Categorie: Babbels met hersenletsel

4

Ho ho ho …

Jeannette Rijpstra - van RaalteEen reactie plaatsen

De afgelopen maanden beleef ik een beetje in een roes. De dagen vliegen voorbij en ik huppel er een beetje achteraan. Ho ho ho … of moet ik zeggen hè hè … het jaar is bijna klaar. Het jaar dat we even bij stilstaan, het jaar van de vertraging.

Het jaar wat niet in de boeken kan, maar wat een jaar is het geweest. Ik hou het bij mezelf, want jeetje wat is het een jaar van bezinning geweest. Volledig terug geworpen worden op je basis, thuis.

Door de dingen die ik heb meegemaakt, waardeer ik dingen wat meer. Dat was stiekem een beetje weggeëbd, maar dat is dit jaar keihard terug gekomen. Misschien nog meer als ooit. Het is een jaar geweest van pijn en verdriet, maar geen verlies.

Het is het jaar geweest van beproevingen, omdenken en kijken wat juist wél kan. Wat ik heel erg heb gemerkt dat ik, maar een kleine stap heb moeten maken in m’n sociale leven. Dus ik weet hoe het voelt, de grote stap dat ik alles ineens, plotseling stilstaat. Uit het niets.

Het is het jaar geweest waar ik nóg dichterbij bepaalde mensen ben gegroeid. Het voelen van onvoorwaardelijke liefde of vriendschap houdt me op de been. Maar ook de aanvaarding, de berusting met betrekking tot mijn hersenletsel. Ik kan steeds vaker denken: “het is zoals het is.”

Wat een dooddoener hè? Ik heb het vaak gedacht, maar afgelopen jaar heb ik het gevoeld. Heel erg gevoeld. Plat lag het, mijn sociale leven maar door COVID en de situatie met m’n moeder nog platter. Het jaar 2020, heeft vele onmogelijke momenten gehad, maar ook vele geniet momentjes. En ik wil afsluiten met, dat we gaan … we gaan ervoor dat het jaar 2021 beter wordt.

🎄 fijne Kerst lieve volgers 🎄

Tadaaaaaa ….

Jeannette Rijpstra - van Raalte10 reacties

Een nieuwe en frisse lay-out van mijn hersenspinsels. De naam is veranderd, er is wat veranderd (aargh … veranderingen, dus kijk op je gemakje rond) en voor de rest blijft mijn schrijfstijl hetzelfde.

Dus ik blijf mijn ervaringen delen, ik de moeder met hersenletsel, maar ook een vrouw, partner, vriendin, dochter, schoondochter etc. maar met hersenletsel. Mijn blogs staan voor herkenning en erkenning. Ik ben soms een beetje gek, ik schrijf met een dosis zelfspot, maar laat ook soms mijn verdriet aan jullie lezen. Daarnaast staat deze site vol met genietmomentjes en wil ik laten zien dat ik heel veel kan. Op mijn eigen unieke manier!

En wat vindt je van mijn nieuwe lay-out?

Liefs,

Jeannette

Quote – 02.01.19

Jeannette Rijpstra - van Raalte1 reactie

Lieve volger,

Ik wil jou een fantastisch 2019 wensen en dat al je wensen uit mogen komen, je zorgen minder worden, je gezondheid stabiel blijft of zelfs verbeterd en probeer jezelf met veel liefde te omringen.

Ik kreeg een mooie “dagelijkse gedachte” vanmorgen in mijn mailbox. Leuk om een keer over na te denken.

Gezonde voeding voedt mij op dit moment. Alle alcoholische versnaperingen, kaas, taart en nootjes hebben geen positieve bijdrage geleverd aan mijn energie.

Ik ben nog rustig aan het bijkomen van alle feestdagen, wat super leuk is geweest. Punt. Geen komma dit keer…..ik doe wat me te doen staat 😉

Fijn weekend allen!

Liefs,

Jeannette

De laatste …

Jeannette Rijpstra - van Raalte1 reactie

En daar staan we weer, met één been in 2018 en het andere been bijna in 2019. Ik zie veel blogs op het internet rondgaan die over het “jaar overdenken” en “de goede voornemens voor 2019” gaan. Zal ik? Mijn goede voornemens overpeinzen? Of toch mijn jaar overdenken? Ik weet het niet zo goed. Ik deed net mijn laatste was in de machine en heb vanmorgen mijn laatste havermoutpap op. Het laatste … van 2018. 

