van gezelligheid! Dat heeft vaak zijn keerzijde en dat kan ik weinig permitteren icm mijn gezin.

⁃ Ben je klaar met revalideren? Dat wel, ik weet er onderhand prima mee om te gaan. Dit betekend wel nog steeds veel schrappen. Dus ik blijf nieuwsgierig, om te leren, te oefenen. Nieuwsgierig naar voor mij nieuwe behandelingen. Alleen de tijd is er nog niet rijp voor. Eerst moet het rustig worden met naar school gaan / COVID 😉

⁃ Dromen? Ja! Ik zou heel graag nog iets voor mezelf willen beginnen .. staat allemaal in de kinderschoenen, maar iets goeds doen met m’n ervaring die ik ondertussen heb gemaakt.

Nogmaals welkom op “mijn hersenspinsels” en ik wens je veel leesplezier hier. Heb je vragen? Shoot! Ik kan altijd kijken of ik ze kan beantwoorden vanuit mijn eigen ervaring 💜

Dag 2021 … hallo 2022

Jeannette Rijpstra - van RaalteEen reactie plaatsen

Het jaar 2021 … we mogen ‘m bijna afsluiten. De eindejaarsbloggen vliegen om je oren en hier? Hier heb je er nog eentje!

Of 2021 in de boeken kan? Mwah … ik wil deze blog vooral positief houden en mijn geniet momentjes opsommen:

⁃ 2021 het jaar waar Lina 4 jaar is geworden en naar school ging

⁃ 2021 het jaar waar mama 4 hartinfarcten overleefd

⁃ 2021 het jaar van het continue schakelen omdat er veel onvoorziene situaties kwamen .. I did it 💪🏻

⁃ 2021 het jaar waar de band met m’n ouders nog hechter is geworden.

⁃ 2021 het jaar waar we kabouter paden ontdekten, veel het bos in zijn geweest

⁃ 2021 het jaar van vriendschappen die nog hechter zijn geworden. To the moon and back voor jullie allen 😘

⁃ 2021 het jaar waar grenzen stellen, hoe lastig soms ook, me beter af gaat

⁃ 2021 het jaar waar dochterlief van dansschool is veranderd en heerlijk met haar vriendinnetjes met nog meer plezier er naar toe gaat

⁃ 2021 het jaar waar manlief keihard fysiek nodig was op zijn werk. Voor mij soms bloed, zweet … en ja tranen vloeide soms rijkelijk, maar we hebben het toch gered schat!

⁃ 2021 het jaar van de eerste echte zomervakantie. Wat een geluk met het weer, de leuke buurmeisjes en onze dochter die als een vis in het water was op de camping.

⁃ 2021 het jaar vieren van kerst vieren met de familie wat heel waardevol is geweest

⁃ 2021 het jaar dat mama achteruit gaat, maar om positief te blijven … ze is er nog en we genieten met volle teugen als we met elkaar zijn

⁃ 2021 het jaar van lockdowns, maar ook van quality time met mijn dochter. Knutselen, bakken, filmpjes kijken en repeat 😉

Bijna is ie er …. 2022! Heb je nog goede voornemens? Of doelen? Mijn goede voornemens zijn er niet echt. Ik wil graag doorgaan zoals ik bezig ben. Toch nog een klein aandachtspunt en dat is nóg meer luisteren naar mijn lijf en daarop anticiperen. Soms “vergeet” ik dat, dus meer inchecken in mijn lijf en bedenken hoe het eigenlijk echt gaat met me.

Voor de rest geniet ik wat ik kan, wat ik allemaal wél kan, samen met mijn gezin. Ik incasseer soms en ik neem mijn een extra rust momenten voor lief. Dankbaar voor het gezin wat ik heb, trots hoe we het doen met z’n drietjes. En dat we kunnen genieten van mensen die ons lief hebben en zijn.

Lieve lezertjes, ik hoop dat 2022 jullie veel goeds brengt in gezondheid, in de liefde met en voor je familie of in de vriendschap. Wees dankbaar voor alles wat je hebt, het is allemaal niet vanzelfsprekend. Bedankt voor je “lezend oog” en de lieve reacties. Maak er een mooie avond van en spetterend nieuw begin.

