Een draaikolk die soms stopt en toch weer doorgaat, een onbestemd gevoel en niet echt een vinger erop kunnen leggen. Licht wat keihard binnenkomt en m’n gordijnen zijn vooral dicht. Ben moe, rete moe en doe overdag 2 keer een tukkie. Ik doe het, ik laat het en ik incasseer.

Hoe doe je dat? Zo’n terugslag? Keihard janken en flink balen, ja dat hoort erbij. En slapen, veel slapen, want zolang ik overdag m’n slaap nodig heb, heb ik het nodig. Slaap eigenlijk nooit overdag, nu wel, omdat ik zo moe ben. Ik ben overigens wel blij dat ik kan slapen! Als je overprikkeld ben, kan je ook niet slapen, nu wel dus prima.

Tegelijkertijd ben ik bezig geweest met het analyseren waarom ik het niet gevoeld hebt, dat deze terugslag dus stiekum op de loer lag. Vorige week als een malle geslapen en zat perfect in m’n vel en toch slaat NAH keihard toe. Aan de ene kant begrijp ik het heel goed, ben met heel veel dingen tegelijk bezig geweest en dat ging goed, op dat moment. Emotioneel, fysiek en tussendoor tijd nemen voor mezelf. Toch is het teveel geweest, het was ook veel maar ik heb geprobeerd het zo goed mogelijk te behappen.

Zouden m’n hersenen mij zo voor de gek houden? Het opstapelen? Want ja er kan niets meer bij, ik neem niets op, de pen uit het pennenbak beland in de koelkast en met boodschapjes doen vergeet ik m’n pinpas. Wel grappig want ik  heb vorige gesproken voor mensen die met NAH willen leren omgaan. En zie hier, de grote ervaringsdeskundige trapt er ook weer een keer in. Het idee het allemaal op orde hebben, het idee dat ik wist wat de signalen zijn….de signalen bleven uit, maar BAM!!! Daar is ie: “mevrouwtje overbelasting!”

Even vanaf nul beginnen, eerst uitrusten en ook ik, de ervaringsdeskundige, is er zo van bewust dat het blijft en dat maakt me nu even verdrietig. Ik hoef niet altijd de stoere te zijn en ja ik kan er voor een groot gedeelte mee omgaan, maar nu even niet. Dat is prima, huil waar nodig is, slaap naar behoefte en ben er wel van overtuigd dat ik weer tussen de lijntjes kan functioneren. Geen doel, geen druk, geen afspraken, gewoon even Sjanie tijd en die pak ik met beide handen aan.

En lieve NAH-ers waar ik vorige week bij heb gesproken: bedankt voor jullie feedback, dit doet me erg goed. Volg je eigen pad, val en sta op, je wordt er alleen maar sterker & wijzer van. Inspirerend vond ik dat deze woorden (mijn) zijn blijven hangen:

“Ik functioneer het beste tussen de twee lijnen, maar ook dan is mijn letsel niet verdwenen.”

Zo …. nu maar weer zorgen dat ik tussen m’n twee lijnen komt! Haha! Stap, voor stap…

Liefs,

Sjanie