Tag: accepteren
Quote – 02.01.19
Lieve volger,
Ik wil jou een fantastisch 2019 wensen en dat al je wensen uit mogen komen, je zorgen minder worden, je gezondheid stabiel blijft of zelfs verbeterd en probeer jezelf met veel liefde te omringen.
Ik kreeg een mooie “dagelijkse gedachte” vanmorgen in mijn mailbox. Leuk om een keer over na te denken.
Gezonde voeding voedt mij op dit moment. Alle alcoholische versnaperingen, kaas, taart en nootjes hebben geen positieve bijdrage geleverd aan mijn energie.
Ik ben nog rustig aan het bijkomen van alle feestdagen, wat super leuk is geweest. Punt. Geen komma dit keer…..ik doe wat me te doen staat 😉
Fijn weekend allen!
Liefs,
Jeannette
De ballen
Vrijdagavond, nog heel even de stad in. Twee winkels naast elkaar en daarnaast zit de parkeergarage. Top! Deze mama trekt haar schoenen en jas aan en doet een grote sjaal om zich heen. Kijkt nog even in de spiegel, fatsoeneer haar, haar en stift nog even haar lippen. Zonder iets op mijn lippen, ga ik zelden de deur uit. Zie je mij, dan verifieer je dat meteen met lipstick, lippenbalsem of glos. Boeien .. de ballen, want zo ben ik.
Ik stap in de auto met “de jongens los in het hok.” Wablief????? Sorry Guys…in de auto kom ik erachter dat ik geen bh aan heb. Ach what the fuck, 1. ik ben toch al bezet, 2. niemand ziet het in mijn winterjas en 3. er zit een grote sjaal overheen. Geloof me, normaal gesproken zou ik naar boven zijn gegaan en mijn bh aangetrokken hebben. De ballen, want zo ben ik.
We zijn bijna bij Kerst, echt ruim over de helft van december. Het lijkt erop dat het ieder jaar eerder komt, alsof het verschuift. De drukte in de winkel, de drukte op de weg, de rijen bij de kassa’s. Het lijkt alsof het iedere jaar eerder komt, alsof het verschuift. Gelukkig liggen de kerstkadootjes al een week ingepakt onder de boom. Met hersenletsel moet je plannen, dat je niet alles tegelijk krijgt of doet. Dan gaat het verkeerd, dan crasht je systeem en dan mogen we weer lekker bijkomen. Zo ben ik …. zodoende de ballen.
Zal ik dan echt? In 2019 … het echt accepteren? Het laten zoals ik ben of nee hoe ik ben geworden? Zal ik dan echt met recht kunnen denken: “de ballen?” Ik kies voor mezelf en gelijktijdig voor mijn gezin? Mijn sociaal leven ligt op zijn gat, ik zie mijn vriendinnen en vrienden nauwelijks. Zelfs de kraamvisites overgeslagen. Daarentegen is er wel contact, met een fotootje van de kleine meid, een lief berichtje of een kaartje. We vergeten elkaar niet, het is nou eenmaal even niet anders. De ballen … dat is dus wél de keuze die we hebben gemaakt. En zo is het, dus de ballen.
Het gezin, mijn gezin, het is mij heel dierbaar en zou het voor geen goud willen missen. Alleen soms vallen de consequenties tegen. Is dat gek? Nee, maar mijn energie gaat nu eenmaal uit naar mijn gezin en ik probeer tegelijkertijd zo goed mogelijk voor mezelf te zorgen. Daarnaast staat familie, ouders, toch op nummer 2. Dus als daar iets is, dan wil ik daar ook zijn. Vaak lukt het, maar soms ook niet. En dat voelt als teleurstelling en soms zelfs als falen. Een therapeut zei laatst: “het is niet jij die niet wilt hè? Het is je hersenletsel!!” Ze had gelijk, nee ze heeft gelijk. Ik weet het, ik voel het, dus de ballen.
Het belangrijkste voor mij is om weer helemaal goed in mijn vel te komen zitten. Dan komt meteen de vraag, kan dit überhaupt? Misschien moet ik dit toch anders gaan formuleren. Ik wil graag accepteren dat het soms óók even niet goed gaat of goed is en er dan niet tegen vechten. Ja .. ja dat is het. De dingen laten, zoals het is, meer leren de boel, de boel te laten en vooral bezig gaan met zelfacceptatie. Ik wil graag gaan naar: “ik kom niet.” Met een grote punt erachter, zonder schuldgevoel, me hierover niet druk maken en vooral niet rot voelen, want ja, zo ben ik, de ballen!