2022 … ik ben er klaar voor! En jij???

Kerst 2021

Jeannette Rijpstra - van RaalteEen reactie plaatsen

Of het nou de kerstdagen zijn of niet … pak je moment, op jouw tijd. Kerst, another day in an year, pak momenten met iedereen die je lief hebt en niet alleen de komende dagen.

Het jaar heeft 365 dagen en in iedere dag kan een moment inzitten voor een betoverend, magische moment. Pak ze, neem ze mee. Maak herinneringen wat jij fijn vindt, wat jou goed doet.

Enjoy, geniet … de aankomende 365 dagen🎄🎄

Omdenken

Jeannette Rijpstra - van Raalte2 reacties

Van de week zei ik gekscherend tegen een collega (lees: lotgenote) dat onze hersenen heel veel hebben moeten omdenken het afgelopen 1,5 jaar. Het brein doet dit veel vaker, dus dit wordt getraind, door meer creatief te zien, het oplossen en loslaten.

Soms frustrerend en soms pittig….juist door de onvoorziene situaties, het schakelen, wat nóg pittiger is voor mensen met hersenletsel . Doorgaan en zorgen dat je niet omvalt en zorgen dat je er doorheen komt met je gezin.

Omdenken is wel het woord van 2021 voor mij geworden. Lukt het linksom niet? Dan gaan we rechtsom! Lukt het vandaag niet? Morgen weer een dag …. Een paar weken geleden brak ik. Ik barste in huilen uit en ik voelde me op. Ik heb mezelf herpakt en plannen gemaakt “wat als.” Het omdenken heb ik redelijk onder de knie, het gaat wat makkelijker. Alhoewel ik nog steeds functioneer in m’n oranje zone. Dus ik maak nog betere keuzes, anticipeer beter op een situatie en een mindere dag is nog niet een minder leven 😉

Het overzicht, de helikopter view ben ik wat vaker kwijt, maar doordat ik plannen maak, kan ik dat erbij pakken. Bij plan B stond schoolsluiting op en eronder staat wat dan kan ik inzetten. We kiezen er nu voor om in onze eigen bubbel te blijven, zeker voor de kerstdagen. Mijn dochter en ik knutselen, gaan naar buiten gaan, doen spelletjes en het beeldscherm staat iets vaker aan. We doen wat meer aan chillen en lopen in onze pyjama. Ik probeer meer de boel, de boel laten en ik geniet … ik geniet óók van de tijd die ik samen heb met m’n dochter.

Ik besef heel goed dat we het goed hebben!! Er komt loon binnen, we hebben een dak boven ons hoofd, we hebben genoeg eten & drinken in huis, ons kind heeft een veilige thuis situatie en we hebben elkaar. Ik kijk wat kan, wat wél kan en kijk vooral wat ik aankan om voor mezelf & mijn gezin te blijven zorgen. Soms lukt het niet, maar dat is dan incasseren, de tijd nemen, herpakken en door.

We besluiten de kerst in te korten, zodat ik minder prikkels heb om ze te moeten verwerken. De twee dagen kerst vieren heb ik altijd al “pittig” gevonden en ik ben daarna altijd een paar dagen van de leg. Ik slaap niet goed doordat ik overprikkeld ben. Helaas heeft manlief te maken met personeel tekort, dus hij zit ook in een spagaat. En tsja de kerstdagen vallen niet echt lekker qua dagen.

Ik sta zo op en ga beginnen aan de dag. Ik begin met een kopje thee en een kopje koffie en ga kijken wat de dag brengt. Het wordt een mooie, met inzichten … ik sta op, positief, half uitgeslapen maar mag de pret niet drukken en wil vooral bezig zijn wat werkt, wat wél werkt en me minder druk maken om dingen waar ik toch geen invloed op heb. Hasta la Vista mensen, maak er een mooie van!

