Het is zaterdagavond en muisstil in huis. Mijn dochter ligt net op één oor en manlief is de deur uit. Stilte, ik hoor alleen mijn vingers over het toetsenbord tikken. Even mijn moment, een moment om te schrijven. Ik heb al een aantal blogs geschreven, maar allemaal in concept, dus nog niet gepubliceerd. Deze week vind ik eindelijk een beetje rust, meer berusting in de periode waar ik in zit. Besef dat dingen anders kunnen en waar ik mijn winst uit kan halen. Dat geeft hoop en uiteindelijk veel meer plezier.

Het is zoals het is, zegt manlief vaak, alhoewel hij écht wel gevoel in zijn donder heeft, want óók hij vindt het niet leuk hoe het met mij gaat de afgelopen maanden. Al die dingen, al de activiteiten, zoals een verjaardag, die hij óf alleen doet óf samen met Lina. Het is zoals het is, is een waarheid als een koe. Leuk? Nee, maar sommige dingen zijn niet anders en sommige dingen worden ook niet meer anders.

Wat zijn mijn oplossingen? Moeder met NAH en een burn-out. Ik maak het mezelf steeds wat makkelijker, ik “eis” niet zoveel van mijzelf en leg de lat iets lager. Nog niet laag genoeg maar hé stapje voor stapje..  Ik heb mijn momenten, momenten waar ik ook kan denken: “het is zoals het is.” NAH overkomt je en je komt er niet meer van af, maar waar ik wel voor kan zorgen dat ik niet nog een keer in een burn-out terecht kom. Ik ben een gedreven, eigenwijze, emotionele en temperamentvolle vrouw die graag met haar neus overal bij wil zijn. Het kan niet, het gaat niet en dat is de keuze die wij hebben gemaakt toen onze kinderwens is uitgekomen.

Het is een hele verandering, een kind krijgen. Het is eigenlijk best heftig, want je weet gewoon niet wat je te wachten staat. In het begin deed ik er makkelijk over, het ging ook allemaal, ik dacht er niet over na, maar ik had geen besef wat voor roofbouw ik op mijn lichaam heb gepleegd. Je gaat op de automatische piloot, standje “maar doorgaan” en dan raakt je energie steeds meer op. Bij mensen met NAH is het nog lastiger. Je moet het zien als een bank, je hebt geen geld meer en je leent. Uiteindelijk heb je nog meer geld nodig en je gaat bankroet. Je kan geen geld meer lenen ……. dan is het de kunst om weer uit het rood te komen. Ik kan uit ervaring spreken als NAH-er, want dit is en blijft rete-lastig.

Ik ben nu bijna 6 maanden onderweg, onderweg om überhaupt te constateren dat ik een burn-out heb en hiervan te herstellen. Jemig, NAH is ontastbaar, maar dit ook. Je denkt aan sommige dingen goed te doen, maar daar ga je weer, dat val je weer keihard op je bek. Grof in de mond hè? Zo voel ik het, vooral het woordje bek wil ik benadrukken. Hard schreeuwen, gillen en janken … van boosheid, maar ook van verdriet. Waarom zou ik het niet kunnen denken? Hoezo kan mezelf er niet bij neerleggen, dat het echt is, zoals het is.

Ik ben bewust bezig om terug te komen, terug te komen op mijn oude niveau, balans te vinden, mijn energie goed onder de loep nemen en waar ga ik de fout in. Ik besef nu heel erg goed dat moeder zijn, multitasking is. Dus dat betekent dat je taken naast elkaar aan het uitvoeren bent. Een voorbeeld: mijn dochter aankleden, appeltje eitje denk je, maar als ik er echt over nadenk, is het voor mij best veel. Hoe doe je dat dan? Ik leg de dingen klaar die ik nodig heb en doe het stap voor stap. Erg fijn en als ik iets vergeet ligt het vaak binnen handbereik. Ligt het niet binnen handbereik? Gaat ze even in haar bedje zodat ik het kan pakken.

Dubbel taken, multitasking is eigenlijk gewoon “not done” bij mensen met NAH, dus probeer het jezelf makkelijk te maken. Het kan wel maar ook weer niet, omdat het teveel  van jezelf vergt en dat je accu, je energie, nog sneller op is. Ik heb besloten, net pas hoor, ik heb besloten om het mijzelf wat makkelijker te maken.

Als ik moe ben en Lina is bij mijn ouders, dan ga ik liggen, ga ik slapen, doe ik een mindfullness oefening of kijk ik lekker een serie van Netflix. Ik wil de strijd niet meer aan gaan, niet meer, want net als NAH geldt dat bij een burn-out hetzelfde. Een gevecht wat je niet kan winnen, het enige wat je kan doen om het te “laten,” het er te laten zijn en jezelf de tijd geven.

Ik heb van de week echt een paar keer gedacht: “het is zoals het is”  en daarbij gniffelend in mijzelf, want ik de koppige, ik ben degene die dit kan aanpakken en niemand anders. En tsja waarom wil je winnen van deze strijd? Er is maar één verliezer en dat ben jezelf. Nou ja één verliezer … is ook niet helemaal waar, want je raakt ook je gezin. Ik heb het van de week gezien als een “win win situatie” dochterlief bij mijn ouders en ik? Ik kan mijn rust écht pakken.

Ik skip op dit moment veel leuke dingen, maar aan de andere kant, pak ik het langzaam op. Ik maak het wat kleiner, ipv lunchen met een vriendin en haar kind, heb ik van de week een keer geluncht met Lina. Wat een feest en ik vond het heerlijk om er zo weer even uit te zijn. Moeder, dochter, quality time, een verwenmomentje, dochterlief heeft het hele restaurant vermaakt en ik ben zichtbaar aan het genieten op dat moment. Tsjakka, die steek ik in mijn zak. Dit moment kunnen ze nooit meer van me afpakken.

Genieten van de kleine dingen, maak het niet groot voor jezelf. Ga lekker wandelen en kijk rond, heb je weleens gezien hoe al de bloesem zo mooi in de bloei staat? Het is soms een rollercoaster, emoties, gedachten, gevoelens en vooral “doe ik het goed als moeder? Doe ik mijn partner niet tekort? Mijn andere familieleden? Mijn vrienden?” Ik heb mezelf nu echt op de eerste plaats gezet en óók hier zou ik best nog eens van af kunnen wijken, maar het maakt me sterk. Ik wil er voor gaan, ik wil wijzer worden, ik wil leren, op mijn eigen tempo. Ik wil mijn eigen koers varen en dit zal gaan met vallen en opstaan, maar hé … “het is zoals het is!!”

Liefs,

Jeannette