Dit jaar was op sommige momenten heftig, maar vooral erg leuk! Het accepteren van mezelf gaat een beetje beter en ik zie echt de voordelen om niet te werken. En soms ben ik er juist even verdrietig van. En ja, dat mag. Overal ben ik een “gelukkige huisvrouw” en zogenaamde “thuismoeder” óók al is het gedwongen, maar ik geniet erg veel van mijn kleine meid.

Ik hou zo van de feestdagen, de Kerst gezellig met familie, lekker eten en drinken, verwend worden door cadeautjes, maar de prijs, de prijs die ik moet betalen, blijf ik soms lastig vinden. Altijd maar rekening houden met … rekening houden met NAH. Als ik dit ga doen, dan moet ik die dag en er dag erna niets hebben staan. Het spontane is er voor het grootste gedeelte van af, maar als het dan wel een keer kan, dan geniet ik met volle teugen. 

Ga ik voor de goede voornemens in 2019? Of voor het jaaroverzicht van 2018? Of combineer ik dat? Ik heb besloten om wat punten te delen met jullie, wat 2018 voor mij heeft betekend. Daar gaat ie. 

  • Het jaar dat Lina loopt, precies 14 maanden was ze, toen ze ineens opstond op ons terras en zo naar de deur liep.
  • Het jaar van wat gezondheidsproblemen bij mijn ouders. Dan besef je, dat ze echt een dagje ouder worden en dat ze geen 100 worden. Ik probeer zoveel mogelijk van ze te genieten, zolang het kan, op mijn eigen manier.
  • Het jaar waar ouders zijn begraven, die al óf een lange tijd ziek waren óf dat het plots heel snel is gegaan. Mijn gedachten zijn bij jullie en wat heb ik een geluk dat ik ze allebei nog heb. 
  • Het jaar waar mijn schoonouders hebben besloten om dichterbij te komen wonen. En jawel in onze woonplaats en dezelfde wijk. Heel fijn, dag lange stukken rijden en hallo voor een bakkie koffie. Daarnaast zullen ze hun kleindochter vaker gaan zien.
  • Het jaar van toch weer bezig zijn met een therapie traject. En ik ben er bijna over uit, dat ik alles al wel een beetje weet. Tijd voor iets anders, maar dat staat even geparkeerd in de koelkast.
  • Het jaar waar NAH (Niet Aangeboren Hersenletsel) steeds meer een gezicht krijgt. Het boek van Martine Bijl – rinkeldekinkel, de aandacht bij De wereld draait door en een grote campagne van de Hersenstichting met Danny in de hoofdrol. 
  • Het jaar van het afvallen, want ik weeg maar liefst 4 kilo minder als vorig jaar. Ik zeg dit natuurlijk vol sarcasme, maar ach het zijn er wel 4.
  • Het jaar van “op vakantie gaan” want we zijn maar liefst 3 keer in het buitenland geweest. Het kleine madammeke heeft al 3 keer gevlogen. Het was fijn en het ging allemaal goed. 
  • Het jaar van sporten .. oh nee .. het jaar van het niet sporten. Het ging heel goed, Pilates, de lente en zomer weer aardig gewandeld en in de herfst had ik geen idee waar ik de puf vandaan moest halen, door ziekte van Lina. 
  • Het jaar van vriendschappen, wat ben ik blij om een paar goede vrienden/dinnen in mijn kring te hebben zitten. Als we elkaar zien of spreken is het goed en dat is waar voor mij vriendschap voor staat. 
  • Het jaar van alle hoogtepunten met betrekking tot Lina. Ik vind het fantastisch om mee te maken en voel me bevoorrecht om moeder te zijn van zo’n klein mensje. Zij, maakt mijn dag en ja .. soms .. soms breekt ze ook mijn dag, maar dat is ook goed. 