De rollercoaster

Jeannette Rijpstra - van Raalte2 reacties

Zij … zij maakt me blij!! Zij is kleinste liefde in m’n leven. Zij is grappig, ondeugend, lief en nu al zo zorgzaam. Haar hoofdje tegen m’n benen toen ik vorige week in huilen uitbarstte.

Ik til haar op en ze vraagt: “waarom huil je mama?” Met geen twijfel mogelijk antwoord ik zo eerlijk mogelijk wat er is. Ik zeg: “oma is ziek en die wordt niet meer beter. En hierdoor is mama soms verdrietig.”

Ze kijkt me aan met haar grote blauwe ogen en antwoord: “kan ik nu niet meer naar oma toe mama?” Ja natuurlijk wel mop!!! “Kan ik dan nog wel logeren?” Het komt wel goed schatje. Anders mag je altijd bij opa logeren. Kind jubelt, ze is blij en het wordt luchtig … het wordt even luchtig voor mij.

Ze gaat de kamer uit en ik barst weer in tranen uit. Manlief geeft me een knuffel en ik zeg: “ik kan gewoon nog niet zonder haar …” “Dat is nog niet” zegt hij en ik knikte “ja, ik weet het.”

Als ik hieraan denk, doet dit ongelofelijk pijn, ik zie haar inleveren. Ik zie haar strijd, ik zie zo dat ze haar uiterste best doet, ze wil …. maar ze kan niet. Men, wat is het pittig om aan de zijlijn te staan. Wat voel je, jezelf soms radeloos, machteloos, want je kan niets. Ik roep soms wat, puur om haar in bescherming te nemen. En misschien uit wanhoop, want ik wil gewoon niet haar zien in haar strijd. In strijd met haar karakter en haar ziektes. In strijd met alles wat ze nooit wilde. Afhankelijk worden.

Een vriendin zei: “er zijn nog steeds lichtpuntjes en probeer deze te zien.” Dat doe ik, ik geniet echt als ik bij haar ben. Ik geniet van onze gekke gezichten naar elkaar via FaceTime. Ondanks dat ze erg ziek, is haar zorgzaamheid er altijd. Ze denkt altijd aan anderen. Ik bewonder haar kracht, haar enthousiasme en haar positiviteit. Ik bewonder haar tranen, haar humor en haar doorzettingsvermogen.

Ik bewonder óók m’n vader … m’n grote, sterke vader, die er naast staat. “De mantelzorger” zoals de huisarts hem laatst noemde. Ik weet dat hij dit niet zo voelt, ik weet dat hij dit nooit zo zal voelen. Hij doet het met liefde. En ook hij kijkt soms, machteloos naar zijn sterke vrouw. Zijn vrouw die nog steeds een sterke wil heeft om dingen zelf te kunnen doen, maar het lukt helaas vaak niet.

Ik kijk naar m’n dochter, mijn dochter is mijn drijfveer en mijn moeder maakt mij sterker, maar de situatie maakt me óók kwetsbaar. Sterk zijn is ook je verdriet kunnen delen. Dat heb ik wel geleerd het afgelopen jaar. We zijn eerlijk tegen onze dochter. In Jip & Janneke taal, niet meer en niet minder. Ze voelt het anders toch.

Terug naar hier, samenzijn met mams. De afgelopen weken probeer ik er elke dag te zijn. Ze is gisteren avond teruggekomen van een weekje ziekenhuis, omdat ze thuis niet opknapte. Het gaat ietsje beter en ze heeft haar vechtlust weer terug. Dat geeft hoop!

De keren dat we bij elkaar zijn praten we, we maken herinneringen, gewoon door samen te zijn en in stilte elkaars aanwezig voelen. Samen zijn, de aandacht voor elkaar en de liefde voor elkaar voelen. Het is in één woord: “intens.”’We beleven hele intense weken en momenten en dat is super fijn, maar soms óók pittig en verdrietig.

