NAH accepteren??! Nooit! Deze vraag stelde  ik mijzelf keer op keer. Jarenlang!! Nu kom ik tot de conclusie dat het best veel is, maar óók ongrijpbaar voor mezelf en daarnaast kan je het lastig uitleggen aan mensen die het niet hebben. De afgelopen jaren heb ik mijzelf leren kennen, het was soms heftig, ik vocht en ik won niet, wilde het negeren en keer op keer kletste ik weer tegen die dikke betonnen muur, wat NAH heet.

Mijn verhaal
In 2007, op 03 augustus in de avond, ik werd die dag 30 jaar en wilde het niet vieren. Ik wilde het niet vieren, want ik zat toen niet lekker in mijn vel. Ik weet nog dat ik heel erg moe was. Ik was aan het schrijven in mijn dagboek en mijn laatste zin was: “help, het gaat niet goed.” Helemaal scheef geschreven dus op dat moment maakte ik mijn infarct mee. De volgende ochtend ben ik gevonden en ik mag van heel veel geluk spreken, want mijn hersenen hebben toch naar zuurstof gehapt. Ik weet wel andere kado’s voor je 30ste verjaardag 😉

Ik ben opgenomen bij de intensive care en ben uiteindelijk overgebracht naar het UMC. De eerste weken weet ik heel weinig meer van en mijn ouders zeiden ook, dat is maar goed ook, want ik was op dat moment er niet zo goed aan toe. Mijn spraak was weg, mijn rechterkant was verlamd, ik was in de war, schreef dingen op, waar niemand wat van kon maken. Ik heb de schriften nog steeds, hoe bizar hoe de hersenen werken.

Ik ben naar De Hoogstraat gebracht, een revalidatiecentrum in Utrecht en daar ben ik heel snel opgeknapt en in januari 2008 begon ik daar aan mijn dag therapie, in mei 2008 was ik klaar. En ik vond dat ik alles weer kon en het compleet kunnen negeren. Ik ging een re-integratie traject in en in september 2008 was ik aan het werk. Opgebouwd tot 32 uur. Mijn werkgever was gelukkig heel erg meedenkend en probeerde zo goed, als zo kwaad mijn werk in te delen, wat goed voor mij was. Alleen was ik even vergeten dat er toch iets veranderd is bij mij. Ik was Sjanie 2.0 geworden en was ook vreselijk erg overmoedig, want ik kon het allemaal wel, daarbij een tikkeltje eigenwijs (dat ben ik trouwens altijd al geweest) want ik wilde gewoon door. Ik wilde net zo presteren als mensen die mijn leeftijd hadden en wilde daar niet onder doen.

Ik ben ruim 6 jaar aan het werk geweest en heel veel uitgevallen: griep, hernia’s en in 2012 is er nog iets gebeurd in mijn boven kamer,maar daar was niets van te zien op de scan. Toch ben ik een tikkeltje veranderd na 2012. Dat ziet vooral mijn dicht bijstaande omgeving en ik had er zelf dus ook last van. Here we go … Sjanie 3.0!!

Ik vergeet te vertellen dat ik 100% afgekeurd ben, maar wilde daar gewoon niet aan. Ik wilde niet op de bank komen te zitten en mijzelf een nietsnut voelen. Ik wilde doelen in mijn leven, mijn lat lag veel te hoog, wilde presteren en alles uit mijzelf halen. Dat heet dus roofbouw op je lichaam en ik zag het niet. In januari 2015 is mijn contract ontbonden, ik wilde dat zelf en ik wilde zelf kijken hoe het dan ging zonder werk. Geloof me de beste beslissing ever!!!!!!

In 2014/2015 bezig geweest, hard gewerkt, puur met mezelf. Ja, ik kom zonder werk en nu?? Dat heb ik altijd zo gedacht, maar de dagen vliegen voorbij. Ken je dat vakantiegevoel? Zoiets van “time flies, when you having fun?” Zoiets, maar dan toch een tikkeltje anders. Ben met mijzelf aan de slag gegaan. Ik wilde mijzelf helemaal nemen zoals ik ben en niet dingen negeren. Ik wilde luisteren naar de signalen van mijn lijf en ik stond hier nu open voor. Ik wilde en het is gelukt!!! Natuurlijk met hulptroepen van een neuropsychologe en drama therapeut. Drama therapie denk jij? Dit is vooral beeldende therapie, situatie voordoen, hoe je het nu doet en dan leren hoe je het anders kan doen. Dat is nog maar heel kort.

In 2016 kan ik tegen mezelf zeggen: “ik ken mijzelf en ik weet waar ik voor sta!” Hoe fijn gevoel is dit? Hoe fijn is om te weten hoe jezelf in elkaar steekt? Ik voel me happy en grijp op tijd in. Trouwens ik heb ook heel naïef gedacht dat ik geen last meer had van mijn hersenletsel omdat ik gestopt was werken. Die grote bubbel spatte snel uiteen!! Hersenletsel heb je en kom je helaas niet meer van af. Ik heb er tegen gevochten, ik heb NAH in de koelkast gezet, maar ineens kwam ik tot de conclusie dat dit gevecht niet te winnen is.

Ik zei tegen andere mensen dat ik met pre pensioen was en toen attendeerde een vriendin mij op een andere functie. Zij vond het zo stom, dat ik zei dat ik met pensioen was! Zij bracht een nieuwe functie in het leven en deze heb ik aangenomen. Ik ben nu fulltime levensgenieter. Mooi man! Tevens is onze dochter geboren in februari 2017, wat ben ik trots! Jazeker, ze is een prikkel maar wel een hele leuke prikkel waar ik óók weer energie van krijg.

Ik ben er, na 10 jaar van overtuigd, dat NAH altijd weer om de hoek komt zeilen. In iedere fase van jouw leven. Dat is natuurlijk verdrietig maar we moeten ermee dealen. Ik probeer dit zo positief mogelijk te aanvaarden maar óók bij mij vloeien er weleens tranen, tranen van vermoeidheid maar óók ik wil, maar het lukt niet. Hou hoop, hou moed…ga terug naar je basis als je over je grens bent gegaan. Je komt vanzelf weer op je oude (wel NAH) energie level.

Dit was in mijn verhaal, ik kan wel blijven schrijven, maar wil het wel overzichtelijk houden voor je. Heb je vragen? klik hier ik sta open om deze te beantwoorden. Vier het leven mensen, vier het, want het kan zomaar ineens anders lopen.

Liefs,

Jeannette