Zo maar even een greep, wat mij in 2018 bezig heeft gehouden. En ja er zullen nog veel meer dingen zijn, maar dit zijn toch wel de belangrijkste. Hier nog de slotzin van mijn blog van 28 december 2017, de laatste van vorig jaar:

Ps. eerst zaaien .. dan oogsten! Laat 2018 een topjaar voor je worden!

En? Was een topjaar voor je? Zat dit jaar vol hoogtepunten i.p.v. dieptepunten? Kan je het jaar positief afsluiten? Kan 2018 de boeken in? Of kruip je heel diep onder je dekentje en denk: “laat het maar snel 2019 worden!”

Lieve volgers, lieve mensen, onwijs bedankt voor het volgen en lezen van mijn blog in 2018. Ik hoop nog veel te gaan schrijven in 2019 en mensen te motiveren en stimuleren. Mijn goede voornemen is om goed voor mezelf te zorgen en toch eens kijken of wij, ik & mijn hersenletsel … vriendjes van elkaar kunnen worden in 2019. Ik vermoed dat ik het dan een stuk makkelijker maak voor mezelf.

Maak er samen, met je geliefde, alleen, met vrienden of familie een fijne laatste avond van. Laat 2018 achter en neem mee wat je hebt geleerd naar 2019. Dit was de laatste blog van 2018 … maar zeker niet … mijn laatste. Tot 2019 lieve volgertjes! 

Liefs,

Jeannette

 

 

Quote – 27.12.18

Jeannette Rijpstra - van RaalteEen reactie plaatsen

Ik heb echt, echt, echt hele gezellige kerstdagen gehad. Heerlijk gegeten, verwend door cadeautjes, gezellig met de familie en … ik hoefde alleen aan te schuiven. Relaxt toch?

Ja dat sowieso! Erg fijn om geen voorbereidingen te treffen, alleen maar er zijn. Het “er zijn” is best een dingetje, 2 dagen achter elkaar. Twee nachten slecht geslapen waardoor ik me nu voel, alsof ik door een trein ben overreden.

Ik kijk naar mijn kleine moppie, zij

is niet weg te slaan bij haar nieuwe keukentje die ze gehad heeft voor kerst. Voor haar? Voor haar hoef ik niets, zij wil alleen maar spelen. En ik? Ik ga in de relaxmodus, in de prikkels vermijdende modus, aan de oplader en even zo veel mogelijk de boel, de boel laten.

Fijne 3de kerstdag 🎄🙈

Dank je wel Giel !!

Jeannette Rijpstra - van Raalte2 reacties

Echt super tof dat er meer én meer aandacht aan besteed wordt. Ik kan best veel, maar als de moeheid toeslaat en er is overprikkeling op de loer…voel ik me dus zo.

Mijn filter is weg en daarom draag ik oordopjes bij sommige activiteiten en draag ik mijn zonnebril óók al is het niet zonnig. Ik leer nu dat ik bepaalde dingen gewoon niet meer kan, maar het toch doe. Typisch gevalletje van doorzetten, eigenwijs zijn en daarna flink op de blaren moeten zitten.

Dank je Giel voor je aandacht bij de onzichtbare gevolgen van hersenletsel, want tsja aan de buitenkant zie je nou eenmaal niets. Ben je benieuwd? Druk dan nu op deze link.

Fijn weekend allemaal!

Liefs,

Jeannette

Repost: de (december) grens

Jeannette Rijpstra - van RaalteEen reactie plaatsen

Joepie!!! Vandaag is het 1 december. Dit is het, dit is de maand waar veel NAH-ers tegenop zitten. Vooral omdat er veel feestdagen in deze maand zijn gestopt. Vindt je het wel gezellig? Natuurlijk!!!!

De lichtjes in de straat, Sinterklaas die overal opduikt, daarnaast zijn Pieterman, heerlijke december lekkernijen, manlief die jarig is, Kerst met de familie en Oud & Nieuw.

Best veel hè? Als je het zo opschrijft … ik heb vorig jaar een blog geschreven, wat een goede reminder is. Hierbij een repost over, klik op “(december) grens”

Maak er wat van! Op je eigen manier, naar jouw eigen kunnen, luister goed naar je lijf en pak je (mentale) rust wanneer het mogelijk is.