Ik ben dankbaar dat mijn moeder er nog is en ik ben dankbaar dat ik moeder ben geworden. Ook ben ik dankbaar met heel veel lieve mensen die om ons heen staan. Het zijn de kleine dingen, de kleine gebaren en die voor mij heel groot voelen. Ik ben een dankbaar mens. Een vriendin zei vorige week aan de telefoon “jij bent sterker dan je denkt.” En wat denk je? Dat denk ik zelf ook! ❤️

Blij … blij ei 💜

Wat ik toen niet wist

Jeannette Rijpstra - van RaalteEen reactie plaatsen

Dat was gisteren of een paar maanden geleden … zelfs een paar jaar. Alles wat ik toen niet wist, weet ik nu. Soms wist ik het wél, maar ik paste het niet toe of ik negeerde het. Schijt aan m’n onzichtbare beperkingen, er gingen er een paar drankjes in en deze remde mijn prikkels enorm. Ik was moe, maar gaf niet toe.

Ik ben zo vaak faliekant over m’n grens gegaan. Echt doorgegaan, mezelf totaal uitgeput, afgemat en mezelf helemaal leeg gezogen. Het ontkennen, het niet willen zien. Wat ben ik blij, dat ik geleerd heb, blij dat ik nu ben zoals ik ben.

Mijn leven is soms óók hectisch. Hectisch op een hele andere manier, zonder dat we Lina hadden. Ik spaar, ik spaar m’n energie, omdat er veel meer onvoorziene situaties voorkomen in m’n leven als moeder.

Mijn dochter zorgt voor heel veel liefde, rust en structuur. Ze zorgt ervoor dat ik soms m’n dag doorkom, zonder dat ze er weet van heeft. Ze maakt me aan het lachen met haar komische acts en haar leuke woordspeling. Ik ben een ontzettende dankbare en vooral trotse moeder 💜

Ik leer, ik leer trouwens nog steeds, om beter om te gaan met de onvoorziene situaties. Het paniek schieten is er soms écht nog wel, maar ik ga op pad, met plannen. Plan A en plan B en soms zelfs plan C of D. Dit maakt mij sterker, als persoon, als moeder en ik ben ook eerlijk. Ik ben eerlijk tegen mijn dochter. Op de momenten dat ik moe ben en dat ik niet alles tegelijk kan. Ze begrijpt meer als dat ik soms denk, dus ik kan beter op zijn tegen haar i.p.v. het allemaal te verdoezelen.

De afgelopen weken waren pittig, maar mijn energie lijkt niet zo hard te kelderden. Ik heb gespaard, ik heb mijn energie gespaard en zat in het groen. Kind was ziek, ik niet lekker, manlief óók niet en mama, die zo broos is, heeft een longontsteking. Dus ik heb zorgen thuis, zorgen in m’n hoofd en goed voor mezelf blijven zorgen. Zorgen dat ik overeind blijf, sparen waar er te sparen valt.

Dat laatste gaat me makkelijker af. Ik laat de boel, de boel meer, ik doe wat kan en wat er echt nodig is. Die energie, deze mindset is fijn en dat doet me erg goed. Ik weet het wel, nee ik wist het wel, maar het doen is het tweede. Aard van het beestje en mijn karakter spelen daar een grote rol in om dit juist niet te doen. Dit voelt meer comfortabel, omdat ik dit nu echt ook doe. Ik merk nog steeds dat ik me druk maak om dingen, wat ik toch niet kan veranderen. Er is dus nog werk aan de winkel 👍🏼

Het is soms veel, maar met alle tools die ik afgelopen jaren heb geleerd, kan ik zeggen dat ik rust vind. Ik vind rust in wat ik vooral niet moet doen, maar wat ik wel heel graag zou willen. Ik denk dat heel veel mensen me hierin kunnen begrijpen. Ik wil veel, soms teveel, het schuldig voelen tegen over personen die ik erg lief heb, kost bakken energie. Ik temper daar gelukkig meer in. Het is niet nodig, ik doe wat ik kan en ik kijk wat energie oplever. Keyword: “balans 🙏🏼” en dat lukt me steeds beter.