Zullen we ooit vriendjes worden? Ik en NAH (Niet Aangeboren Hersenletsel)? Wij, saampjes op pad, het leven vieren op onze manier? Nu ik dit schrijf, prikken de tranen in mijn ogen, want óók dit wil ik zo graag. Het compleet goedkeuren, het toelaten als ik mijn dag niet heb, het aanvaarden en accepteren. Voor mezelf, wij, samen, jij en ik. Ik en mijn hersenletsel. Ik wil vooral mezelf accepteren, met alles erop en eraan. Hatsikidee! De ballen, want dit ben ik .. ook.
Fijne Kerst lieve volgers en vergeet vooral niet … jezelf te zijn of jezelf durven te zijn. Mooi voornemen toch voor 2019? Het leven is en blijft één grote leerschool, soms gaat het makkelijk en soms is het even moeilijk. Onthoud altijd, dat het een moment is, een periode en dat je hoop blijft houden, want het wordt weer beter. Hersenletsel zal natuurlijk nooit weggaan, het is blijvende schade, maar je leert stap voor stap jezelf erin te berusten. En anders kan je altijd zeggen: “de ballen!!”
Liefs,
Jeannette
Laat het los …
Laat je hersenletsel, je NAH los. Ik speel vaak met de gedachten, laat het los, laat je NAH los. Loslaten is liefde voor jezelf, jezelf niet pijnigen met de gedachten van iets, jezelf vrij voelen door wat meer lucht te krijgen. Wat een vraagstelling, maar ik ga graag op onderzoek uit bij mezelf. Kan ik NAH loslaten?
Hierbij mijn antwoord en dat is helaas niet een geijkte “ja” of “nee!” Het is een verhaaltje hoe ik het zie en ik ben natuurlijk super benieuwd naar jullie ervaringen of andere visies zodat ik er misschien een andere kijk op kan nemen.
NAH loslaten …. ja het ongeval, bloeding, een CVA etc. de dag dat het is gebeurt, kan je proberen los te laten, kan je aanvaarden of zelfs accepteren. Ik heb mijn CVA op 3 augustus 2007 gehad, die dag staat natuurlijk in mijn geheugen gegrift maar wat er is gebeurd, is gebeurd. De dag van de CVA en mijn lange traject van revalidatie heb ik losgelaten. Het is zoals het is en ik ben ervan overtuigd dat je krijgt wat je aankan.
En dan nu komt de “nee” op mijn vraag. Kan ik NAH loslaten? Nee, het is er namelijk altijd. Het is niet te scheiden van mij, het hoort bij me, het is helaas een onderdeel van mijzelf geworden en het hangt samen met mijn “hele zijn!” Het is absoluut niet iets wat dagelijks speelt bij me, maar ik moet er wel dagelijks rekening mee houden. NAH is een feit, NAH is er en NAH is er altijd.
Loslaten van NAH is een groot woord, misschien ook een beladen woord, maar ook wat voor bevrijding kan zorgen. Helaas kan ik NAH niet loslaten, soms denk ik: “Yes, ik heb het onder de knie!” Maar een paar weken of zelfs een paar dagen later is de confrontatie er weer, dan komt NAH weer keihard om de hoek zeilen en wordt je geconfronteerd dat het helemaal niet kan, zoals je het graag wilt.
De periode waar ik nu in zit, is de periode van “mijzelf overvragen”, de periode waar de emoties van hot naar her gaan, dan juist, dan is juist de grote confrontatie met NAH. Ik wil graag en bij mensen met NAH gaat het spreekwoord niet op: “waar een wil is, is een weg.” Maar ik bekijk het graag positief, want er is óók een “wil” om zo stabiel mogelijk te leven, om je leven in balans te houden.
Wat dan kan je doen als je in een “terugval” zit? Dat je in een periode de lat veel hoger heb neergelegd dan wat je aankan? Een periode vol overvraging van jezelf en er graag bij willen horen? En dat jij nu …. met de gebakken peren zit? Waar heb je behoefte aan? Wat zijn de dingen welke nu belangrijk zijn? Juist! JIJ! Jij en je gezin.
Geloof me …. leuk is het niet, maar je weet dat je er weer uitkomt. Hetgeen waar je nu mee moet dealen, is gewoon niet tof, is gewoon absoluut niet jij. We moeten, we moeten om er weer bovenop te komen. Wat gaan we dan doen? Dan ga je weer terug naar je basis. Je basis om weer terug te komen op je oude niveau. De basis betekent voor mij: mijn dochtertje & ik overdag en manlief in de avond. Daarnaast heb ik extra hulp van mijn ouders. Wandelen, fietsen … zoek de buitenlucht op. Van de buitenlucht krijg je ook energie enne is er ooit iemand dood gegaan aan een bui regen? Nee toch? Lekker je laarzen aan en stampen in de plassen en voelen dat je leeft.