Liefs,

Jeannette

All the ladies

Jeannette Rijpstra - van Raalte4 reacties

Oh, yes, it’s Ladies’ Night
And the feeling’s right
Oh, yes, it’s Ladies’ Night
Oh, what a night (oh, what a night)

O, als ik blogs zou moeten schrijven over de avonden met de meiden, mijn meisjes … oh oh oh, dat zou smullen zijn voor jullie of niet 😉 maar dat doen we maar niet. Maar waarom de titel? “All the ladies?”

Ik had gisteren een ladiesavond, met de meiden. We hebben weleens met 14 gezeten, maar nu is het wat minder. Prima en lekker overzichtelijk…nou ja overzichtelijk? Het gaat vooral over eten & wijn en oh ja tegenwoordig óók over de streken en anekdotes van degene die kinderen hebben. Kortom niets aan, voor mannen!

We gaan tegenwoordig all inclusive eten, want we zijn stuk voor stuk smulpapen en de wijn vloeit rijkelijk. Lekker makkelijk, één bedrag en niet meer hoeven na te denken. Om 17.00 uur het restaurant open en ja hoor er staan er al een paar voor de deur en dat … dat zijn wij. We willen eerst lekker borrelen met wat stokbrood, hapjes, bijkletsen, lachen en geiten. Ik hou hier zo van! Maar ja … de tol … ik vergeet absoluut niet dat iedereen de tol moet betalen voor zo’n avond, maar mijn tol … kost alleen wat meer.

Ik heb hersenletsel (NAH), ben moeder en zorg fulltime voor kindlief. Alleen het is nu weekend en dit gebeurd maar 1 tot 2 keer in het jaar, dus dit moet een keer kunnen. Toch? Ja toch! Een keertje….maaaaaar….ik ben grenzeloos (zie deze blog) en óók op zo’n avondje. Ik ga door, drink gezellig mee, tegenwoordig wel met 2 glazen water op 1 wijn, maar dan nog.  Het is een aanslag, een ontzettende aanslag op mijn energiebalans. Hoe dan? Hoe plan je dit dan in? Je kan jezelf toch niet alles ontzeggen?

Ik hou vrijdag al rekening met zo’n activiteit, tevens doe ik dat voor iedere activiteit in het weekend. Ik plan dan niets en doe het rustig aan met Lina. Vrijdag hebben we een pyjama ochtend gehouden. Ik noem het altijd “voorrusten.” Mmm of je het überhaupt kan zeggen, voorrusten met een dreumes van 20 maanden. Ik lach hardop, maar ik probeer het in ieder geval. De dag erna plan ik ook niets, dat noem ik mijn “bijkomdag.”

Daarnaast is het wel weer een vereiste dat er een backup is om mij te helpen met Lina. Tadaaaa…het is zondag, dus manlief is thuis. Ik heb wat tips gevraagd aan “ervaringsdeskundigen,” moeders met NAH. Bedankt meiden, voor de fijne reminders en tips! Zoals: lekker gaan, de mindere dagen voor lief nemen of aan de buitenkant van de tafel zitten zodat je niet in de drukte zit of kijken of je het waard vindt en zo ja genieten voor een half jaar.

Maandag en dinsdag ga ik dit ook voelen. Ik merk gewoon, hoe ouder ik word, hoe lastiger ik het soms vind, het omgaan, met mijn beperkingen van NAH. Ik lees het vaker, je wordt ouder en dan NAH erbovenop is dus 1 + 1 = 2. Ik wil graag nog midden in het leven staan, maar het is pittig met kindlief erbij. Ook super leuk want zij….zij is mijn alles. Mijn gezin is mijn alles. Het wereldje is wel kleiner geworden. Ik zie mijn vriendinnen/vrienden weinig, maar als ik ze ziet, voelt het goed, dat is belangrijk … het belangrijkste voor mij.

Ik heb mijn ladiesavond ietwat anders aangepakt. Ik ben niet om 1700 uur aangeschoven, maar wat later. Daarnaast ben ik meteen naar huis gefietst i.p.v. nog één drankje (eentje met de jas aan .. noemen we dit .. maar dat worden er altijd weer 4 of 5) in de kroeg te doen. Ik was enorm in twijfel, maar mijn verstand won van mijn licht aangeschoten kop “hé, ik kan dit makkelijk aan!” NOT … want in de fietsenkelder van ons huis voelde ik mijn hoofdpijn, maar wat heb ik genoten!