Zucht … maar wat gaat komen? Ga ik in m’n angst zitten of blijf ik de momenten pakken? Ik kies voor het laatste en eerlijk is eerlijk, met zorgen, soms met grote zorgen. Dat is het stukje van het beestje. Die raak ik niet kwijt. Ik temper het, maar ik koester het ook. Balans, ik pak de momenten en doe wat goed voelt. Wat voor mij belangrijk is, dat ik goed voor mijzelf zorgt, dat ik m’n gezin draaiende houdt en daarnaast de tijd met mijn moeder.

Als ik toen wist wat ik nu weet, had ik het misschien anders gedaan. Of misschien ook niet. 😉

Piet Geniet

Jeannette Rijpstra - van Raalte2 reacties

Op pad, een nachtje …. Samen, herinneringen maken. Dierbaar en dankbaar dat het kan!! Ik verlangde hier zo naar, even onze tijd en dat pakt niemand van ons af.Ik heb eigenlijk nooit puf / energie om echt iets voor mezelf te doen, met vrienden of vriendinnen, daarom gebeurt het ook niet, nou ja bijna niet. Ja, met Lina erbij en dat is óók prima, want ik heb met haar ook écht veel plezier. Het is goed dat dit gebeurd, even echt tijd voor mezelf, met moeders!

De laatste maanden was ik vooral niet fit en nog steeds niet. Voor de zekerheid doe ik een thuistest en mama zei: “we gaan hoor Jeannette!” De eerste schoolweken hakken er in bij m’n kleine dame, maar óók bij mij. De juf had al aangegeven dat de eerste weken erg pittig is voor de kleintjes. Het ritme vind ik wel erg lekker, maar de verandering daarentegen moet ik aan wennen.

Twee weken geleden was Lina ook nog ziek van de pseudokroep aanvallen die ze had gehad en je raadt nooit wie daarna de Sjaak was? Ik!! Zei de gek. Op een ochtend werd ik wakker met een hese stem en keelpijn. Mijn weerstand is natuurlijk van lik me vestje door de afgelopen maanden.

Het nachtje weg was heel relaxed. Mijn moeder kent mij heel goed en zegt rustig “hou maar eens lekker je mond en pak je rust” 😂 Ik kan het hebben, van haar. Ik kwam tot rust, ik was even ontzien van zorgen, alhoewel er toch altijd een controlefreak in mijn hoofd zit, maar bij de uitvoering hoefde ik er even niet bij te zijn.

Even echt mijn tijd, samen met de dierbaarste vrouw in m’n leven: mijn moeder 💜 we lachen, we praten en we hoeven niets op te halen, want we weten, we weten wat er speelt bij beide. We kennen elkaar door en door. We genieten, van elkaar, in een langzamere versnelling. Mama kan niet anders, dus ik pak noodgedwongen deze versnelling óók.

Het is goed, het is fijn. Herinneringen maken, samen, even helemaal niets, behalve dat mijn hoofd vaak aanstaat. Ook het besef dat ik moet leren loslaten, want manlief en de moeders van school hebben zich ontfermd over Lina. Ik ben altijd bij haar, mijn kleine kruimel.

Het besef dat ik ook wat tijd voor m’n vrienden & vriendinnen wil maken, even een telefoontje, een rondje wandelen, een bakkie thee doen, samen wat eten etc. Het doet me namelijk goed, even geen moeder, maar de boel, de boel laten en … loslaten. Dat loslaten is nog wel een dingetje, maar het is een kwestie van oefenen, het wat vaker doen als er gelegenheid is.

Een vriendin van mij zei: “blij met je moeder, dat ze een goede keuze heeft gemaakt om te gaan … er is namelijk altijd wel wat.” Daar denk ik over na, ze heeft gelijk. Er is inderdaad altijd wat, waardoor ik dingen niet doe. Of gewoon bijna niet. Ik kijk altijd vooruit, omdat ik door een activiteit energie inlever, maar die energie krijg ik ook terug, door herinneringen te maken, even samen zijn, lachen met elkaar en als ik moe ben? Blik ik terug, op de foto’s of in gedachten en ik pak ‘m, ik incasseer het en weer door. Balans is en blijft de sleutel, uit handen (durven) geven, loslaten en genieten, keihard genieten wat wél kan!

