Joehoe, ik ben er nog .. het zijn wederom pittige weken. “What’s new” bedenk ik me dan meteen. Rust? Even op adem komen? Het is er gewoonweg niet.

Dit is het leven, het leven waar ik in leef. En ja soms is het echt overleven. Mijn ouders kregen Corona en mijn moeder werd er helaas heel ziek van. Ze ligt al 2 weken in het ziekenhuis en er is een schimmel ontdekt en die is gevaarlijk in haar situatie.

Twee weken dacht ik: “dit is het” en was bezig in mijn hoofd om afscheid te nemen. Het was heel zorgelijk, ze is gewoonweg heel erg ziek en dan nog de Corona én de schimmel erbij.

Ze is gelukkig weer strijdlustig en dat geeft hoop! Het geeft mij hoop en mensen om haar heen. De strijd was er niet, ze was moe, daarom was ik bezig met afscheid in mijn hoofd. Ze staat op de lijst van een revalidatie centrum, want ze kan nog niet naar huis.

En met mij? Mijn lijf tintelt, mijn hoofd is vol, mijn benen doen 24/7 pijn, mijn kracht in mijn lijf is nog lang niet op de helft wat het deed voor long COVID, lopen gaat moeizaam, ben kortademig, heb hartkloppingen en oh ja …. ik loop de hele dag te zoeken naar spullen waarvan ik zeker weet dat ik het heb neergelegd op de plek waar ik zoek. Tevergeefs, het ligt dan op een zo’n niet logische plek. En dat? Dat kost energie, bergen energie.

We waren een paar dagen weg met Hemelvaart, een camping. Het was heel fijn om er uit te zijn, maar het was óók een confrontatie. Ik kan niet eens heen en weer lopen van de caravan naar het zwembad. Dus we pakten de auto. En natuurlijk is dit voorbeeld een luxe probleem. Op een camping zitten en niet heen & weer kunnen wandelen, maar van huis naar school lukt de afgelopen weken ook gewoonweg niet.

Lopen ging wat beter begin mei, ik wandelde 2x per week naar school, maar de afgelopen weken is het wandelen weer moeizaam. Lang leve de long COVID, schrijf ik sarcastisch. Ik ben er dus nog lang niet en ik ben al bijna 5 maanden onderweg. Het is een weg met terugvallen, kleine stapjes vooruit en een stap terug. Echt … wat een klote virus. Mag ik dat zeggen? Ja, ik zeg het gewoon, zo voelt het ook.

Ik lees er veel over, volg de onderzoeken die er gaande zijn, maar zoals mijn longarts zegt: “we weten er gewoonweg nog heel weinig van.” Toch zijn er interessante onderzoeken zoals een medicijn genaamd BC 007.

Dit zou de brainfrog (hersenmist) en de vermoeidheid kunnen verminderen. Het staat nog in de kinderschoenen, maar denk jij wat ik denk? Dit zou een enorme doorbraak kunnen zijn voor mensen met long COVID, maar juist ook voor mensen met hersenletsel.

Ik heb echt wel vertrouwen dat het goed komt, alleen het gaat gewoon heel langzaam. Ik probeer eraan toe te geven, mezelf moed in te praten, bemoedigde woorden van mensen die mij lief hebben tot me te nemen en ik krijg een enorme oerkracht als ik mijn moeder zo zie vechten in haar bed, vechten tegen haar zieke lijf.

Dus ja ik ga door, kijkend naar mijn kleine en vorige week na een telefoongesprek met een vriendin besef ik echt hoe sterk ik ben. Ze zei letterlijk: “je kan veel meer dan je denkt.” En dat is zo en ik voel het ook. Wat ben ik sterk én de moeilijke momenten blijven, maar het is vallen en opstaan. Zolang ik dat laatste maar blijf doen en dat is het … dat is alles ❤️