Laat het, laat het los, accepteer de hulp. Het is goed voor jou, voor je gezin en gisteren kreeg een hele fijn bericht waar in stond: “Een goede moeder is ook, herkennen dat je even pas op de plaats moet nemen!” Daarnaast heb ik ook veel fijne adviezen, tips en super lieve woorden gekregen van mijn collega’s “moeders met NAH.” Dat is mijn contact, soms een appje naar een vriendin, een belletje naar mijn ouders en contact met soortgelijken. Daar voel ik me prettig bij, voor nu.
Accepteren? Misschien .. ik aanvaard het, ik aanvaard waar ik mee moet dealen en dat ik soms retelastig. Mijn karakter zegt zoiets anders als NAH voorschrijft. Ik denk dat heel veel mensen deze blog wel gaan herkennen. Je strijdt, je plannen hoe je het voor je ziet, je kunt, je wilt …. maar het lukt niet. Wat mij erg troost, ik ben niet alleen, alhoewel het soms echt eenzaam voelt. Ik heb contact met mijn soortgenoten, contact met mensen die in hetzelfde schuitje zitten. Ben jij benieuwd? Klik hier dan kan je lezen wat ik bedoel.
Fijne woensdag allemaal!
Liefs,
Jeannette
Ode aan manlief
Manlief … vragen jullie je wel eens af, waarom manlief? Sowieso wil ik hem niet bij naam noemen, eigenlijk nooit gevraagd, maar is niet netjes. Het is mijn blog! Manlief? Omdat het een man is, tevens mijn man en vooral lief is voor me. Je laat me, je laat mij in mijn waarde en dat waardeer ik heel erg.
Mensen zien mij niet, als ik een paar nachten niet goed heb geslapen, mensen zien mij niet na een paar afspraken achter elkaar. Mensen zien mij niet als het een keertje laat wordt of als ik spanningen heb. Ik hakkel, kom niet meer uit mijn woorden als ik moe ben. Ik steek er zelf vaak de draak mee, nu, nu kan ik het. Vroeger vond ik het moeilijk en schaamde ik mij ervoor. Ik zeg soms hij i.p.v. zij of ik draai mijn woorden om. Lichtelijke afasie noemen ze dat en ik zeg vaak gekscherend: “ik kan er niets aan doen, er is iets kapot in mijn hoofd.” Uiteindelijk lachen mensen, lachen ze mee met mij, want soms is het beter om zelfspot te hebben dan om in een hoekje weg te gaan zitten kwijnen.
Tsja manlief .. eerlijk is eerlijk … soms is het niet makkelijk met mij, soms barst ik uit, uit het niets. Dit gebeurt gelukkig veel minder als vroeger, maar het gebeurd soms nog wel. Een leven met iemand die NAH heeft, is soms niet makkelijk. Je kijkt er naar, je kijkt er naar aan de zijlijn. Je ziet als ik te ver ga en gelukkig kunnen we daar nu over praten en kan je me soms corrigeren. Ik zeg soms .. en daar bedoel ik mee dat ik het soms ook niet pik en wil ik doorgaan.
Gelukkig zijn er veel meer goede momenten als minder goede momenten. De minder goede momenten neem jij mij zoals ik ben, neem jij mij en ik besef dat het soms niet makkelijk is. Aan de andere kant, besef ik dat zelf dondersgoed en vind ik het zelf soms ook niet makkelijk. Ik wil goed doen, ik wil je liefhebben, ik wil je waarderen en soms .. ja soms komt dat er niet allemaal uit.
Vandaag, 7 jaar geleden, hebben wij onze eerste kus uitgewisseld. Op een feest in Amsterdam en dat was voor ons de datum dat het “aan” was. Gisteren zei ik tegen dat ik helemaal vergeten was om iets te kopen, meestal doe ik wel iets van een kaart. Ik zal maar de schuld geven aan mijn “zwangerschap dementie” want deze schijnt nog 9 maanden door te lopen. En toen zei jij: “ik heb ook niets, maar ja dat weet je van me .. hier ligt ze, dat is mijn kadootje, ons kadootje aan elkaar!” Ons kroontje op onze relatie, onze lieve kleine meid. Een mini Queen en zo zal Koninginnedag nog heel lang voor ons blijven bestaan.
Lieve schat, lieve manlief, deze is voor jou .. deze blog! Ik waardeer je enorm, ik waardeer je als mijn partner, mijn maatje en nu de vader van onze dochter. Dat laatste, dat doe je zo leuk, ben super trots op dat je naast me staat. Dat wij samen, samen een goed team zijn en dat zijn we. Jij mij soms remmen en ik jou soms even stimuleren om iets op te pakken. Ken je dat? Ying yang .. dat zijn wij en dat was eigenlijk al vanaf het begin. Het is allemaal niet vanzelfsprekend, daarom deze waardering aan jou!! Ik hou van je, heel veel!
Liefs,
Sjanie
Mijn hersenspinsels 