Thuis gekomen, enthousiast vertelde ik verhalen aan manlief en hij zei: “dat vertelde je net al” dan is het tijd … tijd om naar bed te gaan. Ik pak een paracetamol en drink 2 glazen water. Ik denk na over de avond, de gesprekken … stop ho … ontprikkelen, het is al laat, morgen weer een dag.

Nu is het zondag, kindlief was om 7 uur wakker en ondanks dat ik op tijd thuis was, ben ik laat in slaap gevallen. Kort nachtje, wat wijntjes op en de gesprekken galmen nog door in mijn hoofd. Overprikkeld modus is aan! Maar was het, het waard? Ja!! Genoten! Nu nagenieten, in alle rust, van bed naar bank, in mijn “binnenblijf” kleden. Enne … bedankt lieve meiden voor de gesprekken en vooral … vooral voor het lachen.

Liefs,

Jeannette

Genietmomentjes

Jeannette Rijpstra - van Raalte7 reacties

O Yeah baby!! Ik maak mezelf weer even blij, met mijn momentje, mijn dagje voor mezelf en mezelf even toegesproken dat ik hier weer uit kom. Het is maar een periode en deze gaat over. Bedankt voor jullie opbeurende en lieve woorden.

Vanaf vandaag ga ik weer iedere dag stil staan voor een “genietmomentje.” Ik deed dat heel erg bewust na mijn CVA, soms liet ik het weer varen, soms pakte ik het weer op. Zoals nu, maak herinneringen, met beleid, met je rust & activiteit patroon, wees bewust & geniet van de dingen die juist wel lukken en hou je aan je aan je afspraak….met jezelf.

Liefs,

Jeannette

Ps. Dit heb ik hardop voorgelezen …. en jawel aan wie? Aan mezelf 😂

Blij met bloemen 😊

De cirkel is rond

Jeannette Rijpstra - van Raalte2 reacties

Slecht slapen, ziek kind, zelf ziek …. en repeat. Daag ritme, hallo chaos. Chaos in mijn kop. Mijn cognitieve functies als plannen, logisch denken en laat staan informatie verwerken, zijn op dit moment erg lastig. Het kost me, het kost me erg veel moeite. Van de week las ik van meisje die ook hersenletsel (NAH) heeft, dat ze een kuur had gekregen en moeite had om deze op tijd in te nemen. Ik dacht bij mezelf, ik heb daar ook moeite mee. Ik zou mijn dagritme en mijn patroon wéér onder de loep moeten nemen.

En prompt … ik kan meteen de proef op de som nemen, want ik heb van de week een antibiotica kuur gehad voor een forse keelontsteking. Slik, help, alhoewel het slikken even niet zo makkelijk was en je er dan pas van bewust ben hoeveel slikt een mens per dag. Oké verder met mijn verhaal ….. 4 x 2 tabletten per dag en graag goed over de dag verdelen. Dank u apotheker assistente! Zie je het niet? Mijn witte vlek links in mijn hoofd. Heb je, je ogen in je zak? Oh nee….het is onzichtbaar.

In de auto ben ik al driftig aan het denken en rekenen in mijn hoofd. O nee, eerst opletten op de weg. Twee dingen tegelijk kan ik nu helemaal niet aan. Met een dikke keel en mijn koortsige hoofd rij ik naar huis. Ik trek mijn pyjama broek aan, maak een kop thee, doe water met veel ijsklontjes in een groot glas en neem de eerste 2 pillen. Dan begint het … mijn planning voor deze kuur.

Sowieso gaat er iedere dag een reminder in mijn agenda op welk uur ik de pillen moet innemen. Daarnaast moet het óók nog eens 1 uur nemen voordat ik ga eten. Ok, ik slaap gemiddeld 8 à 9 uur per nacht, van de 24 uur. Dus dan hebben we 16/17 uur over. Dus om de 4 à 5 uur dus 2 pilletjes. En oh ja niet vergeten het te plannen voor een maaltijd. De reminders gaan in mijn agenda: 0730, 1200, 1700 en 2130 uur.