Samen zijn ❤️

Prikkels, hoe voorkom je het?

Jeannette Rijpstra - van Raalte3 reacties

De laatste blog die ik schreef, liet ik zien wat overprikkeling soms met me kan doen. Dat is een gegeven, maar wat doe je dan als je overprikkeld bent? Of hoe kan je het soms voor zijn?

Hier volgen een aantal tips die ik prettig vindt vanuit m’n eigen ervaring. Sommige tips heb ik ook weer van iemand anders gekregen. Zo help je elkaar een beetje.

Tips als je overprikkeld bent:

• ik zweer bij mijn Flowee spijkermat. Dit is een mat, als ik erop lig, ervaar ik rust. Mijn lijf tintelt alle kanten op in het begin. Daarna ervaar ik rust, ik lig met mijn hele blote rug op m’n spijkermat en daarna voel ik m’n energie weer stromen.

• Oortjes in / koptelefoon op en brainwaves op. Tegenwoordig heb ik ook baadt bij Schumann frequenties. Het is oefenen maar uiteindelijk word ik hier heel zen van. Ook fijn als je niet in slaap kan komen of hoofdpijn hebt.

• Een blokje om, wind door m’n haren en even niets. Alleen ik & buiten zijn.

• Af een toe een meditatie oefening en deze doe ik vooral als m’n hoofd vol zit voor het slapen.

Tips om overprikkeling tegen te gaan:

• ik draag oordopjes van Noizzez. Deze heeft verschillende filters en zorgt dat het geluid van buitenaf gedempt wordt in je hoofd. Dat betekent dus dat het geluid minder hard binnen komt en je brein iets minder hard hoeft te werken om dit allemaal te verwerken.

• Tegenwoordig heb ik ook noise canceling koptelefoon en deze is vooral prettig om je even af te sluiten. Bijv op bed maar je kan m ook prima dragen op een vliegveld, supermarkt, in de trein, pretpark etc.

• Jezelf even een rust moment te geven. En dat is voor mij even op de wc bril zitten.

• Afspreken dat je niet lang blijft of juist een eindtijd deelt met degene met wie je afgesproken hebt.

• Check in bij jezelf. En deze vergeet ik, vergeet ik in m’n hectiek. Mijn enthousiasme of dender ik er zomaar overheen. Ik wil soms gewoon mezelf zijn en dan hoor ik klein stemmetje in mijn hoofd: “je gaat te ver ….” En dan ben ik een kei in negeren. Deze laatste ga ik weer bewust mee aan de slag. Check in bij mezelf 💜

Tevens zit ik nu een proces “bril nodig” en daar loop ik bij een optometrist. Als dat klaar is, ga ik daar ook een blog overschrijven. Wat wel al duidelijk is, is dat mijn ogen niet samen werken. Dat is heel vermoeiend! Dus ik ben enthousiast dat daar iets aan gedaan kan worden.

Soms kies ik ervoor, kies ik voor het leukste en neem ik m’n overprikkeling voor lief. Dat is meemaken & incasseren. Dat plan ik wel, bijvoorbeeld als Lina uit logeren is of als manlief thuis is. Soms is het, het waard. Dan zijn er ook nog momenten dat overprikkeling mij totaal verrast, maar als ik me dan echt terug trek weer naar mijn basis, thuis, heb ik wel vaak achteraf “oh ja” momentje.

Wikken & wegen, maar ik geniet wat wél kan en ik kijk heel bewust wat mij energie kost en wat mij energie geeft. Daarover schrijf ik later weer. Voor nu is het, het laatste weekend van de zomervakantie. Dochter is uit logeren geweest vannacht en ik ga vandaag de schoolspulletjes bij elkaar sprokkelen. Morgen de laatste dag en daar wil ik optimaal van genieten, samen zijn met mijn gezin en opladen voor de nieuwe schoolweek. Ik heb er zin in!