Easy peasy toch? Je wordt herinnert je neemt het pilletje. Toch? Of heb ik ‘m nou niet ingenomen? Tegelijkertijd met de herinnering van het pilletje wordt je afgeleid door een FaceTime gesprek. Shit … had ik ‘m nou wel of niet? Ik ga mijn bed uit en tel de pilletjes. Inderdaad vergeten dus ik neem alsnog mijn dosis.

Shit zeg, wat kost dit energie. Adem in, adem uit…..mijn gedachten dwalen weg naar vorig jaar. Ik zit nu in dezelfde periode van het jaar, waar ik vorig jaar ben ingestort. Met dik vetgedrukte letters schrijf ik vorig jaar. Vorig jaar was puur het overvragen van mezelf, ik vergat de regels tussen rust en activiteit doordat ik euforisch was dat onze dochter was geboren. Bovendien was ze kerngezond, dus ja wat wil een moeder nou nog meer? Daarnaast wilde ik veel meer, als dat ik (aan)kan en ik vergat, heel essentieel, de zorg van onze dochter wat erbij kwam. Het inschatten en het overschatten blijft een ding met mijn NAH.

En juist dat … een instorting of terugval wil ik voorkomen en ik heb gelukkig al handvaten, in mijn rugzak zitten. Ja nog meer, ik draag tegenwoordig een backpack rugtas 😉 Een kindje krijgen, is een grote verandering in het leven. Veranderingen en NAH blijft een lastige en ik had het niet door. Ik was en blijf een laatbloeier, degene die haar grenzen soms niet weet, het onbewust negeer, omdat ik zo graag wil.

Toch is er en blijft er een kleine angst … ik doe mijn ogen dicht en voel me even hoe ik me vorig voelde. Uitgeput, bekaf, dood en dood moe. Brrr …. ik doe mijn ogen weer open, gelukkig ben ik daar niet. Ik ben hier, hier in 2018 en ik heb dingen geleerd. Ik wil daar niet meer komen, niet meer zo voelen, niet meer afgepeigerd. Toch hebben mijn therapeuten me al gezegd, dat ik een terugval of een terugslag niet altijd kan voorkomen, want dit gaat weer gebeuren.

Paniek slaat om mijn lijf, als dat tegen me gezegd wordt. Adem in, adem uit … wat mijn taak is, is juist hierop anticiperen, het op tijd kunnen zien, het op tijd signaleren en daarop kunnen reageren. En nu zie ik het, mijn cirkeltje van slecht slapen en ziek zijn. Dat is een teken, het teken dat mijn lijf gaat protesteren. Mijn weerstand is minder, waardoor alles meer energie kost en mijn emoties zijn al een poosje niet meer onder controle door vermoeidheid.

Dus terug naar de basis en de basis is thuis. Het gezin waar ik voor heb gekozen. Dat geeft mij wel weer een fijn en positief gevoel. Eerst mijn lijf, maar wat rust gunnen. Zorgen dat ik fit word. Dit doe ik door wat meer te slapen, maar óók weer rustig aan te wandelen of fietsen. De buitenlucht, daar krijg ik óók energie van.

De oranje zone waar ik in ben beland, is puur door dingen waar ik geen invloed op heb, maar hier wel op kan anticiperen. Terug naar de basis en zorgen dat het geen rode zone wordt. Mijn leven, mijn leven met NAH, ons leven met NAH. Ik heb het, maar ik onderga het niet alleen. Manlief, ouders, vrienden …

Daarnaast onze dochter, mijn vrolijke meid, die ik gráág wil knuffelen en troosten als ze in de nacht wakker wordt, want tsja … hoe kan zij zichzelf verwoorden? Met “bij mama leggen” en “mama kuffelen” is het ook wel gezegd. Daar ben ik voor, daar sta ik voor en ik wil de slapeloze nachten voor lief nemen.

De keuze, de cirkel waar ik soms geen invloed op heb, om deze te doorbreken. Mijn keuze, is mijn basis, onze basis, daar vecht ik voor en tegelijkertijd ben ik wat liever voor mezelf. Liever voor mezelf om juist niet te strijden en het te nemen zoals het is. De cirkel, een cirkel blijft rond. 😉

Liefs,

Jeannette