Poppetjes van mijn ogen

Jeannette Rijpstra - van Raalte2 reacties

Op een zelfde dag, foto’s gemaakt van mijn ogen en tussen deze foto’s zit 2,5 uur. Zie jij wat ik zie? Op de bovenste foto zie ik glinsterende, levendige pretogen en op de onderste foto zie ik doffe, wazig, maar vooral vermoeide ogen. Dit is wat overprikkeling kan doen, dit is wat hersenletsel kan doen. Door deze foto wordt het zichtbaar, de onzichtbare beperking van hersenletsel.

De afgelopen weken ben ik bij aan het komen. Klinkt gek toch? Je bent toch op vakantie geweest! Yep! De eerste week op onze vakantie heb ik mezelf totaal overschat of nee ik was gewoon mijzelf, zonder mijn NAH. Heerlijk! Ik de enthousiasteling, helemaal in m’n element! En onze dochter heeft zoveel plezier gehad. Het was fijn! De eerste week dus wan de 2de week stortte ik in, niet slapen, erg prikkelbaar en alles kwam te hard binnen.

Aan het einde van de tweede week werd ik ziek. Ik kreeg koorts, diarree, was misselijk en ik voelde me echt beroerd. Mijn lijf gaat stuiteren, ze gaat soms heftig protesteren en een goede vriendin zei laatst: “moet je eens kijken wat er allemaal vóór jullie vakantie is gebeurd.” Ze had gelijk.

Wat je duidelijk kan zien aan deze foto’s is mijn zichtbare hersenmist of hoe je het ook kan noemen is mijn hersenmoeheid. Dit is wat bijna niemand écht ziet, maar wel hoe ik me soms voel. Wat ik óók merk is dat het drukker is overal en dat m’n brein dit moet verwerken. Ik zei van de week tegen mijn begeleider dat ik het idee heb weer van vooraf aan te moeten beginnen. Zij bevestigde dat meteen, maar wel met een grote maar. Ik weet nu wat wel en niet kan. Ik weet ook dat ik meer bijkom tijd moet inlassen, om dingen weer op te bouwen. En toch overvalt het me nog steeds …..

Onze zomervakantie was één grote leerschool en volgend jaar gaan we het anders doen, het anders indelen. De rest van de zomervakantie heb ik het beter verdeeld. Ik plan weinig en als ik wat plan is dat in de ochtend en in de middag doen we lekker chill of gaan we naar buiten samen. Mijn kleuter uit laten razen in de speeltuin en ik op een bankje. Daar knap ik van op en daar laad ik van op.

Mijn lijf is helaas nog steeds aan het protesteren. Vorige week maar even naar de huisarts geweest en bleek dat ik een blaasontsteking heb. Dus ik ben aan de antibiotica waar ik ook verre van fit van ben.

De helft van de laatste week van de zomervakantie alweer en eerlijk?? Het vliegt onder m’n kont vandaan, ik wilde eigenlijk nog zoveel doen! En óók dat hoeft allemaal niet …. waar ik voor heb gezorgd om m’n energie te sparen zodat ik wel leuke dingen kan doen met m’n dochter. Zoveel mogelijk prikkels vermijden en eerlijk zijn. Eerlijk tegen mezelf, maar ook naar mijn gezin.

Geloof me, het viel me soms vies tegen. Ik voelde onmacht, verdriet en boosheid. Dat had ik dan een dagje of een momentje, omdat ik zo moet bijkomen van een activiteit. Nu is het natuurlijk niet te meten, want ik heb 3,5 week diarree gehad en liep daarbij dus óók met een blaasontsteking. Daar zou niemand fit van zijn 😉

Toch ben ik heel tevreden en ben ik blij dat de zomervakantie toch goed gelukt is. Onze dochter is dankbaar, dankbaar met de kleine dingen. Op de momenten dat het zwaar was keek ik foto’s of filmpjes van de vorige dag, want dat was het waard …. mijn hersenmist. 💜

Zoek de verschillen …